به گزارش گروه اقتصادی خبرگزاری دانشجو، سیدیاسر جبرائیلی کارشناس اقتصاد سیاسی نوشت:
صادرات ایران از کریدور هوایی در کل سال 1394، کمتر از یک درصد بوده است.
کالاهایی که یک کشور وارد می‌کند، یا ضروری است، یا غیرضروی. کالای غیرضروی، به طور طبیعی برای «مصرف فوری» نیست و هیچ عاقلی برای واردات کالایی که نیاز فوری به مصرف آن ندارد، هزینه عظمای حمل و نقل هوایی را به خود تحمیل نمی‌کند. برای کالاهای ضروری غیراضطراری، واردکننده فرصت کافی برای برنامه ریزی دارد و لذا کشورهایی که نیاز دارند برخی اقلام ضروری خود را وارد کنند، معمولا این کالاها را بیش از نیاز جاری وارد و انبار می‌کنند تا کشور در شرایط اضطرای قرار نگیرد. برای این قلم کالاها نیز از کریدور هوایی استفاده نمی شود. آنچه در تجارت بین الملل از طریق هوایی حمل و نقل می‌شود، عمدتا کالاهای ضروری اضطرای(مانند واکسن)، کم‌عمر، حساس یا لوکس هستند.
بر اساس گزارش اتحادیه بین المللی حمل و نقل هوایی، سهم تجارت هوایی از تجارت بین الملل هرچند کمتر از 10 درصد است، اما ارزش قابل توجهی دارد و 35 درصد ارزش تجارت بین‌الملل را شامل می‌شود چون عمدتا دارای فناوری بالا(High-Tech) یا گران قیمت هستند. اما متاسفانه باید گفت کالاهای مشمول صادرات هوایی در سبد صادراتی ما سهم قابل توجهی ندارند. در چنین شرایطی، اینکه دولت آقای روحانی تصمیم گرفته است به جای سرمایه‌گذاری برای ارتقای توانمندی صادراتی در حوزه «های تک»، وسیله صادرات آنها را خریداری کند، یکی از طنزهای بزرگ روزگار است.
از دولتی که معاونت اقتصادی وزارت خارجه به عنوان یکی از کلیدی‌ترین دستگاه‌های متولی توسعه صادرات را در ابتدای کار خود منحل کرده است، جز این انتظار نیست که راهکارش برای توسعه صادرات، خرید هواپیمای باری باشد.
اقتصاد ایران مانند کودک بیماری است که نیاز به دارو دارد و آن دارو جز حمایت توام با هدایت و نظارت نیست. اما دولت آقای روحانی از یک سو وضع این کودک بیمار را با واگذاری گسترده بازار تولید و خدمات به خارجی، آشفته‌تر می‌کند و از سوی دیگر، برایش اسباب‌بازی می‌خرد تا خوشحالش کند!