سیاست چماق و هویج و حافظه‌ تاریخی دولت و ملّت ایران

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، علی احمدی*، مسئله‌ای که میخواهیم، در این بخش به آن بپردازیم و مورد تحلیل قرار دهیم «سیاستِ خارجیِ دولت آمریکا» است. که در واقع شاید از نظر شدت و ضعف، در دولت‌های مختلف ایالات متحده، متفاوت باشد اما در اصل یکی است.

 

در این بُعد از مسئله، تفاوتی نمی‌کند که ما، دولت ایران، شوروی، لیبی و یا کره‌ی شمالی باشیم؛ در حقیقت آن چیزی که مشخص است، این است که در برخورد با همه دولت‌ها و جوامع دیگر، از این سیاستِ فریبکارانه‌ای که آمریکا دارد، به کار گرفته می‌شود و آن سیاست یا روش «چُماق-هویج» است.

 

ایالت متحده، همیشه در برخورد با جوامعی که قصد استعمار آن‌ها را دارد، هیچ گاه صفر یا صدی برخورد نمی‌کند؛ ابتدا، از چماق خود که «پروپاگاندار رسانه‌ای یا هالیوودی» است استفاده میکند؛ به این منظور که نشان دهد غرب اَبَر قدرتی شکست ناپذیر است. پس از مرعوب کردن حریف (یعنی به ترس و وحشت انداختن آن) که حاصل همان چماق می‌باشد، با استفاده از چرب زبانی‌های گوناگون از نوع کمک‌های مالی به ملت‌های مختلف، ارتباط با جامعه‌ی جهانی و پیشرفته ساختن آنان، همچنین با شعار شهروند درجه یک شدن و توسعه یافتن صعودی بدون شکست، «سیاست هویج» را اِعمال میکند؛ یعنی به اصطلاح، هویج (عاملِ تقویتی جذب کننده) نشان می‌دهد.

 

با این روش در واقع می‌تواند ملّت‌ها را قانع کند و به این نتیجه برساند که تنها راه رسیدن به خوشبختی و زندگی آسان، غربی شدن است. این روش غرب از مدت‌ها پیش در زمان سلطنت مشروطه به گونه‌ای دیگر به کار گرفته می‌شد. جلوه‌های گوناگون آن از جمله «پیوستن به کُنوانسیون‌های مختلف سازمان ملل، گسترش ارتباطات مجازی و سایبری، گسترش فرهنگ غرب با استفاده از مطالعه‌ی آثار اندیشمندان و فیلسوفان غربی و..»

 

البته در باب سخن از این نظر که آن‌ها چگونه هویت ملت‌ها را به سوی خود باختگی فرهنگی سوق می‌دهند، فرصتی جداگانه لازم است که به تفصیل به آن پرداخته شود؛ اما در این بخش، ما تنها به اشاراتی مختصر بسنده میکنیم.

 

در واقع ملّت‌های مختلف، در برخورد با این نوع سیاست، ممکن است واکنش‌های متفاوتی نشان دهند

۱) برخی از آن‌ها تا چماق غرب را می‌بینند، سر تسلیم، فرود می‌آورند و دیگر نیازی به نشان دادن سیاست بعدی آنها یعنی «هویج» نیست به عنوان مثال: کشور عربستان صعودی

۲) «ایستادگی» واکنش اولیه‌ی کشور‌های مقتدر که دارای قدرت لازم و کافی یا تاریخ و ایدئولوژی مستحکمی دارند می‌باشد اما در طول زمان با نشان دادن همان «سیاست هویج» به این دولت‌ها، سعی بر شکستن مقاومت آن‌ها دارند. به عنوان مثال، در برخورد آمریکا با جمهوری اسلامی ایران، در باب مسئله‌ی «برجام»، این سیاست کاملا قابل لمس است.

 

در واقع ابتدا شاهد تهدیدات ترامپ هستیم و یا این مسئله که غرب، ابر قدرت است و با یک اشاره، تمام تسهیلات ما را نابود خواهد کرد.

 

همچنین این مسئله که آمریکا قدرت اقتصادی جهان است این دریافت را برای ما دارد که اگر از جانب آن تحریم شویم حتی دیگر آب هم برای خوردن نداریم. (این همان سیاست چماق است)

 

پس از اینکه نظام و مردم ایران در برابر همچنین مسئله‌ای مقاومت کردند، ما شاهد کمک‌های رژیم منحوس صهیونیستیِ هم پیمان با آمریکا، برای رفع بحران آب و یا مذاکره‌ای بدون پیش شرط آمریکا با ایران هستیم. البته نقطه‌ی قابل توجه این است که این سیاست مداوم و متناوب است.


در حقیقت، با توجه به شرایط ملّت‌ها، گاهی سیاست چماق و گاهی هویج شدت دارد. اگر کشوری دارای اتحاد باشد، چماق بالا می‌آید و اگر آن کشور دچار ناآرامی بازار اقتصادی شده باشد هویج تعارف می‌شود. چنین سیاستی در شوروی سابق و لیبی اجرا شد که در نهایت منجر به نابود شدن ساختار سیاسی آنان گردید.

 

در کلام آخر، ما این نظر را داریم که تنها راه برخورد با چنین سیاستی«وَ عَدوٌّ مَنِ اسْتَطَعْتُم مِن قُوَه»‌ می‌باشد که درواقع برای بازدارندگی چماق آمریکایی باور داشتن «توانایی‌های خود، نگاه به منابع داخلی و نیروی انسانی کشور و استفاده از همین ظرفیت‌ها» است؛ برای این که خودمان باغ میوه داشته باشیم و تسلیم هویج آمریکا نشویم.

 

راه حل آخرهم «شکستن هژمونی پوشالی غرب، در اقتصاد، علم، قدرت نظامی» می‌باشد به گونه‌ای که همه‌ی ملّت‌ها متوجه شوند که حکمران واقعی کدخدایی که آمریکا می‌نامندش، نیست! بلکه همه چیز به دست خداوند است و قدرت خود را در جهت تحقق جامعه‌ی آرمانی و مطلوب، در اختیار بنده‌ی برگزیده‌ی خود، قرار می‌دهد.

 

انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.