تشکری در گفتگو با دانشجو:
امروز همه عشق پایتخت‌نویسی دارند آنهم از یک تهران ناکجاآباد! / همچنان در فضای بومی مشهد داستانگویی میکنم
نامزد جایزه شهید اندرزگو گفت: شاید نویسندگان تهران را باید دوتابعیتی دانست و این مشکل فرهنگی است که گرفتارش شده‌ایم. بالاخره هر نویسنده اقلیمی دارد و باید با توجه به همین اقلیم و سرزمین بومی اش، به نتیجه برسد.
سعید تشکری برگزیده جوایز ادبی کشور و خالق رمان‌هایی همچون «اوسنه گوهرشاد» که در آثارش میتوان فضای بومی و خصوصا مناطق خراسان را به تماشا نشست در گفتگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری دانشجو عنوان کرد: من هنوز هم در شهر مشهد ساکن هستم و از این فضا برای خلق داستان هایم استفاده و سعی میکنم در معرفی ادبیات و داستان‌های این شهر همچنان در همین فضای بومی بنویسم.
این رمان نویس گفت: متاسفانه امروز همه عشق تهران‌نویسی دارند آنهم از یک تهران ناکجاآباد. من سعی کردم این ادبیات شهری مشهد و اقلیمم را در داستانهایم بروز دهم خصوصا در مورد سرزمینی که یک جور نماد مذهب و ایمان‌شهری و زائردوستی دارد.
نویسنده رمان برگزیده «مفتون و فیروزه» تاکید کرد: این شهر مردمی دارد پر از قصه که خود دارای یک ادبیات داستانی مجزا هستند. این مشکل جدی به خود نویسندگان برمی‌گردد که انگار می‌خواهند فقط به تهران متعهد باشند و در همین داستان‌های انقلابی نیز تنها روایتگر مبارزات و وقایع همین پایتخت هستیم و کمتر شاهد بازتاب اتفاقات داستانی شهرستان‌ها در کتاب‌ها بوده ایم.
نویسنده رمان «بار باران» و برگزیده جایزه شهید غنی پور تاکید داشت: سوژه‌ها و فضای بومی را نباید دست کم گرفت و ادبیات داستانی ملی را خالی از این پتانسل گذاشت.
تشکر خاطرنشان ساخت: شاید نویسندگان تهران را باید دوتابعیتی دانست و خب این مشکل فرهنگی است که گرفتارش شده ایم. بالاخره هر نویسنده اقلیمی دارد و باید با توجه به همین اقلیم و سرزمین بومی اش، بار داده شود.
این رمان نویس گفت: متاسفانه امروز همه عشق تهران‌نویسی دارند آنهم از یک تهران ناکجاآباد. من سعی کردم این ادبیات شهری مشهد و اقلیمم را در داستانهایم بروز دهم خصوصا در مورد سرزمینی که یک جور نماد مذهب و ایمان‌شهری و زائردوستی دارد.
نویسنده رمان برگزیده «مفتون و فیروزه» تاکید کرد: این شهر مردمی دارد پر از قصه که خود دارای یک ادبیات داستانی مجزا هستند. این مشکل جدی به خود نویسندگان برمی‌گردد که انگار می‌خواهند فقط به تهران متعهد باشند و در همین داستان‌های انقلابی نیز تنها روایتگر مبارزات و وقایع همین پایتخت هستیم و کمتر شاهد بازتاب اتفاقات داستانی شهرستان‌ها در کتاب‌ها بوده ایم.
نویسنده رمان «بار باران» و برگزیده جایزه شهید غنی پور تاکید داشت: سوژه‌ها و فضای بومی را نباید دست کم گرفت و ادبیات داستانی ملی را خالی از این پتانسل گذاشت.
تشکر خاطرنشان ساخت: شاید نویسندگان تهران را باید دوتابعیتی دانست و خب این مشکل فرهنگی است که گرفتارش شده ایم. بالاخره هر نویسنده اقلیمی دارد و باید با توجه به همین اقلیم و سرزمین بومی اش، بار داده شود.
لینک کپی شد
گزارش خطا
۰
خبرهای مرتبط
ارسال نظر
*شرایط و مقررات*
خبرگزاری دانشجو نظراتی را که حاوی توهین است منتشر نمی کند.
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگیلیش) خودداری نمايید.
توصیه می شود به جای ارسال نظرات مشابه با نظرات منتشر شده، از مثبت یا منفی استفاده فرمایید.
با توجه به آن که امکان موافقت یا مخالفت با محتوای نظرات وجود دارد، معمولا نظراتی که محتوای مشابهی دارند، انتشار نمی یابد.