محققانی از ترکیه اقدام به استفاده از نانولولههای رس در بستهبندی مواد غذایی کردند. نتایج نشان داد که این کار موجب تازه ماندن مواد غذایی و افزایش زمان نگهداری آنها میشود.
به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، محققانی از ترکیه اقدام به استفاده از نانولولههای رس در بستهبندی مواد غذایی کردند. نتایج نشان داد که این کار موجب تازه ماندن مواد غذایی و افزایش زمان نگهداری آنها میشود.
پژوهشگران دانشگاه سابانچی در ترکیه موفق به ارائه روشی برای بستهبندی بهتر مواد غذایی شدند. این گروه از نانورس بهمنظور تقویت ساختار پوششهای مورد استفاده در بستهبندی مواد غذایی شدند که در نهایت منجر به افزایش زمان ماندگاری مواد غذایی میشود.
این پروژه به رهبری هایری اونل از محققان مرکز تحقیقات و کاربرد فناوری نانو دانشگاه سابانچی انجام شده و حمایت مالی آن توسط توبیتاک صورت گرفته است.
این گروه تحقیقاتی برای تولید این فیلمهای بستهبندی از نانولولههای رس استفاده کردند، به طوری که این نانولولهها به فیلمها افزوده شده تا میزان ماندگاری مواد غذایی افزایش یابد. بهکارگیری رس در مقادیر بسیار کم باعث کاهش وزن، استحکام بالاتر و کاهش خارقالعاده عبور گازها در موادی مثل پلیمرها میشود. استفاده از پلیمر و پلاستیک حاوی این نانولولههای رسی موجب شده تا رشد میکروب روی میوه، سبزی و گوشت به حداقل برسد.
اونل میگوید: «براساس اطلاعات بهدست آمده در این پروژه، این فیلمهای حاوی رس میتوانند امنیت مواد غذایی را افزایش داده و میزان هدررفت و فساد را به حداقل برسانند.» این گروه تحقیقاتی بستهبندیها را با فیلمهای پلیاتیلن رایج مقایسه کردند. برای این کار از گوجهفرنگی، موز و مرغ استفاده کردند و این مواد را در هر دو بستهبندی قرار دادند. نتایج نشان داد که بعد از ۱۰ روز، بستهبندی که حاوی فناوری نانورس بود، شرایط بهتری نسبت به بستهبندی معمولی داشت. بعد از شش روز، موزهای بستهبندی نانورسی تازهتر بوده و رنگ زندهتری داشتند، همچنین میزان میکروب روی مرغ بستهبندی نانورس کمتر از نمونه کنترل بود.
این گروه قصد دارند کار روی این فناوری را ادامه دهند تا سامانه بستهبندی ایمن برای حفظ مواد غذایی به دست آید. نانورسها سطح ویژهای در حدود ۷۵۰ مترمربع بر گرم دارند. غالباً برای اصلاح خواص مکانیکی مواد پلیمری، آنها را با پرکنندهها تقویت میکنند. خالص بودن و ظرفیت تبادل کاتیونی، دو ویژگی مهم برای موفقیت نانورسها بهعنوان عامل استحکام در پلیمرها به شمار میرود.