یادداشت دانشجویی |
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو- شکیلا اسماعیلی؛* در آغاز باید به حال و روز تئاتر طنز ایران اظهار تاسف کرد؛ کمدی‌هایی عاری از محتوا و به واقع یک ابتذال جنسی _جنسیتی که در نمایش پر سر و صدای تئاتر «درباره علی» این روز‌های دانشگاه ما نیز کاملا مشهود است.
نمایشی که در آن بازیگر تمام سعی خود را به کار می‌بندد تا به هر نحوی بیننده را ترغیب کند که به بازی به ظاهر کمدی او بخندد؛ تا جایی که ما بر روی صحنه دیگر شاهد تکنیک‌ها و فنون تاثیرگذار تئاتر نیستیم و قالب اجرا از نمایش کمدی به استند آپ کمدی تغییر جهت می‌دهد و سبب می‌شود دیگر استاندارد یک تئاتر معمولی را هم نداشته باشد.
عدم رعایت وزن صحنه و نبود میزان سن مشخص، از دیگر اشکالات فنی وارده به «ماه ناکامل» است.
هنر تئاتر به عنوان ابزاری قوی برای انتقال مفاهیم و اندیشه، در تمامی جوامع بکار گرفته می‌شود، ولی در این نمایش انتقال هر حرفی صورت گرفت بدون آن که مفهومی برساند. همچنین کارگردان برای این اثر هیچ مرزی قائل نشده است و عرف و اخلاق مدنظر قرار نگرفته است.
عدم مخاطب شناسی درست و هوش ارتباطی با مردم و وجود جوک‌های +۱۸ به جای دیالوگ، نشان دهنده عدم خلاقیت در نمایشنامه می‌باشد؛ به گونه‌ای که از ابتدا تا انتهای نمایش هیچ لحظه شاد، کمیک و طنزی به معنای حقیقی کلمه را خلق نمی‌کند.
حال این سوال مطرح می‌شود که چرا در دو اثر «درباره علی» و «شبی که ماه کامل نشد» تنزل اخلاقی و فرهنگی تا این حد دیده می‌شد؟
مگر نه این که حمیدرضا آذرنگ از پیشکسوتان این عرصه می‌گوید: رسالت ذاتی هنر تئاتر، تعالی اخلاق و رشد فرهنگ انسانیت است؛ و سوال مهم‌تر آن که چرا تیم بازبینی اثر، مجوز اجرای این گونه نمایش‌ها را در محیط دانشگاهی صادر می‌کند؟
* شکیلا اسماعیلی - دانشجوی کارشناسی فقه و حقوق دانشگاه سمنان
نمایشی که در آن بازیگر تمام سعی خود را به کار می‌بندد تا به هر نحوی بیننده را ترغیب کند که به بازی به ظاهر کمدی او بخندد؛ تا جایی که ما بر روی صحنه دیگر شاهد تکنیک‌ها و فنون تاثیرگذار تئاتر نیستیم و قالب اجرا از نمایش کمدی به استند آپ کمدی تغییر جهت می‌دهد و سبب می‌شود دیگر استاندارد یک تئاتر معمولی را هم نداشته باشد.
عدم رعایت وزن صحنه و نبود میزان سن مشخص، از دیگر اشکالات فنی وارده به «ماه ناکامل» است.
هنر تئاتر به عنوان ابزاری قوی برای انتقال مفاهیم و اندیشه، در تمامی جوامع بکار گرفته می‌شود، ولی در این نمایش انتقال هر حرفی صورت گرفت بدون آن که مفهومی برساند. همچنین کارگردان برای این اثر هیچ مرزی قائل نشده است و عرف و اخلاق مدنظر قرار نگرفته است.
عدم مخاطب شناسی درست و هوش ارتباطی با مردم و وجود جوک‌های +۱۸ به جای دیالوگ، نشان دهنده عدم خلاقیت در نمایشنامه می‌باشد؛ به گونه‌ای که از ابتدا تا انتهای نمایش هیچ لحظه شاد، کمیک و طنزی به معنای حقیقی کلمه را خلق نمی‌کند.
حال این سوال مطرح می‌شود که چرا در دو اثر «درباره علی» و «شبی که ماه کامل نشد» تنزل اخلاقی و فرهنگی تا این حد دیده می‌شد؟
مگر نه این که حمیدرضا آذرنگ از پیشکسوتان این عرصه می‌گوید: رسالت ذاتی هنر تئاتر، تعالی اخلاق و رشد فرهنگ انسانیت است؛ و سوال مهم‌تر آن که چرا تیم بازبینی اثر، مجوز اجرای این گونه نمایش‌ها را در محیط دانشگاهی صادر می‌کند؟
* شکیلا اسماعیلی - دانشجوی کارشناسی فقه و حقوق دانشگاه سمنان
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
ارسال نظرات