به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، طوبی کرمانی نوشته است: انسان به غریزه و عقل فطری چنین است که خوبی‌ها، هنجار‌ها و ارزش‌ها را می‌پسندد و دوست می‌دارد و از همین روی مجموعه قواعد و دستورالعمل‌ها و رفتار‌ها و نظام‌هایی را که در این مقوله تعریف و تحدید میشوند، باور کرده و به آن تن می‌دهد و اصولا در همه فرهنگها چنین مرسوم است که نکوداشت‌های چنین قواعد و نظامها و نیز انسانهای ارزشی را جهت فرایاد، تجلیل و تکرار محاسن آن مقوله، عزیز و محترم میشمارند؛ اما گویی قرار نیست که اگر موارد اشکال و نقضی به علم و تجربه چه در اصول و چه در راهکاری وصول و تحقق در این قواعد به نظر برسد، بازیابی، واکاوی و مورد اصلاح قرارگیرد.
یادآوری هفتادمین سالگرد اعلامیه جهانی حقوق بشر نیز از جمله همین موارد است. اعلامیه جهانی حقوق بشر یک پیمان بین‌المللی است که در مجمع عمومی سازمان ملل متحد در تاریخ ۱۰ دسامبر ۱۹۴۸ در پاریس به تصویب رسید و شکل‌گیریِ این اعلامیه نتیجهٔ مستقیم جنگ جهانی دوم بود. لایحه جهانی حقوق بشر در سال ۱۹۷۶ هنگامی که توسط تعداد کافی از ملت‌ها مورد تأیید قرارگرفت، به حقوق بین‌الملل تبدیل شد و مفاد این اعلامیه الزام‌آور گردید و از اعتبار حقوق بین‌الملل برخوردارشد.
مقالات علمی نقادانه پژوهشگران مصلح و کارآزموده در کم و کیف این اعلامیه، حکایت از واقعیت‌های نابخشودنی به دست مدعیان حقوق بشر از قِبل این اعلامیه دارد. اینکه انگیزه ابتدایی و ثانویه برای تدوین این اعلامیه چه بوده است و اینکه چه اهدافی به بهانه این اعلامیه در جهان سود و سرمایه و زور و قدرت دنبال می‌شود، برکسی پوشیده نیست و اگر سخنی دگرباره گفته می‌شود، از سرِ درد و وظیفه است و لاغیر.
همه حیثیت این اعلامیه ۷۰ ساله بر اساس «حقوق بشر» بنیان یافته و تکیه بر بازشناسی حرمت ذاتی آدمی و حقوق برابر و سلب ناپذیر تمامی اعضای خانواده بشری، آزادی، عدالت و صلح در جهان شده است و از همین روی، انسانها و دولتهای آزاده شادمان از آن و امیدوار به آن؛ ولی امروز این اعلامیه و مبانی آن، نه تعریفِ همگانی بلکه یکسویه و قدرتمدارانه یافته و ملت‌ها فقط ۷۰ خواب شیرین دیده اند. است. به عنوان مثال یکی از ایده‌های تدوین اعلامیه، «همکاری دولت‌ها با سازمان ملل...» است که با مروری کوتاه و بخشی، واقعیت را غیر از این مشاهده میکنیم به اینکه دولتی که مثلا قوانین منع «کلاهک هسته‌ای و...» را امضا می‌کند، مورد بازجویی و ستم واقع می‌شود و دولت غاصبی که تن به امضا نمی دهد، تولید و حق استفاده از آن را با افتخار برای خود مسلم می‌شمارد.
«رسیدن به دنیایی فارغ از هر نوع ترس و فقر به عنوان بالاترین آمال بشری» و نیز «آزادی بیان و عقیده» از جمله ایده‌های تدوین اعلامیه بوده‌است؛ اما دنیای کنونی تحت لوای اعلامیه مذکور نه فقط فقری و ترسی را از انسانها نزدوده است که همه آرامش و سکون و غنای ملت‌ها را از آن‌ها ربوده و دردناکتر اینکه با شعار «آزادی بیان و عقیده» هر انسان معتقد و هرکشور اعتقادی را به انحای مختلف در مضایق شدید قرار می‌دهند. حرکت‌هایی در راستای اهداف استکبار جهانی مشابه حکم اسقف آمریکایی در اعلام اینکه دین اسلام دین خشنی است، بر کسی پوشیده نیست و هیچ‌گونه تعقیب قانونی به دلیل آزادی بیان به دنبال ندارد؛ اما اگر کسی ضربه کوچکی بر صورت و یا پای کسی وارد کند، مؤاخذ واقع می‌شود و این در حالی است که اثر آزردگی ضربه جسمانی بعد از دقایقی محو میگردد، ولی آثار آزردگی روحی که با آن حکم بر مسلمانان وارد شده، برای همیشه باقی است.
سؤال این است که آیا معنای این بخش از ماده ۲ اعلامیه «فارغ از اینکه سرزمین وی مستقل، تحت قیمومت، غیرخودمختار یا تحت هرگونه محدودیت در حق حاکمیت خود باشد، هیچ تمایزی وجود ندارد» با روح ماده ۴ «هیچ احدی نباید در بردگی یا بندگی نگاه داشته شود و بردگی و داد و ستد بردگان از هر نوع و به هر شکلی باید بازداشته شده و ممنوع شود» و حتی با ماده ۵ و نیز ۲۱ آن در تعارض جدی نیست؟
در واقع بند ۳ ماده ۲۹ در اواخر اعلامیه به اینکه حقوق و آزادی‌ها شایسته نیست تا در هیچ موردی خلاف با هدف‌ها و اصول «ملل متحد» اعمال شوند یعنی ماده‌ای که متاسفانه در تمام منشور‌ها و اعلامیههای قدرتمداران به چشم می‌خورد، به معنای خط بطلان بر همه بافته‌ها در اعلامیه جهانی حقوق بشر نیست؟
آیا نامگذاری سالها با شعارهای فریبنده، چون «حق بر صلح» که هم «حق» به معنای زور است و هم «صلح» تعریفی جز سکوت ظالمانه ندارد، جانی را آرام، کامی را شیرین و سفرهای را پُر نان خواهد کرد؛ و سؤال مهمتر اینکه حتی با فرض بهترین هدف انسانی برای تدوین بهترین مواد این اعلامیه، چرا راهکار منع سوء استفاده از این ماده قانون‌ها توسط خودِ دولتهای استکباری فراهم و تدبیر نمی‌شود؟
در راستای برقراری صلح، امنیت و حقوق برابر ملت‌ها، روز ۲۱ سپتامبر (مصادف با ۳۰ شهریور ماه) از سوی سازمان ملل متحد روز جهانی صلح نامگذاری شده است. به همین مناسبت برای گرامیداشت این روز مجمع جهانی صلح اسلامی همایشی تحت عنوان «همایش روز جهانی صلح ۲۰۱۸» را در تاریخ ۳ مهرماه ۱۳۹۷ با مشارکت کمیسیون ملی یونسکو، باغ موزه دفاع مقدس و سازمان‌های دیگر و با حضور اندیشمندان و مسئولین کشور در باغ کتاب تهران برگزار می‌کند.
یادآوری هفتادمین سالگرد اعلامیه جهانی حقوق بشر نیز از جمله همین موارد است. اعلامیه جهانی حقوق بشر یک پیمان بین‌المللی است که در مجمع عمومی سازمان ملل متحد در تاریخ ۱۰ دسامبر ۱۹۴۸ در پاریس به تصویب رسید و شکل‌گیریِ این اعلامیه نتیجهٔ مستقیم جنگ جهانی دوم بود. لایحه جهانی حقوق بشر در سال ۱۹۷۶ هنگامی که توسط تعداد کافی از ملت‌ها مورد تأیید قرارگرفت، به حقوق بین‌الملل تبدیل شد و مفاد این اعلامیه الزام‌آور گردید و از اعتبار حقوق بین‌الملل برخوردارشد.
مقالات علمی نقادانه پژوهشگران مصلح و کارآزموده در کم و کیف این اعلامیه، حکایت از واقعیت‌های نابخشودنی به دست مدعیان حقوق بشر از قِبل این اعلامیه دارد. اینکه انگیزه ابتدایی و ثانویه برای تدوین این اعلامیه چه بوده است و اینکه چه اهدافی به بهانه این اعلامیه در جهان سود و سرمایه و زور و قدرت دنبال می‌شود، برکسی پوشیده نیست و اگر سخنی دگرباره گفته می‌شود، از سرِ درد و وظیفه است و لاغیر.
همه حیثیت این اعلامیه ۷۰ ساله بر اساس «حقوق بشر» بنیان یافته و تکیه بر بازشناسی حرمت ذاتی آدمی و حقوق برابر و سلب ناپذیر تمامی اعضای خانواده بشری، آزادی، عدالت و صلح در جهان شده است و از همین روی، انسانها و دولتهای آزاده شادمان از آن و امیدوار به آن؛ ولی امروز این اعلامیه و مبانی آن، نه تعریفِ همگانی بلکه یکسویه و قدرتمدارانه یافته و ملت‌ها فقط ۷۰ خواب شیرین دیده اند. است. به عنوان مثال یکی از ایده‌های تدوین اعلامیه، «همکاری دولت‌ها با سازمان ملل...» است که با مروری کوتاه و بخشی، واقعیت را غیر از این مشاهده میکنیم به اینکه دولتی که مثلا قوانین منع «کلاهک هسته‌ای و...» را امضا می‌کند، مورد بازجویی و ستم واقع می‌شود و دولت غاصبی که تن به امضا نمی دهد، تولید و حق استفاده از آن را با افتخار برای خود مسلم می‌شمارد.
«رسیدن به دنیایی فارغ از هر نوع ترس و فقر به عنوان بالاترین آمال بشری» و نیز «آزادی بیان و عقیده» از جمله ایده‌های تدوین اعلامیه بوده‌است؛ اما دنیای کنونی تحت لوای اعلامیه مذکور نه فقط فقری و ترسی را از انسانها نزدوده است که همه آرامش و سکون و غنای ملت‌ها را از آن‌ها ربوده و دردناکتر اینکه با شعار «آزادی بیان و عقیده» هر انسان معتقد و هرکشور اعتقادی را به انحای مختلف در مضایق شدید قرار می‌دهند. حرکت‌هایی در راستای اهداف استکبار جهانی مشابه حکم اسقف آمریکایی در اعلام اینکه دین اسلام دین خشنی است، بر کسی پوشیده نیست و هیچ‌گونه تعقیب قانونی به دلیل آزادی بیان به دنبال ندارد؛ اما اگر کسی ضربه کوچکی بر صورت و یا پای کسی وارد کند، مؤاخذ واقع می‌شود و این در حالی است که اثر آزردگی ضربه جسمانی بعد از دقایقی محو میگردد، ولی آثار آزردگی روحی که با آن حکم بر مسلمانان وارد شده، برای همیشه باقی است.
سؤال این است که آیا معنای این بخش از ماده ۲ اعلامیه «فارغ از اینکه سرزمین وی مستقل، تحت قیمومت، غیرخودمختار یا تحت هرگونه محدودیت در حق حاکمیت خود باشد، هیچ تمایزی وجود ندارد» با روح ماده ۴ «هیچ احدی نباید در بردگی یا بندگی نگاه داشته شود و بردگی و داد و ستد بردگان از هر نوع و به هر شکلی باید بازداشته شده و ممنوع شود» و حتی با ماده ۵ و نیز ۲۱ آن در تعارض جدی نیست؟
در واقع بند ۳ ماده ۲۹ در اواخر اعلامیه به اینکه حقوق و آزادی‌ها شایسته نیست تا در هیچ موردی خلاف با هدف‌ها و اصول «ملل متحد» اعمال شوند یعنی ماده‌ای که متاسفانه در تمام منشور‌ها و اعلامیههای قدرتمداران به چشم می‌خورد، به معنای خط بطلان بر همه بافته‌ها در اعلامیه جهانی حقوق بشر نیست؟
آیا نامگذاری سالها با شعارهای فریبنده، چون «حق بر صلح» که هم «حق» به معنای زور است و هم «صلح» تعریفی جز سکوت ظالمانه ندارد، جانی را آرام، کامی را شیرین و سفرهای را پُر نان خواهد کرد؛ و سؤال مهمتر اینکه حتی با فرض بهترین هدف انسانی برای تدوین بهترین مواد این اعلامیه، چرا راهکار منع سوء استفاده از این ماده قانون‌ها توسط خودِ دولتهای استکباری فراهم و تدبیر نمی‌شود؟
در راستای برقراری صلح، امنیت و حقوق برابر ملت‌ها، روز ۲۱ سپتامبر (مصادف با ۳۰ شهریور ماه) از سوی سازمان ملل متحد روز جهانی صلح نامگذاری شده است. به همین مناسبت برای گرامیداشت این روز مجمع جهانی صلح اسلامی همایشی تحت عنوان «همایش روز جهانی صلح ۲۰۱۸» را در تاریخ ۳ مهرماه ۱۳۹۷ با مشارکت کمیسیون ملی یونسکو، باغ موزه دفاع مقدس و سازمان‌های دیگر و با حضور اندیشمندان و مسئولین کشور در باغ کتاب تهران برگزار می‌کند.
ارسال نظرات