یادداشت دانشجویی |
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو-مهدی طرفی؛ * ما عادت کردیم به بی عدالتی، به فریاد‌هایی که شعار‌هایی توخالی بیش نیست، گریه‌های مادرانه‌ای که طعم فقر را صدا می‌زند، به تعطیلی کارخانه‌ها و نفس‌های خسته‌ای که طعم خاک می‌دهد، به نخل‌هایی که دیگر سر ندارند...
ما روزانه می‌بینیم که کارون نابود می‌شود، باران رحمت گریبان فقیران را می‌گیرد. می‌بینیم که وزیر و وکیلش با پیاده وری بر برگان خزان طعم طبیعت را بچشد و پیرمردی بازنشسته که حاصل تلاش سی ساله خود را در سه ساعت باران نابود شده می‌بیند. ولی ما می‌خندیم، تا کسی نشنود که اینجا زندگی سخت جریان دارد، وقتی خاک می‌شود با خنده می‌گوییم ما خاک شش داریم!
سیل که می‌شود با خوشحالی شهرمان را ونیز می‌خوانیم! چله تابستان با خوشحالی می‌گوییم، رَنک یک جهانی شدیم... آلوده‌ترین شهر جهانیم و به آن افتخار می‌کنیم. آب کارون را که بردند خوشحال شدیم که زمین گل کوچیک هم جور شد. اما وقتی جدی شویم می‌گوییم، «نمی گذارند خوزستان پیشرفت کند». به همین راحتی تمام تقصیر‌ها را گردن این و آن می‌اندازیم که خود شانه از مسئولیت خالی کنیم...
ما مردم، مسئول وضع موجود خوزستان هستیم. چرا رنگ و زبان و قوم خود را ترجیح دادیم به زندگی شهرمان. روز انتخابات قلم را به سمت هم زبان خود چرخاندیم، روزی که مسئولیت‌ها را توزیع کردند، قومیت خود را اولویت دادیم، آن روز که هوا نداشتیم از روی ظاهر قضاوت کردیم و فریاد زدیم «هوا نداریم، ولی هواتو داریم» آن روز‌ها باید فاتحه شهرمان را بخوانیم!
اینجا همان جاییست که به دست مردم خود در حال نابودی است؛ مردمی که بجای مطالبه گری، جوک می‌سازند. مردمی که از انتخاب‌های نادرست خود درس نمی‌گیرند. مردمی که جای حل مشکل دنبال شانه خالی کردن هستند... حاضرند به دست فامیل خود نابود شوند تا غریبه‌ای زندگیشان را بسازد. ما می‌خندیم خنده‌ای که تلخ‌تر از هزار سال گریه است...
*مهدی طرفی-فعال دانشجویی استان خوزستان
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
ارسال نظرات