یادداشت دانشجویی|
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو- مقداد حسنی؛* سالهاست که از جنبه‌های مختلف اذهان عمومی، آذربایجان را به سمت و سویی هدایت می‌کنند که همواره و همیشه جامعه آذری خود را وامدار و مدیون صهیونیست‌ها بداند، یکی از این موارد به رسمیت نشناختن نسل کشی ارامنه توسط دولت اسرائیل می‌باشد و به طرزی این موضوع در جمهوری آذربایجان کلیشه سازی شده است که گویی صهیونیست‌ها آبروی ترک‌ها را حفظ نموده اند.
قبل ازاینکه بخواهیم به حقیقت و تشریح واکنش‌ها از سوی جامعه صهیونیست‌ها نسبت به نسل کشی ارامنه بپردازیم باید مواردی را متذکرشویم: چندی پیش آبراهام اف (יהודה אברהמוב) نماینده مجلس ملی آذربایجان، عضو کمسیون حقوق بشری مجلس ملی و از مسئولین جامعه یهودی آذربایجان، مدعی شد که با یک تماس وی از مجلس ملی آذربایجان از تصویب طرح نسل کشی ارامنه در کنست (پارلمان) اسرائیل جلوگیری شد!
در پاسخ به این ادعا باید گفت، شاید آقای آبراهام اف در دنیای سیاست و اقتصاد پای ثابت تمام معادلات، معاملات و معاهدات آذربایجان و اسرائیل باشد، اما حقیقت امر چیز دیگری را نشان می‌دهد: شخصیتی که از آبراهام اف در ذهن سیاستمداران اسرائیل نقش بسته در حدی نمی‌باشد که بتواند در سیاست‌های داخلی اسرائیل اثر گذار باشد، اغلب سیاسیون رژیم صهیونیستی آبراهام اف را یک فردی عجول و شتاب زده می‌شناسند که جز موقعیت و منافع سه فرزندش (در اسرائیل زندگی می‌کنند) به چیز دیگری نمی‌تواند بیاندیشد و یک نماینده یهودی در مجلسی که اکثریت آنان مسلمان است تنها حٌسن او به شمار می‌آید و می‌تواند بعنوان یک تریبون عمل کند.
اگر فواد مراداف یکی دیگر از نمایندگان مجلس ملی آذربایجان این ادعا را مطرح می‌کرد شاید تا حدودی قابل تامل بود، زیرا که او تحت حمایت باروخ لیویو (ברוך ליוייב) صهیونیست (مسئول امور قفقاز) از سرمایه‌های موثر اسرائیل در آذربایجان محسوب می‌شود و توانسته به نوعی محبوب اعضای حزب لیکود اسرائیل باشد.
اما فرض محال بر اینکه آقای آبراهام اف توانسته بر اعضای کنست نظیر اشخاصی، چون خانم تزیپی حوتوولی (ציפי חוטובלי) و حتی ۴۱ نفر مخالف تصویب طرح نسل کشی ارامنه از اعضای کنست را با خود همگام سازد!
اما آیا اشخاصی نظیر ییرلاپید (יאיר לפיד) حییم اورون (חיים אורון) و خانم تامار زندبرگ (תמר זנדברג) که از طراحان و حامیان تصویب طرح نسل کشی ارامنه در کنست بودند و با توجه به نفوذی که در این پارلمان دارند نمی‌توانستند به اندازه آبراهام اف تاثیر گذار باشند؟ در حالی که از نظر امنیت ملی اسرائیل دلایل منطقی وجود داشت که این طرح تصویب نشود.
جای سوال است که چرا آبراهام اف که حتی در کنست اسرائیل نفوذ دارد نتوانسته از سال ۲۰۰۸ تاکنون طرح خود مبنی بر کشتار آذری‌ها توسط ارامنه را در مرکز مطالعات هولوکاست اسرائیل بگنجاند؟
جواب اینجاست که آبراهام اف با این مقدار شناخت از دولت و جامعه اسرائیل، این را نمی‌دانست که با وجود پرفسور ییر اورون (יאיר אורון) (برادر حییم نماینده کنست که در بالا نام برده شد) در مرکز مطالعات هولوکاست بعنوان مدافع ارامنه و دشمن سر سخت آذری‌ها نمی‌توان این طرح را اجرایی کرد.
اما دلایل که منجر شده پارلمان رژیم صهیونیستی تاکنون کشتار ارامنه را به رسمیت نشناسد، چندین مورد لایحه نسل کشی ارامنه به جلسه علنی کنست ارائه شده است و صورتجلسات آن‌ها به همراه گفتگو‌های رد و بدل شده میان نمایندگان در آرشیو پارلمان اسرائیل موجود می‌باشد.
۱) به خطر افتادن امنیت خط لوله انرژی اسرائیل در ترکیه چه بعنوان وارد کننده انرژی چه در جایگاه صادر کننده (خط لوله ایست مد)، دغدغه بیشتر نمایندگان کنست می‌باشد و تصویب این طرح تنش با شریک تجاری یعنی ترکیه را بهمراه خواهد داشت.
در یکی از نشست‌های کنست هفدهم در ۲۶ مارس ۲۰۰۸، یوسف شاگال (יוסף שגל) از حزب اسرائیل بیتنا علت مخالفت خود را ابراز نگرانی از سرنوشت ده‌ها هزار یهودی ساکن در جمهوری آذربایجان عنوان داشت.
گیلد اردان (גלעד ארדן) عضو کابینه امنیتی و حزب لیکود اظهار داشت: اسرائیل هرگز اقدامات وحشتناک علیه ارامنه را ردنکرده است و از تعداد قربانیان و رنج‌هایی که ارامنه کشیده اند به نوعی ما آگاهی و اتفاق نظر داریم، اما مصالح کشور را باید در نظر گرفت
۲) نسل کشی باید در انحصار یهودیان بماند. برخی دیگر از نمایندگان معتقدند به رسمیت شناختن نسل کشی ارامنه می‌تواند جایگاه جهانی هولوکاست را تضعیف کند و یک رقیبی بر آن تراشیده شود. همه نمایندگان پارلمان اسرائیل بر این اتفاق نظر دارند که می‌توان از طریق دیپلماسی مردمی رضایت خاطر ارامنه را کسب نمود و در اجرای مراسم یادبود سالانه کمک‌هایی را داشت.
همچنین از زحمات نمایندگانی، چون یوسی سارید (יוסי שריד) و ییر تصبان (יאיר צבן) به دلیل حضور و تلاش در جهت برگزاری باشکوه مراسم یادبود سالانه کشتار ارامنه در اسرائیل تقدیر بعمل آمد.
در نتیجه، اگر کشتار ارامنه بصورت دولتی توسط رژیم صهیونیستی به رسمیت شناخته نشده است بخاطر لطف در حق هم پیمان استراتژیک خود یعنی جمهوری آذربایجان و ملت آن نیست، بلکه منافع و مصالح اسرائیل و امنیت یهودیان در میان است و عدم رسمیت این موضوع نفع و انکار آن نیست جالب‌تر اینکه در این تاکتیک بیشترین توجه از طرف جامعه اسرائیل به ارامنه وجود دارد.
رژیم صهیونیستی از سال ۱۹۹۲ در کنار گسترش روابط با جمهوری آذربایجان روابط سیاسی خود را با ارمنستان آغاز نمود و همکاری‌های آنان بیشتر در قالب مسائل اقتصادی و تجاری پایه ریزی شد و در زمینه‌های علمی، آموزشی، کشاورزی، بهداشت، مخابرات، حمل و نقل هوایی و گردشگری برنامه‌ها و پروتکل‌هایی امضاء و اجرایی شده است.
در سال ۲۰۱۸ به نسبت سال ۲۰۱۷ گردش مالی و حجم مبادلات آنان تقریبا ۳۰ درصد افزایش پیداکرد و همچنین ارتباطات سازمان‌های غیر انتفاعی و مردم نهاد گسترش یافت، از گروه‌های میان پارلمانی گرفته تا زیر شاخه‌های انجمن ارمنی اسرائیل، سازمان هماهنگ کننده یهودی در ارمنستان، مرکز فرهنگی اسرائیل و استودیو ایروان و همواره در جامعه آذری اینگونه آمار‌ها از روابط دیپلماتیک رژیم صهیونیستی و ارمنستان با سانسور خبری همراه بوده است.
به جهت اهمیتی که آذربایجان با توجه به استراتژی اتحادپیرامونی برای اسرائیل دارد، در گذشته می‌توانست اعتراض ارمنستان را در حمایت‌های نظامی از آذربایجان بگونه‌ای توجیه یا گریز نماید، اما در دهه اخیر با توجه به توسعه ارتباطات در دهکده جهانی مجبور است از طریق دیپلماسی مردمی توقعات جامعه ارمنی را برطرف سازد، که این خود باعث گسترش نفوذ ارامنه در ساختار‌های سیاسی و اجتماعی رژیم صهیونیستی می‌گردد و بهترین اهرم فشار آمریکا در سرزمین‌های اشغالی را فراهم می‌کند.
با اینکه اسرائیل جزو امنیت ملی آمریکا تعریف می‌شود و بزرگترین حامی آن است، اما همواره کشمکش قدرت بین لابی ارامنه و لابی یهود در آمریکا وجود دارد و برای اینکه ارامنه بتوانند قدرت خود را به نسبت یهود افزایش دهند بایستی یکی از پایگاه‌های مهم یعنی اسرائیل را بدست بگیرند و حتی امروز در بسیاری از محافل به ویژه ساختار‌های دانشگاهی شاهد رشد این اهرم فشار از طرف آمریکا هستیم.
در نتیجه رژیم صهیونیستی برای حفظ منافع خود در قفقاز جنوبی مجبور است با نفوذ آمریکا و گسترش لابی ارامنه در سرزمین‌های اشغالی مواجه شود.
مقداد حسنی، دانشجوی دانشگاه زنجان و کارشناس مسائل رژیم صهیونیستی
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
ارسال نظرات