فجر ۳۷ زیر ذره‌بین دانشجو/۲۶
گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو- در سیل بی‌پایان فیلم‌های بی‌داستان و کم‌جان، «دیدن این فیلم جرم است» نقش یک غریق نجات را بازی می‌کند. یک ناجی به موقع که درست در اوج نومیدی از سقوط، سکوت را می‌شکند. یک غافلگیری دلچسب و یک پیروزی برای سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر. اهمیتش این است که با یک فیلم اولی رو به رو می‌شویم که به نسبت هم رد‌های خودش در جشنواره خیلی جلو هست.
قلعه جشنواره فجر گرچه هر سال در محاصره لشکر فیلم‌های ذلیل و ضعیف و حاشیه‌های دلسرد کننده قرار می‌گیرد، اما هر بار قهرمانانی هم ظهور می‌کنند تا جولان مگس‌های سینمایی در عرصه سیمرغ را خاموش کنند. «دیدن این فیلم جرم» است، قطعا یکی از این قهرمانان است.
به همین دلیل هم «دیدن این فیلم جرم است. جرم است، چون برخلاف مدعیان پرادعا و بسیاری از نام‌آوران و کهنه کار‌ها که از تعریف یک قصه درست و حسابی بر نمی‌آیند، این بار یک کارگردان جوان که حتی اسمش را هم نشنیده بودیم، فیلمی روی کار آورده که از همان اول، مخاطب را میخکوب می‌کند. درگیری و کشمکش دراماتیک فیلم پایان ندارد، هر چند که لحظاتی آرام می‌گیرد، اما بعد از تیتراژ آخر، گویی همه چیز در ذهن تماشاگر تازه شروع می‌شود و او را تا مدت‌ها رها نمی‌سازد.
دیدن این فیلم جرم است، چون نشان می‌دهد می‌توان بدون ادا اطوار‌های فرمی، خیلی ساده و بی‌تکلف، در ساختار، درست کار کرد، می‌توان شعارداد، اما شعارزده نشد، چون وقتی شعار اندازه زبان و فضای فیلم باشد، حتی اگر ضعف تکنیکیوجود داشته باشد، قطعا به دل می‌نشیند. وقتی شعار صادق و دردمندانه باشد، از هر حصاری در فرم، آزاد می‌شود، هرچند که ضعف‌هایی هم در اجرای برخی صحنه‌ها دیده می‌شود.
دیدن این فیلم جرم است، چون به جای تظاهر به اجتماعی بودن و نمایش مسائل بی‌ربط به جامعه و نشخوار‌های بیگانه‌پسند و سیاه‌نمایی دروغین، اعتراض می‌کند. فیلمی است که بدون ترس و هراس و منفعت طلبی، مستقیم و سرراست سر اصل مطلب می‌رود؛ هم ریشه مشکلات و معضلات اجتماعی را نمایش که هیچ، از ریشه می‌زند و هم راه حل عملی را در یک عملیات چریکی نشان می‌دهد.
دیدن این فیلم جرم است، چون قهرمان معترضش نه غرب‌زده‌های اهل فرار و مهاجرت، که تمثال درد و رنج عمیق‌ترین لایه‌ها اجتماع است؛ مرد است و تا آخرین نفس پای حرف خود قرار می‌گیرد؛ حتی قدرت و دولت را به چالش می‌کشد و به هیچ کس باج نمی‌دهد، اما وطن فروشی نمی‌کند.
قلعه جشنواره فجر گرچه هر سال در محاصره لشکر فیلم‌های ذلیل و ضعیف و حاشیه‌های دلسرد کننده قرار می‌گیرد، اما هر بار قهرمانانی هم ظهور می‌کنند تا جولان مگس‌های سینمایی در عرصه سیمرغ را خاموش کنند. «دیدن این فیلم جرم» است، قطعا یکی از این قهرمانان است.
به همین دلیل هم «دیدن این فیلم جرم است. جرم است، چون برخلاف مدعیان پرادعا و بسیاری از نام‌آوران و کهنه کار‌ها که از تعریف یک قصه درست و حسابی بر نمی‌آیند، این بار یک کارگردان جوان که حتی اسمش را هم نشنیده بودیم، فیلمی روی کار آورده که از همان اول، مخاطب را میخکوب می‌کند. درگیری و کشمکش دراماتیک فیلم پایان ندارد، هر چند که لحظاتی آرام می‌گیرد، اما بعد از تیتراژ آخر، گویی همه چیز در ذهن تماشاگر تازه شروع می‌شود و او را تا مدت‌ها رها نمی‌سازد.
دیدن این فیلم جرم است، چون نشان می‌دهد می‌توان بدون ادا اطوار‌های فرمی، خیلی ساده و بی‌تکلف، در ساختار، درست کار کرد، می‌توان شعارداد، اما شعارزده نشد، چون وقتی شعار اندازه زبان و فضای فیلم باشد، حتی اگر ضعف تکنیکیوجود داشته باشد، قطعا به دل می‌نشیند. وقتی شعار صادق و دردمندانه باشد، از هر حصاری در فرم، آزاد می‌شود، هرچند که ضعف‌هایی هم در اجرای برخی صحنه‌ها دیده می‌شود.
دیدن این فیلم جرم است، چون به جای تظاهر به اجتماعی بودن و نمایش مسائل بی‌ربط به جامعه و نشخوار‌های بیگانه‌پسند و سیاه‌نمایی دروغین، اعتراض می‌کند. فیلمی است که بدون ترس و هراس و منفعت طلبی، مستقیم و سرراست سر اصل مطلب می‌رود؛ هم ریشه مشکلات و معضلات اجتماعی را نمایش که هیچ، از ریشه می‌زند و هم راه حل عملی را در یک عملیات چریکی نشان می‌دهد.
دیدن این فیلم جرم است، چون قهرمان معترضش نه غرب‌زده‌های اهل فرار و مهاجرت، که تمثال درد و رنج عمیق‌ترین لایه‌ها اجتماع است؛ مرد است و تا آخرین نفس پای حرف خود قرار می‌گیرد؛ حتی قدرت و دولت را به چالش می‌کشد و به هیچ کس باج نمی‌دهد، اما وطن فروشی نمی‌کند.
نگارنده: آرش فهیم
ارسال نظرات