به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، محققان در یک مطالعه دریافتند افرادی که دچار ایست قلبی می شوند (به این معنی که ضربان قلب شان متوقف شده است)، اگر در طبقه های میانی یا فوقانی ساختمان های بلند باشند، نسبت به کسانی که در طبقه های پایین تر هستند، احتمال کمتری وجود دارد که زنده بمانند.
در طول دوره مطالعه پنج ساله انجام شده در کانادا، ۴.۲ درصد از بیمارانی که دچار ایست قلبی شده و در طبقه های اول تا سوم بودند، جان سالم به در بردند، در حالی که تنها ۲.۶ درصد از کسانی که در طبقه ۳ یا بالاتر ساکن بودند، زنده ماندند. از کسانی که بالاتر از طبقه ۱۶ بودند، کمتر از ۱ درصد زنده ماندند و در طبقه های بالاتر از ۲۵، هیچ کس زنده نمانده بود.
دکتر رابرت سیلورمن، استادیار پزشکی اورژانسی در دانشکده پزشکی هافسترا نورسول در نیویورک، که در مطالعه شرکت نداشت، با توجه به تحقیقات خود گفت که بیشترین تاخیر در رسیدن به بیماران ایست قلبی معمولا در ساختمان های چند طبقه رخ داده است. موانع رسیدگی به موقع به بیمار شامل ارتفاع و پیچیدگی طرح ساختمان، قفل بودن درب لابی و عدم هر نوع همراهی است که می تواند حرکت به محل بیمار را تسهیل کند.
به گفته محققان، هر چه زودتر خدمات پزشکی و مراقبتی به یک بیمار ایست قلبی ارائه شود، شانس بیشتری برای زنده ماندن خواهد داشت.