تحلیل/
به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری دانشجو، انفجار نفتکش‌ها در امارت «فجیره» به عنوان یکی از مهم‌ترین بنادر نفتی دنیا، بیش و پیش از هر چیز بر شکنندگی و آسیب‌پذیر بودن مسیر‌های انتقال انرژی صحه گذاشت. اقتصاد دنیا همچنان به نفتکش‌ها به عنوان اصلی‌ترین ابزار انتقال انرژی و عبور آن‌ها از مسیر‌های «سنتی»، «پُرتنش»، «ناایمن» و «بی‌بدیل» متکی است. در این میان موقعیت ژئوپولتیک و منحصر بفرد «تنگه هرمز» تلاش‌های پرهزینه و بی وقفه به منظور کاهش اثرگذاری آن در امنیت انتقال انرژی را ناکام گذاشته است. انفجار‌ها در بندر «فجیره» که سرمایه‌های کلانی را به عنوان یکی از مسیر‌های جایگزین تنگه هرمز به خود جلب کرده بود، پرده از برخی واقعیات ناگفته برداشت.
امارات متحده عربی بدون برخورداری از مؤلفه‌های لازم برای بازیگری در نقش یک قدرت منطقه‌ای، گام‌هایی بلندپروازانه از «خلیج فارس» تا «دریای سرخ» و از «غرب آسیا» تا «شمال آفریقا» برداشته است که این انفجار‌ها می‌تواند پیامد طبیعی رویکرد منطقه‌ای و سیاست خارجی امارات تعبیر شود.
هرچند وقوع این‌گونه اتفاقات معمولا با «مظلوم نمایی» و «بزرگنمایی رسانه‌ای» از سوی کشور محل حادثه همراه است، اما امارات متحده عربی به دلایلی همچون شکنندگی اقتصاد بارانداز و غیر تولیدی، تأثیر امنیت میدانی و روانی بر منابع عمده درآمدی آن همچون بورس، گردشگری و سرمایه‌گذاری خارجی در بخش املاک، تمایل چندانی به رسانه‌ای کردن این اتفاق ندارد.
آمریکا با لغو معافیت‌های فروش نفت ایران، عربستان و امارات را به عنوان دو بازوی مطمئن و با توان بالا در پاسخگویی به نیاز بازار نفت معرفی کرد، اما وقوع انفجار در یکی از مهم‌ترین بنادر نفتی دنیا، تضمین ناپذیری «ثبات» در بازار نفت، تعهد ناپذیری «امنیت انتقال انرژی» و در یک کلام شکست زودهنگام آمریکا و متحدان منطقه‌ای آن در مدیریت طرح تحریم نفتی ایران را اثبات کرد.
کاهش ضریب امنیت سرمایه گذاری در امارات به دنبالِ تحریم قطر، هزینه ۱۶ میلیارد دلاری سالانه‌ی ابوظبی در جنگ یمن، مداخله و همراهی پرهزینه با عربستان در تحولات لیبی، سودان، تونس و مصر، افزایش عوارض و مالیات دریافتی از شهروندان به دلیل کمبود بودجه، مهم‌ترین منبع درآمدی امارات را به صادرات نفت تقلیل و تغییر داده است.
پیروی امارات از عربستان و آمریکا در افزایش سطح تنش با ایران، بی‌توجهی به هشدار‌ها و سوء استفاده از صبر استراتژیک ایران، در کنار آسیب‌ها و مخاطرات ناشی از ضعف داخلی و سوء رفتار منطقه‌ای می‌تواند بمثابه سیاه‌چاله‌ای بزرگ به قبرستان آمال و دستاورد‌های این امیر نشین کوچک بدل شود.
ارسال نظرات