* پناه‌بردن به FATF یک بازی روانی تا یک ماجرای واقعی
اسماعیلی در پاسخ به این پرسش که آیا ادعای حل مشکل بانکی با پذیرش FATF صحیح است یا خیر گفت: طرح مسأله FATF بیش از اینکه واقعی باشد برای جنگ روانی است و در واقع می‌توان گفت پناه بردن دولتمردان به ماجرای FATF بیشتر یک بازی روانی است تا بازی واقعی به‌جهت اینکه آنچه تا امروز کشور از ناحیه سوئیفت یا به‌عبارت بهتر عدم امکان انتقالات صحیح ارزی آسیب دیده است ناشی از ماجرای سوئیفت نبود که امروز بخواهیم با حل معضل FATF آن را تسهیل کنیم.
این کارشناس اقتصادی با تصریح به اینکه "حتی اگر بپذیریم که بخشی از عدم امکان انتقال صحیح ارزی مرتبط با سوئیفت بوده است" گفت: جریان سوئیفت ربطی به FATF ندارد که رئیس جمهور مسأله گشایش در انتقال صحیح ارزی را منوط به تصویب آن در مجلس شورای اسلامی کرده‌اند.
* ارتباط‌دادن مسأله عدم انتقالات ارزی به عدم پاس‌کردن استانداردهای FATF فرافکنی است
محمد رضا اسماعیلی در پاسخ به این پرسش که بنابراین چه موردی است که برای انتقالات ارزی کشور اختلال ایجاد کرده است، گفت: مسأله عدم گشایش در انتقالات ارزی بحث FATF نبوده است و هر آن که بخواهد مسأله عدم انتقالات ارزی را به‌جهت عدم پاس‌کردن استانداردهای FATF بداند فرافکنی کرده است.
وی افزود: مسأله اساسی که در انتقالات ارزی کشور مشکل ایجاد کرد نگرانی‌هایی بود که اداره اطلاعات مالی و تروریسم خزانه‌داری آمریکا ایجاد کرده است همان‌گونه که مقام معظم رهبری از وزارت خزانه‌داری آمریکا به‌عنوان اتاق جنگ آمریکا علیه ملت ایران از آن یاد کردند، بنابراین آنچه در این زمینه به ملت ایران لطمه می‌زند نشئت‌گرفته از این اداره است.
این استاد دانشگاه هشدار داد: وزارت خزانه‌داری آمریکا بر اساس استانداردهای FATF کار نمی‌کند که اگر ما به‌فرض زیر بار همه محدودیتهای FATF نیز رفتیم مشکل بانکی و انتقال ارزی کشور حل شود چراکه حتی اگر FATF ایران را به‌عنوان کشور مورد قبول خود نیز بپذیرد بانکهای بزرگ دنیا به‌جهت تهدیدات وزارت خزانه‌داری آمریکا حاضر به همکاری با بانکهای ایران نخواهند بود.
وی گفت: وزارت خزانه‌داری آمریکا بیش از اینکه به‌دنبال پیگیری استانداردهای FATF باشد به‌دنبال ایجاد هراس نسبت به مبادله با ایران برای شرکتهای بزرگ است و این شرکتها نیز بیشتر متأثر از این تهدیدات هستند تا اینکه ببینند FATF نسبت به کشوری چه نظری دارد بنابراین عدم امکان انتقالات صحیح ارزی چیزی نیست که با امضای FATF حل شود.
* ایجاد ترس بیشتر تنها سود FATF برای ایرانیان
محمد رضا اسماعیلی با تذکر نسبت به اینکه اگر با همه ملاحظاتی که وجود دارد FATF امضا بشود به‌جهت اینکه اطمینان برای بخش خصوصی و شرکتهای خصوصی دنیا با سایه ترس و تهدید به‌وجود نمی‌آید بنابراین FATF بی‌معناست، گفت: اصولاً در چنین شرایطی اگر ایران FATF را بپذیرد فقط ابزاری برای دشمن برای ترساندن بیشتر ملت ایران است و فقط ممکن است برای ایران ترس را بیشتر کند اما اینکه تصور کنیم با امضا و ابلاغ سیاستهای FATF بخش خصوصی بدون واهمه و توجه به تی‌اف‌آی به‌سمت ایران می‌آیند این خطاست.
وی در مورد دلایل این ادعای خود گفت: بهترین شاهد مثال برای این ادعای بنده سوئیفت است. دولت زمانی که می‌خواست مسأله مبادلات را حل کند مشکل را ناشی از بسته بودن سوئیفت می‌دانست چرا که هم بانکها راغب نبودند با ایران کار کنند چون ریسک انتقال مالی به ایران زیاد بود و هم سوئیفت بسته بود.
این کارشناس اقتصادی اضافه کرد: دولت عدم رغبت بانکها با مبادله با ایران را مسأله سوئیفت می‌دانست و به همین سبب انواع امتیازات را داد تا سوئیفت را باز کند اما باز هم این عدم رغبت در بانکها برای مبادله با ایران وجود داشت چون علت عدم همکاری فقط مسأله بسته بودن سوئیفت نبود و فقط سوئیفت یک مانع ظاهری بود که برطرف شد اما بانک که در بسیاری از موارد بخش خصوصی محسوب می‌شود به‌جهت اینکه ریسک اعتباری‌اش برایش اهمیت دارد و خواست آن آسیب نبیند ترجیح داد که با ایران کار نکند.
وی با یادآوری اینکه زمانی سوئیفت باز شد اما هیچ آورده‌ای برای ایران نداشت، گفت: این رویداد دقیقاً در مورد FATF نیز مطرح است یعنی بعد از دادن همه امتیازات هیچ تضمینی برای همکاری شرکتها و بانکهای دنیا وجود ندارد بنابراین باید از دولتمردان پرسید؛ آورده سوئیفت برای اقتصاد ایران چه بود که اکنون به‌دنبال FATF رفته‌اید؟
* FATF ابزار وزارت خزانه‌داری آمریکا برای فشار بیشتر بر ملت ایران
اسماعیلی با تذکر اینکه FATF ابزار فشاری برای وزارت خزانه‌داری آمریکا علیه ملت ایران و در واقع قوز بالا قوز و مکمل تحریم‌های بانکی است، گفت: راهکاری که بارها به آن اشاره شده است و با بی‌توجهی مواجه شده است تکیه بر ظرفیتهای اقتصادی داخلی است که با افزایش آنها شرکتهای خصوصی ترغیب به پذیرش ریسک و همکاری با ایران شوند و یا بستن قراردادهای منطقه‌ای و بیرون از بازی‌ای که کشورهای غربی طراحی کرده‌اند.