به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو، موافقت صدر اعظم سرزمین ژرمنها با اقدام قضایی دولت ترکیه علیه یک کمدین آلمانی که اخیرا در یکی از شبکه های تلویزیونی آلمان شعری را علیه رجب طیب اردوغان رئیس جمهور ترکیه خوانده بود، با مواجهه و مخالفت سوسیال دموکراتهای حاضر در کابینه دولت مرکل همراه شده است. به عنوان مثال هایکو ماس وزیر دادگستری آلمان و فرانک والتر اشتاین مایر وزیر امور خارجه کابینه ائتلافی مرکل هر دو از مخالفان تصمیم صدر اعظم آلمان در این خصوص هستند. آنها معتقدند مرکل نبایست مجوز پیگیری قانونی این کمدین آلمانی را صادر می کرد. در هر حال چالش بر سر این موضوع کماکان در بین سران حزب دموکرات مسیحی و سوسیال دموکرات ادامه دارد. علاوه بر وزرای دولت مرکل، بسیاری از نمایندگان و اعضای دو حزب اصلی آلمان نیز وارد این چالش شده اند. اعضای ائتلاف مسیحی به طور کلی از اقدام مرکل دفاع کرده و آن را گامی در راستای اجرای قانون در کشور خود می دانند اما در مقابل، سوسیال دموکراتها با اقدام مرکل در این خصوص مخالف هستند.
فارغ از اینکه تقابل دو حزب ائتلافی آلمان در این خصوص تا چه زمانی ادامه پیدا خواهد کرد، در اینجا باید بر روی نکته ای مهم به نام شکننده بودن دولت آلمان متمرکز شویم. واقعیت امر این است که از ابتدای تشکیل دولت ائتلافی آلمان ( پس از انتخابات سراسری سال 2013) بسیاری از تحلیلگران معتقد بودند این دولت، دولتی حداقلی و شکننده خواهد بود. طی حدود دو سال و نیم اخیر نیز این شکنندگی خود را به طور کامل نشان داده است. هر بحرانی که در حوزه قضایی، سیاست داخلی، سیاست خارجی و حتی مسائل محیط زیستی در آلمان ایجاد می شود، مولد منازعه ای تازه میان دو حزب دموکرات مسیحی و سوسیال دموکرات است. در برخی از این مواقع سطح منازعه میان وزرای کابینه مرکل نیز قابل مشاهده است. به عنوان مثال،آنچه در قبال صدور مجوز پیگرد قانونی کمدین آلمانی رخ داده است، مولد منازعه ای میان وزرای دولت مرکل بوده است. با این حال سطح منازعه در برخی از موارد از این نیز فراتر رفته است! یکی از این موارد، مربوط به منازعه اعضای دولت مرکل بر سر بحران پناهجویان است .
زیگمار گابریل معاون صدر اعظم آلمان که یکی از سران حزب سوسیال دموکرات محسوب می شود، به صورتی جدی و مستقیم سیاستهای مرکل در خصوص بحران مهاجرین و پذیرش مهاجرین را به چالش کشیده و خواستار اصلاح این سیاستها شده است. با این حال صدر اعظم آلمان که اختیار بیشتری در امور اجرایی این کشور دارد، معمولا توجهی نسبت به مخالفتهای موجود از سوی سوسیال دموکراتها و افرادی از جمله زیگمار گابریل از خود نشان نداده است. همین مسئله منجر به دلخوری بسیاری از سوسیال دموکراتها از صدر اعظم این کشور شده است.
همان گونه که قابل مشاهده است، تشکیل دولت ائتلافی در آلمان به طور کلی مترادف با تشکیل دولتی حداقلی در این کشور بوده است. سوسیال دموکراتها و دموکرات مسیحی ها بارها و در بسیاری از مسائل داخلی و بین المللی با یکدیگر اختلاف نظر داشته و تجربه های گذشته تشکیل دولت ائتلافی میان این دو حزب نیز مثبت نبوده است. با این حال نتایج انتخابات سراسری سال 2013 به گونه ای بود که مرکل را در این خصوص ناگزیر ساخت. در آن انتخابات، دموکراتهای آزاد به عنوان اصلی ترین شریک ائتلافی صدر اعظم آلمان نتوانستند حد نصاب لازم را برای حضور در پارلمان کسب کنند و همین مسئله منجر به مذاکره دموکرات مسیحی ها با حزب سبز و سوسیال دموکرات شد. حزب سبز به هیچ عنوان حضور در دولت ائتلافی را نپذیرفت و در نهایت سران دو حزب دموکرات مسیحی و سوسیال دموکرات در خصوص تشکیل دولت ائتلافی با یکدیگر به توافقی شکننده دست پیدا کردند. شکنندگی این توافق خود را در برهه زمانی فعلی نیز نشان داده است:جایی که هر چالش به وجود آمده در حوزه سیاست داخلی و خارجی برلین موجد و مولد منازعه ای هر چند کوتاه مدت میان سران دو حزب ائتلافی است.