یادداشت/ امیرحسین ثابتی
به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، اخیرا صوت سخنان جعفرزاده نماینده مردم رشت در مجلس را گوش دادم که با طلبکاری می‌گوید حقوق ما نمایندگان مجلس فقط ۵ و نیم میلیون تومان در ماه است و این یک فاجعه است! و اگر هر روز می‌خوابیدم و در دانشگاه درس می‌دادم حداقل ماهی ۸ میلیون می‌گرفتم.
چند روز قبل هم پروانه مافی نماینده تهران در گفتگو با روزنامه اعتماد گفته بود ماهی ۵ تا ۶ میلیون تومان حقوقی که به نمایندگان مجلس داده می‌شود فقط هزینه اجاره خانه آنهاست! چون شان نماینده مجلس این است در خانه‌ای زندگی کند که هزینه اجاره آن همین مبلغ است، لذا حقوق نماینده‌ها باید تا ماهی ۱۰ میلیون تومان افزایش پیدا کند!
پیش از همه این‌ها نیز وزیر بهداشت با افتخار و تبختر گفته بود ماشین شخصی اش «پورشه کاین» است (که حدود یک و نیم میلیارد تومان قیمت دارد) و قبل‌تر از همه این‌ها نیز اخبار دیگری از سرمایه هزار میلیارد تومانی وزیر صنعت، خانه افسانه‌ای وزیر راه در لواسان و ... منتشر شده بود.
وقتی ۴۰ سال بعد از انقلاب، ارزش یا به تعبیر دقیق‌تر «فریضه»ی ساده زیستی مسئولان تا این حد کمرنگ می‌شود که این قبیل سخنان صراحتا در فضای رسانه‌ها مطرح می‌شود و از آن طرف کک کسی هم نمی‌گزد، یعنی کل جریان عدالتخواه در کشور به ویژه جریان‌های دانشجویی داعیه دار در این عرصه، باید کلاه خود را قاضی کنند که در همه این سال‌ها چه کرده اند که وضع به اینجا رسیده است؟
این بدین معنا نیست که بنده در مقام مدعی و طلبکار، خود را تبرئه کنم و از دیگران بپرسم شما چه کرده اید؟ این سوالی است که هرکس در این باره دغدغه دارد باید درباره آن تامل جدی کند. آیا اگر جنبش دانشجویی عدالتخواه (فراتر از یک تشکل خاص) به معنای واقعی کلمه امروز در کشور وجود داشت، مسئولان ارشد و رسمی کشور جرات می‌کردند از ماشین یک و نیم میلیاردی و سرمایه ۱۰۰۰ میلیاردی خود سخن بگویند و خرده ترهایشان نیز بگویند طوری زندگی می‌کنند که حقوق ماهی ۵ تا ۶ میلیون فقط کفاف اجاره خانه شان را می‌دهد؟
حداقل کارویژه جنبش دانشجویی در شرایط کنونی تلاش برای شکستن این فضای مشمئز کننده و تهوع آور است. فضایی که یک کارگر عادی ماهانه یک میلیون تومان نیز دریافت نمیکند، اما برخی وزرا و مسئولین ارشد کشور، با افتخار از شهوت‌های ناتمام خود می‌گویند.
چند روز قبل هم پروانه مافی نماینده تهران در گفتگو با روزنامه اعتماد گفته بود ماهی ۵ تا ۶ میلیون تومان حقوقی که به نمایندگان مجلس داده می‌شود فقط هزینه اجاره خانه آنهاست! چون شان نماینده مجلس این است در خانه‌ای زندگی کند که هزینه اجاره آن همین مبلغ است، لذا حقوق نماینده‌ها باید تا ماهی ۱۰ میلیون تومان افزایش پیدا کند!
پیش از همه این‌ها نیز وزیر بهداشت با افتخار و تبختر گفته بود ماشین شخصی اش «پورشه کاین» است (که حدود یک و نیم میلیارد تومان قیمت دارد) و قبل‌تر از همه این‌ها نیز اخبار دیگری از سرمایه هزار میلیارد تومانی وزیر صنعت، خانه افسانه‌ای وزیر راه در لواسان و ... منتشر شده بود.
وقتی ۴۰ سال بعد از انقلاب، ارزش یا به تعبیر دقیق‌تر «فریضه»ی ساده زیستی مسئولان تا این حد کمرنگ می‌شود که این قبیل سخنان صراحتا در فضای رسانه‌ها مطرح می‌شود و از آن طرف کک کسی هم نمی‌گزد، یعنی کل جریان عدالتخواه در کشور به ویژه جریان‌های دانشجویی داعیه دار در این عرصه، باید کلاه خود را قاضی کنند که در همه این سال‌ها چه کرده اند که وضع به اینجا رسیده است؟
این بدین معنا نیست که بنده در مقام مدعی و طلبکار، خود را تبرئه کنم و از دیگران بپرسم شما چه کرده اید؟ این سوالی است که هرکس در این باره دغدغه دارد باید درباره آن تامل جدی کند. آیا اگر جنبش دانشجویی عدالتخواه (فراتر از یک تشکل خاص) به معنای واقعی کلمه امروز در کشور وجود داشت، مسئولان ارشد و رسمی کشور جرات می‌کردند از ماشین یک و نیم میلیاردی و سرمایه ۱۰۰۰ میلیاردی خود سخن بگویند و خرده ترهایشان نیز بگویند طوری زندگی می‌کنند که حقوق ماهی ۵ تا ۶ میلیون فقط کفاف اجاره خانه شان را می‌دهد؟
حداقل کارویژه جنبش دانشجویی در شرایط کنونی تلاش برای شکستن این فضای مشمئز کننده و تهوع آور است. فضایی که یک کارگر عادی ماهانه یک میلیون تومان نیز دریافت نمیکند، اما برخی وزرا و مسئولین ارشد کشور، با افتخار از شهوت‌های ناتمام خود می‌گویند.
امیر حسین ثابتی
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
ارسال نظرات