از گوشه کنار نشریات دانشجویی؛
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجویی، دو هفته نامه"نبض" از نشریات دانشجویی کشور نوشت: به اتاق‌ها که سر می‌زنی قاب عکس‌های زیادی را می‌بینی، عکس‌هایی که شخصیت‌های داخلشان قرار است قهرمانان و الگوهایمان در اندیشه و رفتار باشند. عکس‌هایی که به ما میگویند خون ما باید درراه آرمان‌هایمان ریخته شوند. آرمان‌های امام را میگویم؛ اما اینجا همه‌چیز عجیب است. انگار جریان خروشان تاریخ چهل‌ساله انقلاب تصویر بعضی از قاب‌ها را شسته و برخی را کم‌رنگ کرده است. درواقع جریان تاریخ، فکر‌ها را شسته است و عجیب است که هنوز نقش متفکران و جهادگران در راه آرمان‌های امام بر روی دیوارهای بعضی اتاق‌ها خودنمایی می‌کند.
مارکسیست‌ها همه‌جا را پرکرده‌اند. حکومت رضاخانی به پایان رسیده است و سران حزب توده آزاد شده‌اند. جریان چپ آزادانه در کشور فعالیت می‌کند و تفکرات مارکسیسی را منتشر می‌کند. در این میان چرا دانشگاه از حضور و فعالیت شاخه دانشجویی حزب توده در امان بماند؟
مارکسیست‌ها همه‌جا هستند. «آن‌ها کلوپ‌های دانشجویی را پرکرده بودند و میتینگ‌های خود را در کلاس‌ها برگزار می‌کردند و حتی کارکنان دانشگاه را برای دریافت دستمزد بیشتر تحریک می‌کردند تا دست به اعتصاب بزنند.»
در این میان رگ غیرت دانشجویان مسلمان به جوش می‌آید تا این بار آن‌ها عرضه اندام کنند تا کسی در محیط دانشگاه آن‌هم در کشوری که اکثریت آن مسلمان هستند با ترس نماز نگذارد. اولین انجمن اسلامی در دانشگاه تهران در سال ۱۳۲۲ تشکیل می‌شود و سپس به سایر دانشکده‌ها گسترش می‌یابد.
هنوز تا دهه پنجاه فاصله زیادی است. دانشگاه شاهد سکون‌های مرگ‌بار و نیز تکاپوهای سازنده از جنس تلاش برای حفظ استقلال کشور و نفی استکبار در 16 آذر ۳۲ بوده است. تا سرانجام از سال ۱۳۴۲ نهضت خمینی شروع می‌شود. در این دوران اندیشه‌های اسلام‌گرایانه بیشتر از قبل است. «در حرکت بازگشت به خویشتن انقلاب اسلامی ایران، جنبش دانشجویی نیز در کنار مردم، روشنفکران و طبقات و اقشار مختلف اجتماعی دیگر، هویت اسلامی می‌یابد و تفکر اسلامی با اوج‌گیری انقلاب اسلامی و پیروزی آن تبدیل به گفتمان غالب در جنبش دانشجویی ایران می‌شود.»
تا به ۵۷ برسیم هنوز مانده است. در آن سال‌ها درس‌های حسینیه ارشاد دکتر شریعتی و شهید مطهری و تفسیرهای آیت‌الله طالقانی محفل گرم دانشجویان مسلمان بود. برای ایدئولوژی سازی و شناخت تفکر اسلام و موتوری محرک برای شرکت در مبارزات علیه رژیم ستم‌شاهی. انقلاب پیروز می‌شود؛ اما دانشگاه هنوز همان دانشگاه قبلی است. هنوز جریانات چپ باقدرت دانشگاه را در اختیاردارند. دانشگاه چند وقتی صحنه درگیری با تفنگ و اسلحه میان جریان‌های چپ و اسلامی است تا درنهایت سنگر دانشگاه به دست همین جریان مسلمان چه در عرصه نظامی و چه در عرصه فکری فتح می‌شود.
دانشجویان در این دوره برای ارتباط بیشتر و مرکزیت کارهای تشکیلاتی‌شان دفتر تحکیم وحدت را تأسیس می‌کنند. شاید بتوان گفت: اصلی‌ترین ویژگی این دوران حضور جریان دانشجویی در اتفاقات کشور است. آن زمان که درگیری‌های قومی و قبیله‌ای گوشه و کنار کشور را فرامی‌گیرد خود را به آن مناطق می‌رسانند تا کمکی کرده باشند. در آنجا با محرومیت‌های مردم ستم‌کشیده ایران مواجه می‌شوند و ایده تأسیس گروهی را به امام می‌دهند که از دل مردم به یاری مظلومان بشتابد که بعداً جهاد سازندگی نام می‌گیرد.
در همان اثنا که برای کمک به مردم شتافتند. از جاسوسی‌ها و خباثت‌های آمریکا در مناطق کردنشین مطلع شدند و تا آنجا پیش رفتند که با تسخیر سفارت آمریکا انقلابی در انقلاب اسلامی رقم زدند. این مثال‌ها از آن حیث ارزشمند است که یک‌طرف دعوی را مردم تشکیل می‌دهند؛ و چه حماسه‌ای بزرگ‌تر از ساماندهی در جنگ و رقم زدن دفاع مقدس! نظم و هماهنگی دانشگاه‌های مختلف برای انجام کارهای مشترک یکی از ویژگی‌های خوب این دوران است.
حرف اصلی در آن زمان حمایت و پاسبانی از آرمان‌های امام است. حفظ استقلال کشور و استکبارستیزی، پایبندی به اسلام ناب و فریادهای صدور انقلاب و تمام تلاش‌ها، برای بالیدن انقلاب نو پای اسلامی صورت می‌گیرد. چمران‌ها و رجب‌بیگی‌ها در این فضا می‌زیسته‌اند.
دانشجویان فعال در این سال‌ها یک ضعف عمده دارند. عدم تسلط به تفکر و اندیشه‌های امام خمینی! به‌صورت عمیق. مقام معظم رهبری می‌گوید: «دانشجوی مسلمان، دانشگاه را فتح کرد، لانه‌ی جاسوسی را فتح کرد، امّا خودش از درون مغلوب شد! این به نظر من نکته‌ی قابل توجّهی است. چرا؟ برای خاطر اینکه دچار ضعف تحلیل و ضعف محتوا بود» این ضعف افول جریان دانشجویی را رقم میزند.
دهه هفتاد شروع تبلیغ و رشد اندیشه‌های لیبرالیستی و نئو لیبرالیستی در فضای کشور است که یکی از مهره‌های تأثیرگذار آن حلقه کیان با اعضایی، چون سعید حجاریان، سروش، حسین بشیریه و ... است. درواقع در این برهه جنبش دانشجویی به‌صورت تابعی از فضای فکری و سیاسی روشنفکری آن روز عمل می‌کند. البته سیاست‌های دولت هاشمی هم در این تصمیمات و تغییرات در فضای دانشجویی مؤثر بوده است. سیاست‌زدایی از فضای دانشگاه و تشکل‌ها محصول این دوران است تا جایی که رهبر انقلاب بر دست‌هایی که می‌خواهند سیاست را از دانشگاه بگیرند لعنت می‌فرستد.
«نئو لیبرالیسم در ایران در دامن روشنفکری دینی رشد یافته و سوار بر دوش جنبش دانشجویی، مخصوصاً با تحرک وسیع تحکیم وحدت گسترش یافت» و در همان دهه هفتاد شعارهای استکبار ستیزانه و عدالت خواهانه تغییر می‌کنند و جای خود را به آزادی‌خواهی و تسامح و حقوق شهروندی می‌دهند.
دیگر تحکیم وحدت و انجمن‌های اسلامی، انجمن‌های ابتدای انقلاب نیستند. اگر امروز به فضای انجمن‌ها نگاه شود از منظر ایدئولوژی و خط فکری تغییر کرده‌اند. امروز بجای اندیشه‌های امام و رهبری و نیز شخصیت‌های بزرگی، چون دکتر شریعتی و مطهری اندیشه‌های حسین بشیریه و سروش محلاتی و سعید حجاریان جای گرفته است. کسانی که معتقد به ایدئولوژی زدایی از انقلاب اسلامی‌اند و آنچه امروز رواج می‌دهند اسلامی برآمده از لیبرالیسم، اسلام رابطه و تسامح، اسلام سرمایه‌داری و در کلام امام اسلام آمریکایی است. امروز بجای اتحاد برای بالیدن و در خط امام بودن برای خدمت به مردم، اجراکنندگان اندیشه‌های لیبرالیستی و حصر شدگان را تقدیس می‌کنند و بازهم شعار‌ها در همان حد آزادی و حقوق شهروندی مانده است.
امروز یک وظیفه دانشجوی مسلمان فتح دوباره دانشگاه است و بلای دانشگاه نه اندیشه‌های مارکسیستی که اندیشه‌های نئولیبرالی است. امروز خط امامی‌ها راهی متفاوت دارند. کشور و انقلاب امروز در مسیر ساختن و بالیدن نیاز به رفتار بر اساس اندیشه‌های امام دارد. هرچند مسیر زیادی تا تبدیل‌شدن به یک جنبش فراگیر برای خدمت به مردم و سازندگی کشور مانده است؛ و برای این مضمون مسلط شدن به اندیشه امام و نیز افزایش عمل‌گرایی تشکیلاتی لازم است تا جریان دانشجویی انقلابی به یک جنبش تبدیل شود و مانند ابتدای انقلاب حماسه‌آفرینی کند.
شما می‌توانید جهت بازدید و دریافت نشریات دانشجویی به سایت پاتوق آزاداندیشی نشریات دانشجویی مراجعه کنید./ نویسنده: علیرضا اکبری
تعداد نظرات: ۲
ارسال نظرات
که ازاندیشه کفرغیرالهی وغیرتوحیدی ومادی وناسازگاربااسلام لیبرال عبورکرده وحالاعلم نئولیبرالی را دردست گرفته اند.