مردم اشرافیت سیاسی یا تجمل اقتصادی مسؤولان را ترمز قطار جمهوری اسلامی می دانند

به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، جمعیت رهپویان انقلاب اسلامی به مناسبت سی و نهمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی در این بیانیه اعلام کرد: مردم حقیقتا باور دارند و نشان داده اند که می توان مشکلات اقتصادی ناشی از کمبودهای تاریخی یا دشمنی بیگانه (نظیر جنگ و تحریم) را تحمل کرد، اما تبعیض و مماشات با فسادهای ریز و درشت را بر نمی تابند و مطالبه برخورد جدی دارند؛ چون نمی خواهند ببینند در پیمودن سریع و صحیح مسیری که سال 57 پایه‌گذاری شده و خون‌های جوانان مؤمن پای آن ریخته شده، خللی وارد شود.

متن کامل این بیانیه به شرح زیر است:

این روزها مردم انقلابی ایران اسلامی آماده می شوند تا سی و نهمین جشن ملی خود برای گرامیداشت پیروزی انقلاب اسلامی را برپا کنند و "جمعیت رهپویان انقلاب اسلامی" نیز همپای سایر اقشار و گروه‌ها، خود را قطره ای از اقیانوس پرجوش و خروش آحاد مردم مومن و بیدار در راهپیمایی سراسری 22 بهمن 96 می‌داند.

در ماه‌های منتهی به بهمن 57 فساد در همه ابعاد آن از بالا به پایین در کشور جاری بود. فساد اخلاقی و ترویج بی حیایی چندان نیاز به تبیین ندارد، اما همین درد بس که شهبانوی ایران شب‌ها به خوشگذرانی با جوانان پولدار فرنگ رفته می‌پرداخت و در ماه رمضان صحنه های ارتباط بی مرز و شهوت آلود در جشن‌های شاهنشاهی به صورتی زننده در ملاء عام اجرا می شد.

فساد سیاسی در اوج بود، نه تنها استبداد پهلوی هیچ اختیاری به مردم نمی‌داد تا در امور حکومت‌داری اندکی دخالت کنند، که شاه و دولت درباری او، موارد دیکته شده از سفارت استعماری آمریکا را مو به مو در کشور پیاده می کردند و سگان مستشار خارجی از احترام بیشتری در کشور برخوردار بودند تا بزرگان دینی و سیاسی کشور.

آزادی های اجتماعی و فرهنگی در پایین‌ترین سطح یک کشور و حکومت حتی وابسته در دنیا قرار داشت. صفحات روزنامه های محدود فعال، تحت نظر مامور ساواک در چاپخانه ها بسته می‌شد و تولید فیلم‌های سینمایی ولو به همان تعداد اندک تولیدات سینمایی مبتذل، تحت نظارت و مهر و موم هیاتی سه نفره انجام می شد تا مبادا طعنه‌ای نسبت به دربار یا آمریکا در آن باشد. مجالس روضه، وعظ و سخنرانی تحت تدابیر شدید حکومتی دنبال یا به بهانه های مختلف تعطیل می شد.

فساد اقتصادی در همه ابعاد داخلی و خارجی آن به طور کامل ظهور کرده بود. هم قراردادهای سودآور به بیگانگان واگذار می‌شد، هم درآمدهای نفتی سرشاری که بدون مزاحمت تحریم وارد کشور می شد به جای خزانه ملی تحت نظارت مجلس برخواسته از مردم که طبعا وجود نداشت، مستقیم به حساب شاه می رفت. اندک کارخانه های تولیدی در اختیار صاحب منصبان حکومتی بود و همه چیز از هواپیمای مسافربری تا جوراب و شکلات وارد کشور می‌شد.

در جامعه دو طبقه اصلی وجود داشت: (1) گروه اقلیت حاکمان و بستگان مرفه و برخوردار آنها در سرزمین‌ها مختلف و (2) طبقه مردم محروم و فقیر گسترده در سراسر کشور و چیزی به نام طبقه متوسط شهری نظیر امروز اساسا وجود خارجی نداشت. مردم در قریب به اتفاق روستاها و شهرهای کوچک در بدترین شرایط اقتصادی و رفاهی زندگی می کردند، برخورداری از برق و آب روستایی زیر یک درصد و خدمات درمانی و بهداشتی نزدیک به صفر بود؛ معدود پزشکان در دسترس مردم در شهرهای بزرگ نیز به طور وارداتی از هند و بنگلادش آمده بودند.

مقولاتی نظیر تولید علم و فناوری، پرتاب ماهواره به فضا، سلولهای بنیادی، پیوند اعضای بدن، خودکفایی در تولید گندم حتی جزء آرزوهای مردم هم نبود و ایفای نقش و سهم در توسعه جهانی، عزت نفس ملی، منطقه ای و بین المللی کاملا برای مردم ناشناخته و غریب بود. آن نمایشی از اقتدار نظامی و امنیتی که با عناوینی چون ژاندارم منطقه بیان و تبلیغ می شد، با واگذاری ذلیلانه استان بحرین و سرچشمه های رود هیرمند به دستور بیگانه، به راحتی در چشم حقیقت‌بین مردم رنگ می باخت.

قیام مردم ایران اسلامی در سال 57 به رهبری مرجعیت دینی برای زدودن این پلشتی ها و بیرون کشیدن ایران از آن منجلاب متعفن و مرگ آور بود و آنچنانکه مردم در شعارهایشان فریاد می زدند، رسیدن به استقلال همه جانبه، آزادی کامل از طاغوت و خفقان و آغاز راه و مسیری جدید در دنیا به نام جمهوری اسلامی هدف اصلی انقلاب بود.

برخی از آن خواسته های متعالی با خود انقلاب محقق شد؛ پایان استبداد و به دست گرفتن سرنوشت خود، رسیدن به استقلال سیاسی و برچیدن دخالتهای گوناگون بیگانه در کشور، برچیدن مظاهر علنی فساد اخلاقی و ارتقای معنویت در کشور از مهمترین آنها بود.

مردم برای تحقق سایر اهداف بلندمدت انقلاب اسلامی نیز ریل‌گذاری کردند که تدوین و رأی به قانون اساسی نظام جمهوری اسلامی مهمترین آن بود تا زمینه را برای پیشرفت روزافزون و همه جانبه کشور فراهم کند. درباره این سی و نه سال پس از انقلاب هم آنچه به طور خلاصه می توان گفت آن است که مردم و مسوولان در دوره های مختلف همواره در ریل گذاری نخستین حرکت کرده اند. ممکن است گاهی دشمن با تحمیل جنگ یا برخی خودی ها با ناتوانی و حتی خیانت باعث کندی حرکت یا در مقاطعی پسرفت در مسیر شده باشند اما در نگاهی کلان، انحراف اصولی از مسیر انقلاب دیده نمی‌شود و حرکت روبه جلو بوده است.

مردم هم بارها با شرکت گسترده در همه ادوار انتخابات ـ که بروز اجتماعی مدل سیاسی اداره کشور است ـ و نیز با شرکت در راهپیمایی های ملی 22 بهمن و روز قدس و نقاط عطفی چون 9 دی حمایت از اصل نظام و انقلاب را فریاد زده اند. اما به همان نسبت به جهت علاقه وافر به تحقق همه آرمانهای اولیه انقلاب، نسبت به آن عقب‌ماندگی‌های مقطعی یا توقف‌های بیجا، گلایه شدید و اعتراض خود را نیز بیان داشته و می دارند.

آنها که روزهای اولیه انقلاب را درک کرده یا به طور دقیق مطالعه کرده اند، به خوبی واقفند که اوضاع اسفبار قبل از انقلاب در هیچ یک از امور اساسی کشور با آنچه به برکت اسلام و خون پاک شهیدان به این کشور هدیه شده قابل مقایسه نیست.

امروز اگر گلایه ای هم وجود دارد که دارد از این منظر است که چرا جمهوری اسلامی در برخی زمینه ها از سرعت لازم و متناسب برای پیشرفت انقلابی برخوردار نیست؟ چرا شاخصهای انقلابیگری در همه مسؤولان حکومت و نهادهای انقلاب در ارکان مختلف در سطح بالا قرار ندارد؟ گلایه از آن است که با این همه امکانات و منابع سرشار و این مردم خوب، همراه و صبور، امروز باید در نقطه ای چند ده پله بالاتر از آنچه هستیم و در فاصله ای کمتر از قله های ترسیم شده انقلاب 57 ایستاده باشیم.

این گلایه ها به هیچ وجه معادل انکار کمیت انبوه و کیفیت شگرف دستاوردهای چهاردهه حرکت انقلابی مردم و مسؤولان منتخب آنان نیست. مردم اشرافیت سیاسی یا تجمل اقتصادی برخی مسؤولان را در تناقض و عامل ترمز قطار جمهوری اسلامی می دانند؛ مردم کم‌کاری، تنبلی و جهالت در فهم اولویت ها و عمل ضعیف و نابهنگام را قبول ندارند؛ مردم حقیقتا باور دارند و نشان داده اند که می توان مشکلات اقتصادی ناشی از کمبودهای تاریخی یا دشمنی بیگانه (نظیر جنگ و تحریم) را تحمل کرد، اما تبعیض و مماشات با فسادهای ریز و درشت را بر نمی تابند و مطالبه برخورد جدی دارند؛ چون نمی خواهند ببینند در پیمودن سریع و صحیح مسیری که سال 57 پایه‌گذاری شده و خون‌های جوانان مؤمن پای آن ریخته شده، خللی وارد شود.

حضور گسترده مردم در راهپیمایی 22 بهمن، یقینا خواهد توانست یکبار دیگر دشمنان قسم خورده و متحد شده علیه منافع این ملت را ناامید سازد و انگیزه مسؤولان و عزمشان را برای خدمت صادقانه بیشتر و زدودن هرگونه فساد و تبعیض از چهره نورانی انقلاب اسلامی مضاعف سازد؛ ان شاءالله.