به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، بازی های بومی و محله ای میراثی مغفول در برنامه ریزی های فرهنگی این روزهاست. میراثی که هویت و سرزندگی محله ها و شهرهای ایران را نقش می زد و امروز کمتر نشانی از آن در تصویر کودکی نسل متاخر می توان یافت.
به واقع بازی های بومی و محله ای که زمانی در شهرهای مختلف رونق داشت و نشاط را به کودکان شهر هدیه می داد امروز در پستوهای غفلت از میراث گذشته خزیده و جای آن را جلوه هایی از مدرنیته گرفته که رهاوردش تنهایی کودک امروز و مشغول شدنش با جذابیت های کاذب بازی های رایانه ای و مقتضیات ارتباطات کنونی در فضای مجازی است.
به همین دلیل است که مرور گذشته ای نه چندان دور برای جوان امروز یادآور همه آن خاطراتی است که برای نسل دهه 90 یا شاید حتی دهه 80 جاذبه ای ندارد و بازی هایی چون خرس وسط، هفت سنگ، استپ هوایی، وسطی، گرگم به هوا، قایم باشک و دیگر بازی هایی که کوک دیروز را سرگرم می ساخت برای نسل دهه 80 و 90 چندان مانوس نیست و به همین سبب محله های شهر در سکوتی محض فرورفته است.
کودک دیروز (دهه 60) رویاهایش را در رفاقت ها و صمیمیت های جاری در محله ها می جست و کودک امروز (دهه 80 و 90) سر در صفحه ای شیشه ای دارد که اگرچه او را به دنیای اطلاعات وصل کرده اما از دنیای ارتباط کلامی دور ساخته است.
اگر دیروز هیجانمان را درپی دویدن به دنبال توپ پلاستیکی روی آسفالت خالی می کردیم اما امروز هیجانی مصنوعی را در دنیای مجازی تجربه می کنیم؛ امروزی که دنباله دیروزمان نیست.
دنیای سرگرمی کودکان امروز نه در خیابان ها و ساعات صبح ، ظهر و عصر و زیرآفتاب ، سایه و تاریکی شب که درجلوی رسانه های نوین معنا یافته است و آنها دیگر به سرگرمی های دهه 60 و 70 رغبتی ندارند زیرا بازی های بومی و محلی برای کودکان امروز ناشناخته است و رسانه ها هم برنامه ای برای رفع نیاز کودک امروز ندارند و جنس تولید محتوایشان در برزخ گذشته خاطره ساز، اکنون راکد و آینده نامعلوم گیر کرده است.
چنین است که سادگی های کودک دیروز و هوش سرشار کودک امروز می توانست رهاورد نسلی باشد برای فردای روشن. فردایی به دور از تلخی ها و صفات نکوهیده ای که گاه تلنگر است ، گاه حسرت، گاه اندوه یا حتی آه.
منبع: شهر فردا
ارسال نظرات