۶ سال از عمر مملکت وقف یک توافقنامه پوچ شد

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، امید سارایی؛*از گذشته دور همواره استکبار جهانی با استراتژی ایجاد رعب و وحشت در صدد تسلیم کشور‌ها و غلبه بر آن‌ها بر آمده است. در این استراتژی که می‌توان استراتژی بی هزینه یا کم هزینه نامید دشمن سعی می‌کند از طریق عوامل درونی یعنی ستون پنجم یا افراد ترسویی که به حاکمیت یا به قدرت می‌رسند به اهداف از پیش تعیین شده اش دست پیدا کند.

متاسفانه این روز‌ها جریانی که با همان استراتژی سازش و انفعال، در جنگ تحمیلی، جام زهر را به امام (ره) نوشاند و در سال ۸۲، با تعلیق کامل فناوری هسته‌ای رشد علمی کشور را متوقف ساخت و برجام نافرجام را به ملت تحمیل کرد، دوباره اسب خود را برای تکرار همان پروژه‌های فلج کننده و نوشاندن جام زهری دیگر زین کرده است! ولی به لطف خداوند، تدبیر مقام معظم رهبری و بصیرت مردم آگاه و انقلابی ایران اسلامی، این بار هم ماشین این تفکر امریکایی به گل خواهد نشست.

 

 برخی‌ها که ۶ سال از عمر این مملکت را بیخود و بیهوده وقف یک توافق نامه پوچ و بی اساس کرده اند، سعی در بزرگ جلوه دادن دشمن اند و این گونه وانمود می‌کنند که خطر حمله نظامی دشمن را کاهش داده اند.

یکی از پرسش‌هایی که همواره در اذهان خلجان می‌کند، این است که عامل این خودباختگی در برابر دشمن چیست؟ و چرا این گونه افراد و جریانات در برابر دشمنان این چنین منفعل می‌شوند؟ برای پاسخ به این پرسش‌ها ضرورت دارد به واکاوی ریشه‌های وادادگی این جریان در برابر امریکا پرداخته شود و از آن درس عبرت گرفت. نگاه بدبینانه به این مساَله اذهان را به نوکری برخی از آن‌ها رهنمون می‌کند، ولی در نگاه خوشبینانه می‌توان مهم‌ترین دلیل این وادادگی را خود کم بینی و بزرگ دانستن دشمن دانست؛ حرکتی که آقایان و دستگاه دیپلماسی کشور درجریان مذاکره برجام از خود نشان دادند و منجر به امضای توافق نامه‌ای شد که هیچ نقطه مثبت و روشنی برای ایران نداشت، می‌توان معلول همین خودکم بینی و ترس از دشمن دانست.

 

آقایان در سخنرانی هایشان از این حقیقت پرده برداشتند و گفتند امریکایی‌ها از بمب‌هایی برخوردارند که یکی از آن‌ها می‌تواند سیستم دفاعی ما را از کار بیاندازد! طبیعی است کسانی که دشمن را این گونه باور داشته باشند در برابر چشم غره‌های او وحشت می‌کنند و نسبت به حقوق مسلم ملتشان کوتاه می‌آیند. تجربه تاریخی نشان می‌دهد که این جریان سیاسی بر اساس همین باور در سال ۸۲، کشور را به انفعال کشاند و در جهت تسلیم ایران اسلامی و تعلیق هسته‌ای همه همت خویش را به کار گرفت، سخنان برخی چهره‌های تاثیرگذار در آن زمان نشان از عمق ترس و وحشت و بزرگ بینی دشمن دارد.

متاسفانه این روز‌ها همان خط سازش باز در حال اجرای همان پروژه است. برخی به دلیل مبتلا شدن به بیماری خود کوچک بینی، برخی به دلیل سر و سرّ داشتن با بیگانگان و بعضی به دلیل داشتن تحلیل‌های غلط که فکر می‌کنند امریکا قابل اطمینان است باز به جای توجه به عقبه سنگین ملت و نگاه به درون دایماً از ضرورت رابطه با امریکا و کرنش در برابر شیطان بزرگ سخن می‌گویند.

 

بزرگ نمایی‌هایی و سخنان مبالغه آمیزی که این روز‌ها در نشان دادن اقتدار دشمن و ناتوانی ما انجام می‌شود تکرار همان سناریوی گذشته است که از ابتدای انقلاب تا کنون نوشته شده و هر بار در اجرا با شکست مواجه شده است. البته همان طور که این روز‌ها در قضیه پیوستن به لایحه fatf شاهدیم باز هم این سناریو توسط رهبر هوشمند انقلاب و مردم فهیم ایران خنثی می‌شود و این مردم هستند که جور آگاهی بخشی به مسئولین را به دوش میکشند.

معظم له باتعیین حدود قرمز نظام دست دولت را برای مذاکره باز گذاشت تا هم بر یقین ملت افزوده شود و هم خوشبین‌هایی که فکر می‌کردند تنها راه حل مشکلات کشور در گرو دیدن کدخداست به خود آیند و بیش از این کشور را درگیر مسائل بی حاصل نکنند. خوشبختانه این بار و در مسئله برجام حقایق خیلی زودتر از آن چه تصور می‌شد بر ملا گردید و نقض توافقنامه توسط امریکا و اروپا مهر تاییدی بر سخن مقام معظم رهبری شد، به عبارت دیگر با عنایت الهی مشت کسانی که جام زهر را برای نوشاندن به رهبری آماده کرده بودند باز شد و بر زمین ریخت و معلوم شد که باید به جای تکیه بر کدخدا به خدای جهان توکل کرد و علی الله فتوکلوا ان کنتم مومنین؛ تنها بر خدا توکل کنید اگر ایمان دارید. بر مومنان و متدینان روشن است که از کدخدای جهان نیز بدون اذن خدا کاری بر نمی‌آید.