گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو-محمد آزادی؛ نعمتالله کارش را بلد است؛ قصه را از همان ابتدا خورده خورده برایتان تعریف میکند؛ از سیر تا پیاز و به سرانجام میرساند. شعلهور هم مثل همهی کارهای دیگر آقای کارگردان، مشغول قصهگویی است. مطلبی که باور کنید در سینمای اینروزهای ایران کیمیا است! رگههای اخلاقی ماجرا اما هر چه بیشتر ما را برای تماشای فیلم ترغیب کرد. اینکه آقای کارگردان در زوایای پنهانی قصه اهدافی بلندتر از صرف سرگرمی را دنبال میکند، تحسینبرانگیز است. بهقول معروف فیلم «پیام اخلاقی» کم ندارد!
قابها تماشایی است؛ نعمتالله بهخوبی توانسته از زیباییهای طبیعت سیستان و بلوچستان برای خلق صحنههایی با جزئیات فراوان استفاده کند. دیگر نکته جالب، همبازی شدن امین حیایی با پسرش «دارا» است. آقازاده البته راه فراوانی برای «بازیگر» شدن پیش رو دارد؛ بازی حیایی اما قابل قبول از آب درآمده. آخرین سوپرایز شعلهور اما تیتراژ نهایی فیلم است؛ جایی که باید منتظر بازخوانی یک ترانهی محلی زیبا با صدای همایون شجریان باشید. ترانهای که احتمالاً مانند دیگر همکاریهای نعمتالله-شجریان حسابی دستبهدست شده و شنیده خواهد شد.
تردید نکنید؛ شعلهور را باید در سینما دید. قابهای تماشایی و جزئیات بصری فراوان فیلم را هیچگاه نمیتوان منحصر در تلویزیون و نمایشگرهای خانگی کرد!