نگاهي به مضامين و پيام‌هاي پيدا و پنهان فيلم «به رنگ ارغوان»
گروه ادب و هنر-محمد آرمان
تصويري كه از نيروهاي امنيتي و سربازان گمنام امام زمان(عج) در فيلم «به رنگ ارغوان» به نمايش درآمده است تا چه حد واقعي و منصفانه است؟ در يكي از ديالوگ‌هاي اصلي و در لحظات اوج فيلم از كاراكتر معصوم و مظلوم داستان، يعني «ارغوان كامراني» دختر زن و مرد منافق فراري مي شنويم كه خطاب به يكي از ماموران وزارت اطلاعات مي گويد: شما با آنها (منافقين) فرقي نداريد هر دو پدرم را مي كشيد با اين تفاوت كه آنها در جا مي كشند و شما با قدري تاخير!
آيا اين ديالوگ كه در متن فيلم و بطن روايت و لحظات اوج داستان، از زبان اصلي ترين و معصوم ترين كاراكتر فيلم كه به شدت هم همذات پنداري مخاطب را بر مي انگيزد، شنيده مي شود را مي توان به حساب نوع نگاه و تلقي و خواست و تمايل قلبي فيلمساز براي همان چيزي دانست كه او دوست دارد و مخاطب دريابد و احساس كند و بفهمد؟!
چرا در ادامه همين ديالوگ، از آن مامور امنيتي- اطلاعاتي، هيچ گونه واكنش در خور و پاسخ قانع كننده‌اي داده نمي شود و مخاطب در اين بيانيه به دامنه همان ديالوگ «ارغوان» سپرده و رها مي شود؟
از اين نوع موقعيت‌ها و از اين شكل فضاسازي‌ها در فيلم به رنگ ارغوان كم نيست، مثلاً سكانس‌هاي پاياني فيلم كه صحنه حضور پدر ارغوان، عضو سابق گروهك منافقين است و نوع درگيري‌ها و تيراندازي‌ها و نيروهاي تن به تن نيروهاي وزار اطلاعات و منافقين و يك نوع همساني و همپوشاني كه ميان آنها وجود دارد،فيلم را در فضا و موقعيتي پيش مي برد كه عميقاً شك برانگيز و كاملاً زيرعلامت سوال‌هاي بزرگي است.
چرا كارگران سعي كرده بدون هيچ گونه تفاوت و خط مرز روشني، نيروهاي شريف وزارت اطلاعات و سربازان گمنام امام زمان(عج الله) را هم رديف و هم هدف نيروهاي منافقين قرار دهد چرا سعي نكرده به روشني نشان دهد كه اين دو گروه ابداً وجه اشتراكي ندارند و رهاورد و رهيافت و اهدافشان يكي نيست گروهي درخواست كشور و انقلاب و مردمند و گروه ديگر نه، گروهي با اهداي جان خود، به امنيت اين مرز و بوم مي انديشند و گروه ديگر نه.
كارنامه گروهي مملو از رشادت‌ها و جان فشاني‌ها و خطرپذيري‌هاي حيرت آور و غرور آميز است و گروه ديگر نه و آن گروه كه كارنامه سياه و چركين و خونيني در به خاك و خون كشيدن مردم بي دفاع ايران در سراسر سال‌هاي پس از انقلاب دارند و ترورهاي ناجوانمردانه و توطئه‌هاي مغرضانه‌شان در تمام سال هاي پس از انقلاب، خاطره‌اي رنج آور و دردآفرين و مصيبت بار براي مردم مظلوم ايران پديد آورده است.
جاي اين حرف‌ها در فيلم به رنگ ارغوان و محصول نهايي ابراهيم حاتمي كيا خالي است، چرا؟!
آيا كساني كه اين فيلم حاصل انديشه و تلاش آنهاست و كساني كه به آنها بودجه و امكانات براي ساخت پرداخته‌اند و كساني كه آن را از محاق توقيف دراوردند و كساني كه آنرا به نمايش گذاشتند نبايد به اين سوال‌ها جواب دهند، آيا اينها سوال هاي مهمي نيستند يا اينكه اتفاق ديگري افتاده است؟!/انتهاي پيام/
ارسال نظرات