گزارش|
به گزارش خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو از بجنورد، جشنواره ملی رویش که اینک هفتمین دوره عمر خود را سپری کرد، طی هفته گذشته با اعلام کانون‌های برگزیده دانشگاه‌های کشور به کار خود پایان داد. در هفتمین دوره برگزاری این جشنواره که با اهدافی مانند ترویج فعالیت‌های گروهی، شناسایی و معرفی استعداد‌های شاخص و تشویق جامعه دانشگاهی به فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی اجرا شد، دانشگاه بجنورد نیز توانست ۲ رتبه از آن خود کند.
در این جشنواره که بیش از ۱۲۰۰ کانون از ۱۳۷ دانشگاه حضور داشتند، کانون رضوی و کانون کتاب و کتاب خوانی دانشگاه بجنورد موفق شدند عنوان کانون برگزیده را از آن خود کنند. از این رو در ابتدا سعی داریم به برخی از فعالیت‌های برگزار شده توسط این کانون‌ها گریزی بزنیم.
کانون کتاب و کتاب خوانی دانشگاه بجنورد طی سال تحصیلی گذشته ۱۰ جلسه نقد و بررسی کتاب برگزار کرد. همچنین برگزاری دورهمی کتاب خوانی و شعر خوانی و کلاس «معرفی باشگاه‌های کتاب خوانی» از دیگر برنامه‌های این کانون به شمار می‌آید. در این بخش فعالیت ویژه دیگری به چشم نمی‌خورد.
اما آنچه اهمیت دارد کسب رتبه کانون برگزیده توسط کانون کتاب دانشگاه بجنورد با فعالیت‌های ذکر شده است. در این بخش لازم است به شاخص‌های ارزیابی این جشنواره گریزی بزنیم. در شاخص‌های ارزیابی ذکر شده توسط ستاد اجرایی این جشنواره، ۱۸ مورد به چشم می‌خورد که انجام فعالیت‌های مرتبط با ماموریت کانون، توسعه کار گروهی، برگزاری انتخابات در زمان مقرر، توجه به رویکرد پژوهش، جلب مشارکت حداکثری، ارتباط با جامعه و بهره گیری از عنصر خلاقیت و نوآوری در اجرای برنامه‌ها و ایده‌ها از جمله این موارد است.
حال این سئوال مطرح می‌شود که چطور ممکن است با فعالیت‌های ذکر شده توسط کانون، در یک جشنواره ملی رتبه کسب کرد؟ لذا از مسئله بررسی یک کانون و یک دانشگاه خارج شده و مسئله کلان تری را بررسی می‌کنیم. میزان فعالیت‌های کانون‌های فرهنگی دانشگاه‌های کشور در چه حدی است؟ به چه میزان این فعالیت‌ها جدی گرفته می‌شود؟ چه نوآوری و خلاقیتی در کانون‌های برتر وجود داشته که باعث شده آن‌ها برگزیده شوند؟ آیا اساسا کانون‌های فرهنگی دانشگاه‌های سراسر کشور نقش واقعی خود را می‌توانند ایفا کنند؟ میزان علاقه و مشارکت دانشجویان در برنامه‌های کانون‌ها چقدر است؟ این‌ها سئوالاتی است که پاسخ به آن‌ها ضعف و ناکارآمدی بسیاری از کانون‌ها را محرز می‌کند.
اما علت چیست؟ در شرایط فعلی بسیاری از کانون‌ها برای اجرای هر برنامه ساده خود نیز با سنگ اندازی‌های مالی به دلیل کمبود بودجه دانشگاه مواجه اند؛ اما این بخشی از ماجراست. زمانی که می‌بینیم کانون‌های برگزیده جشنواره ملی رویش هیچ فعالیت خلاقانه و ویژه‌ای را از خود به جای نگذاشته اند مشخص می‌شود سطح کانون‌های فرهنگی دانشگاه‌ها به میزان زیادی ضعیف شده است.
جشنواره رویش به حداقل‌ها راضی است
زهرا جعفرنژاد، دبیر سابق کانون کتاب و کتاب خوانی دانشگاه بجنورد در این خصوص می‌گوید: هیچ فعالیت شاخصی در کانون‌ها انجام نمی‌شود، اما در عین حال جزو برگزیدگان معرفی می‌شوند. شاخص‌های ارزیابی جشنواره موارد مناسبی را شامل می‌شود، اما برخی از دانشگاه‌ها آنقدر سطح فعالیتشان پایین است که جشنواره مجبور می‌شود سطح توقع خود را پایین آورده و به حداقل‌ها راضی شود.
جعفرنژاد برگزیدگان دانشگاه بجنورد را نیز از همین دسته می‌داند و معتقد است این کانون‌ها فعالیت شاخصی انجام نداده اند و به انجام روال عادی کار خود مشغول بوده اند که این مسئله یعنی سطح حداقلی جشنواره.
این فعال دانشجویی فعالیت‌های عمیق و بنیادی را لازمه رشد کانون‌ها می‌داند و بیان می‌کند: البته در عمل این موضوع سخت است. ابتدا باید لزوم حضور هر کانون در سطح دانشگاه جا بیفتد و در حوزه کانون‌های مانند کتاب، باید سعی شود کتاب خوانی را از انزوا خارج کنیم.
وی در پایان رشد شبکه‌های اجتماعی را برای تقویت و شناساندن کانون‌ها مناسب ارزیابی می‌کند و می‌گوید: البته باید توجه داشت که جامعه ما انفرادی شده و باید تلاش کنیم روحیه همکاری و مشارکت را بهبود ببخشیم.
برگزیده شدن برخی از دانشگاه‌های گمنام
اما با نگاه به دانشگاه‌های برگزیده شده این فرضیه به ذهن می‌رسد که داوران جشنواره سعی داشته اند پراکندگی دانشگاه‌ها را در انتخاب برگزیدگان لحاظ کنند. به این ترتیب دانشگاه‌های مانند نیشابور با ۲ رتبه، مراغه، زابل، پیام نور لنجان و ایلام، علمی و کاربردی کرمان، پیام نور فرخ شهر و برخی دانشگاه‌های گمنام دیگر نیز توانسته اند رتبه‌هایی را به اسم خود ثبت کنند.
جشنواره رویش دانشگاه‌های محروم را مورد توجه قرار دهد
یکی دیگر از دانشجویان فعال کانون‌های فرهنگی دانشگاه بجنورد نیز در این خصوص می‌گوید: این جشنواره برای انگیزه‌مند کردن دانشجویان دانشگاه‌های درجه ۲ و ۳ بسیار مفید است و معتقد هستم باید بیش از این که دانشگاه‌هایی که هم از نظر نیروی انسانی و هم از نظر امکانات قوی‌تر هستند، توجه شود، به دانشگاه‌های کم برخوردارتر بها داده شود تا به خودباوری بیشتری برسند.
وی می‌افزاید: سیاست جشنواره ملی رویش باید به همین منوال باشد تا بتواند دانشجویان دانشگاه‌های کوچک را به عرصه فعالیت‌های فرهنگی بکشاند.
این دانشجو در پایان با اشاره به انتخاب ۲ کانون از دانشگاه بجنورد در جشنواره رویش تصریح می‌کند: باید سعی کنیم کانون‌های خود را بیشتر معرفی کنیم. فعالیت‌های فرهنگی دانشگاه ضعیف است و استقبال کنندگان حتی از کانون‌های برگزیده نیز انگشت شمار هستند.
هرچند جشنواره رویش می‌تواند آینده مناسبی داشته باشد، اما مسئولان وزارت علوم می‌بایست طرح‌های خلاقانه برگزیده شده را به رسانه‌ها اعلام کند؛ در غیر این صورت جشنواره رویش یک دورهمی خودمانی خواهد ماند و از آن خروجی مفیدی بیرون نخواهد آمد.
در این جشنواره که بیش از ۱۲۰۰ کانون از ۱۳۷ دانشگاه حضور داشتند، کانون رضوی و کانون کتاب و کتاب خوانی دانشگاه بجنورد موفق شدند عنوان کانون برگزیده را از آن خود کنند. از این رو در ابتدا سعی داریم به برخی از فعالیت‌های برگزار شده توسط این کانون‌ها گریزی بزنیم.
کانون کتاب و کتاب خوانی دانشگاه بجنورد طی سال تحصیلی گذشته ۱۰ جلسه نقد و بررسی کتاب برگزار کرد. همچنین برگزاری دورهمی کتاب خوانی و شعر خوانی و کلاس «معرفی باشگاه‌های کتاب خوانی» از دیگر برنامه‌های این کانون به شمار می‌آید. در این بخش فعالیت ویژه دیگری به چشم نمی‌خورد.
اما آنچه اهمیت دارد کسب رتبه کانون برگزیده توسط کانون کتاب دانشگاه بجنورد با فعالیت‌های ذکر شده است. در این بخش لازم است به شاخص‌های ارزیابی این جشنواره گریزی بزنیم. در شاخص‌های ارزیابی ذکر شده توسط ستاد اجرایی این جشنواره، ۱۸ مورد به چشم می‌خورد که انجام فعالیت‌های مرتبط با ماموریت کانون، توسعه کار گروهی، برگزاری انتخابات در زمان مقرر، توجه به رویکرد پژوهش، جلب مشارکت حداکثری، ارتباط با جامعه و بهره گیری از عنصر خلاقیت و نوآوری در اجرای برنامه‌ها و ایده‌ها از جمله این موارد است.
حال این سئوال مطرح می‌شود که چطور ممکن است با فعالیت‌های ذکر شده توسط کانون، در یک جشنواره ملی رتبه کسب کرد؟ لذا از مسئله بررسی یک کانون و یک دانشگاه خارج شده و مسئله کلان تری را بررسی می‌کنیم. میزان فعالیت‌های کانون‌های فرهنگی دانشگاه‌های کشور در چه حدی است؟ به چه میزان این فعالیت‌ها جدی گرفته می‌شود؟ چه نوآوری و خلاقیتی در کانون‌های برتر وجود داشته که باعث شده آن‌ها برگزیده شوند؟ آیا اساسا کانون‌های فرهنگی دانشگاه‌های سراسر کشور نقش واقعی خود را می‌توانند ایفا کنند؟ میزان علاقه و مشارکت دانشجویان در برنامه‌های کانون‌ها چقدر است؟ این‌ها سئوالاتی است که پاسخ به آن‌ها ضعف و ناکارآمدی بسیاری از کانون‌ها را محرز می‌کند.
اما علت چیست؟ در شرایط فعلی بسیاری از کانون‌ها برای اجرای هر برنامه ساده خود نیز با سنگ اندازی‌های مالی به دلیل کمبود بودجه دانشگاه مواجه اند؛ اما این بخشی از ماجراست. زمانی که می‌بینیم کانون‌های برگزیده جشنواره ملی رویش هیچ فعالیت خلاقانه و ویژه‌ای را از خود به جای نگذاشته اند مشخص می‌شود سطح کانون‌های فرهنگی دانشگاه‌ها به میزان زیادی ضعیف شده است.
جشنواره رویش به حداقل‌ها راضی است
زهرا جعفرنژاد، دبیر سابق کانون کتاب و کتاب خوانی دانشگاه بجنورد در این خصوص می‌گوید: هیچ فعالیت شاخصی در کانون‌ها انجام نمی‌شود، اما در عین حال جزو برگزیدگان معرفی می‌شوند. شاخص‌های ارزیابی جشنواره موارد مناسبی را شامل می‌شود، اما برخی از دانشگاه‌ها آنقدر سطح فعالیتشان پایین است که جشنواره مجبور می‌شود سطح توقع خود را پایین آورده و به حداقل‌ها راضی شود.
جعفرنژاد برگزیدگان دانشگاه بجنورد را نیز از همین دسته می‌داند و معتقد است این کانون‌ها فعالیت شاخصی انجام نداده اند و به انجام روال عادی کار خود مشغول بوده اند که این مسئله یعنی سطح حداقلی جشنواره.
این فعال دانشجویی فعالیت‌های عمیق و بنیادی را لازمه رشد کانون‌ها می‌داند و بیان می‌کند: البته در عمل این موضوع سخت است. ابتدا باید لزوم حضور هر کانون در سطح دانشگاه جا بیفتد و در حوزه کانون‌های مانند کتاب، باید سعی شود کتاب خوانی را از انزوا خارج کنیم.
وی در پایان رشد شبکه‌های اجتماعی را برای تقویت و شناساندن کانون‌ها مناسب ارزیابی می‌کند و می‌گوید: البته باید توجه داشت که جامعه ما انفرادی شده و باید تلاش کنیم روحیه همکاری و مشارکت را بهبود ببخشیم.
برگزیده شدن برخی از دانشگاه‌های گمنام
اما با نگاه به دانشگاه‌های برگزیده شده این فرضیه به ذهن می‌رسد که داوران جشنواره سعی داشته اند پراکندگی دانشگاه‌ها را در انتخاب برگزیدگان لحاظ کنند. به این ترتیب دانشگاه‌های مانند نیشابور با ۲ رتبه، مراغه، زابل، پیام نور لنجان و ایلام، علمی و کاربردی کرمان، پیام نور فرخ شهر و برخی دانشگاه‌های گمنام دیگر نیز توانسته اند رتبه‌هایی را به اسم خود ثبت کنند.
جشنواره رویش دانشگاه‌های محروم را مورد توجه قرار دهد
یکی دیگر از دانشجویان فعال کانون‌های فرهنگی دانشگاه بجنورد نیز در این خصوص می‌گوید: این جشنواره برای انگیزه‌مند کردن دانشجویان دانشگاه‌های درجه ۲ و ۳ بسیار مفید است و معتقد هستم باید بیش از این که دانشگاه‌هایی که هم از نظر نیروی انسانی و هم از نظر امکانات قوی‌تر هستند، توجه شود، به دانشگاه‌های کم برخوردارتر بها داده شود تا به خودباوری بیشتری برسند.
وی می‌افزاید: سیاست جشنواره ملی رویش باید به همین منوال باشد تا بتواند دانشجویان دانشگاه‌های کوچک را به عرصه فعالیت‌های فرهنگی بکشاند.
این دانشجو در پایان با اشاره به انتخاب ۲ کانون از دانشگاه بجنورد در جشنواره رویش تصریح می‌کند: باید سعی کنیم کانون‌های خود را بیشتر معرفی کنیم. فعالیت‌های فرهنگی دانشگاه ضعیف است و استقبال کنندگان حتی از کانون‌های برگزیده نیز انگشت شمار هستند.
هرچند جشنواره رویش می‌تواند آینده مناسبی داشته باشد، اما مسئولان وزارت علوم می‌بایست طرح‌های خلاقانه برگزیده شده را به رسانه‌ها اعلام کند؛ در غیر این صورت جشنواره رویش یک دورهمی خودمانی خواهد ماند و از آن خروجی مفیدی بیرون نخواهد آمد.
ارسال نظرات