گوشه و کنار نشریات|
*گوشه و کنار نشریات، علیرضا سامانی برق ۹۷: با ورود به چهل و دومین سال انقلاب و قرار گرفتن در آستانه یازدهمین انتخابات مجلس شورای اسلامی، جا دارد که یادی بکنیم از خطرناک‌ترین عاملی که انقلاب ما را تهدید می‌کند. عاملی که نه آمریکاست و نه شوروی؛ نه تحریم است و نه جنگ؛ نه فتنه است و نه کوتاد آن عامل مردم هستند!
همان طور که امام روزی گفت: اگر مردم پشتیبان یک حکومتی باشند، این حکومت سقوط ندارد کاری نکنید که مردم از شما بترسند کاری بکنید که مردم با شما صحبت کنند. عکس آن نیز کاملا صادق است؛ به این معنا که هر حکومتی بدون پشتوانه مردمی به سمت زوال و نابودی خواهد رفت. حال می‌خواهد شوروی کمونیستی جمهوری اسلامی ایران و یا حکومت علی ابن ابیطالب علیه السلام باشد.
در واقع بزرگترین تهدید در این برهه برای نظام دور شدن حاکمیت از مردم و دلسردی مردم از نقش آفرینی در حکومت می‌باشد. با این وجود خیلی از ارگان‌های حکومتی تشکل‌ها و جناح‌ها با سرعت هر چه تمام‌تر اتوبوس جمهوریت نظام را به سمت قهقرا می‌برند؛ و گهگاهی آنان که خود را حافظان این انقلاب می‌دانند نیز با تفکراتی تهی از نقش جمهوریت در حال هل دادن این اتوبوس به سمت دره می‌باشند.
به امام هشتم، قرار نبود اینجوری بشه!
قرار نبود مردم نامحرمانی باشند که تازه دو هفته قبل از انتخابات یاد آن‌ها بیفتیم و رسانه‌های جناح‌های مختلف به حدی مردم، مردم بگویند که ما یک لحظه شک کنیم که آیا منظورشان از مردم ما هستیم؟ قرار نبود در انقلاب اسلامی مردم را تنها انبوهه‌ای بدانند که ۲۲ بهمن هلیکوپتر از بالای سر آن‌ها رد شود و از آن‌ها فیلم بگیرد. قرار نبود مردم صرفا توده رای دهنده‌ای باشند که بیایند و صف‌های طویلی تشکیل دهند و این گونه مشتی بر دهان استکبار زده باشیم. قرار بود که اگر روزی دانشجوی فارغ التحصیل فنی که در زمینه صنعت حرفی برای گفتن دارد بدون آنکه نیازی برای اتصال به منابع قدرت و ثروت داشته باشد، بتواند خود را برای انتخابات مطرح کند یا اینکه یک فرد متخصص در حوزه شهری، امکان این را داشته باشد که در انتخابات شورای شهر حاضر بشود، نه اینکه فلان فرد ورشکسته سیاسی را که در انتخابات مجلس رای نیاورده و هیچ تخصصی هم ندارد به عنوان کاندیدای شورای شهر معرفی کنند بالاترین سطح مشارکت مردم هم در عرصه امور کشور این باشد که صبر کنیم زلزله‌ای بشود، سیلی بیاید و خلاصه بلایی نازل بشود تا مسئولین یادی از مردم کنند و دست شان را برای پول گرفتن جلوی ملت دراز کنند!
انقلاب اسلامی مردم را صرفا رای دهنده نمی‌خواست قرار بود مردم درگیر امر سیاست بشوند، درگیر امر قانون گذاری بشوند. در یک کلام:
قرار بود مردم این کشور را اداره کنند
آری زمانی ما آرمانشهری برای خود داشتیم که در آن رجایی کاسه بشقاب فروش می‌توانست رئیس جمهور این مملکت شود!
امام ضد انقلاب!
حال اگر کسی در اینجا خواست از یکسری از روند‌ها و ساختار‌های غلط انتقاد کنند انگ ضد انقلاب بودن می‌خورد (البته اگر قبل از آن انگ رفتار‌های پوپولیستی نخورد!) گویا اینکه اصالت با حفظ این ساختار‌ها بوده؛ بدون توجه به اینکه در نظر بگیریم رسالت این ساختار‌ها انجام وظایف شان در قبال مردم بوده است. باور کنید که با این دید اگر امام بود و نظراتش را بیان می‌کرد به عنوان ضد انقلاب‌ترین آدم عالم شناخته می‌شد! ما وام دار انقلابی هستیم که معمارش هر وقت از مردم یاد کرده به نیکی و با خوش بینی بوده تا حدی که روزی گفته بود:
خمینی که آخرین روز‌های عمرش را می‌گذراند، تمام امیدش به شما مردم سلحشور ایران است به شما مردمی که به هیچ وجه تحت تاثیر اختلافات جزئی و کلی واقع نشده و ان شاالله نمی‌شوید.
جمهوریت چیزی نبود که به دلیل شرایط آن روز‌ها در پاچه امام رفته باشد! امام نیاز به مردمی بودن حکومت را از متن اسلام برگرفته بود. از تاریخ حکومت پیامبر اکرم (ص) گرفته بود. امام جمهوریت را ضامنی قوی برای بقای نظام می‌دانست حال آنکه خیلی از آن‌هایی که به خیال خود دارند از نظام دفاع می‌کنند جمهوری را سدی برای پیشبرد اهداف این کشور می‌دانند! خیلی دور از ذهن نیست اگر بگوییم که امام علیه افرادی با همین تفکرات قیام کرد.
ما وارثان انقلابی هستیم که پدران مان حقیقتش را از یاد برده اند! اینکه امام شان که بود را از یاد برده اند وضعیت ما همانند تورنومنت فوتبالیست که هر چند ساله برگزار شده و هر دفعه هم دو سه تیم مشخص در آن مشغول رقابت با هم اند و مردم صرفا روی سکو‌ها تماشاگر. در حالی که اگر امام بود و این اوضاع را می‌دید همچون جیمی جامپی وسط مسابقه می‌پرید و می‌گفت: آقایان اصولگرا آقایان اصلاح طلب یک لحظه صبر کنید مردم هم بازی هستند.
همان طور که امام روزی گفت: اگر مردم پشتیبان یک حکومتی باشند، این حکومت سقوط ندارد کاری نکنید که مردم از شما بترسند کاری بکنید که مردم با شما صحبت کنند. عکس آن نیز کاملا صادق است؛ به این معنا که هر حکومتی بدون پشتوانه مردمی به سمت زوال و نابودی خواهد رفت. حال می‌خواهد شوروی کمونیستی جمهوری اسلامی ایران و یا حکومت علی ابن ابیطالب علیه السلام باشد.
در واقع بزرگترین تهدید در این برهه برای نظام دور شدن حاکمیت از مردم و دلسردی مردم از نقش آفرینی در حکومت می‌باشد. با این وجود خیلی از ارگان‌های حکومتی تشکل‌ها و جناح‌ها با سرعت هر چه تمام‌تر اتوبوس جمهوریت نظام را به سمت قهقرا می‌برند؛ و گهگاهی آنان که خود را حافظان این انقلاب می‌دانند نیز با تفکراتی تهی از نقش جمهوریت در حال هل دادن این اتوبوس به سمت دره می‌باشند.
به امام هشتم، قرار نبود اینجوری بشه!
قرار نبود مردم نامحرمانی باشند که تازه دو هفته قبل از انتخابات یاد آن‌ها بیفتیم و رسانه‌های جناح‌های مختلف به حدی مردم، مردم بگویند که ما یک لحظه شک کنیم که آیا منظورشان از مردم ما هستیم؟ قرار نبود در انقلاب اسلامی مردم را تنها انبوهه‌ای بدانند که ۲۲ بهمن هلیکوپتر از بالای سر آن‌ها رد شود و از آن‌ها فیلم بگیرد. قرار نبود مردم صرفا توده رای دهنده‌ای باشند که بیایند و صف‌های طویلی تشکیل دهند و این گونه مشتی بر دهان استکبار زده باشیم. قرار بود که اگر روزی دانشجوی فارغ التحصیل فنی که در زمینه صنعت حرفی برای گفتن دارد بدون آنکه نیازی برای اتصال به منابع قدرت و ثروت داشته باشد، بتواند خود را برای انتخابات مطرح کند یا اینکه یک فرد متخصص در حوزه شهری، امکان این را داشته باشد که در انتخابات شورای شهر حاضر بشود، نه اینکه فلان فرد ورشکسته سیاسی را که در انتخابات مجلس رای نیاورده و هیچ تخصصی هم ندارد به عنوان کاندیدای شورای شهر معرفی کنند بالاترین سطح مشارکت مردم هم در عرصه امور کشور این باشد که صبر کنیم زلزله‌ای بشود، سیلی بیاید و خلاصه بلایی نازل بشود تا مسئولین یادی از مردم کنند و دست شان را برای پول گرفتن جلوی ملت دراز کنند!
انقلاب اسلامی مردم را صرفا رای دهنده نمی‌خواست قرار بود مردم درگیر امر سیاست بشوند، درگیر امر قانون گذاری بشوند. در یک کلام:
قرار بود مردم این کشور را اداره کنند
آری زمانی ما آرمانشهری برای خود داشتیم که در آن رجایی کاسه بشقاب فروش می‌توانست رئیس جمهور این مملکت شود!
امام ضد انقلاب!
حال اگر کسی در اینجا خواست از یکسری از روند‌ها و ساختار‌های غلط انتقاد کنند انگ ضد انقلاب بودن می‌خورد (البته اگر قبل از آن انگ رفتار‌های پوپولیستی نخورد!) گویا اینکه اصالت با حفظ این ساختار‌ها بوده؛ بدون توجه به اینکه در نظر بگیریم رسالت این ساختار‌ها انجام وظایف شان در قبال مردم بوده است. باور کنید که با این دید اگر امام بود و نظراتش را بیان می‌کرد به عنوان ضد انقلاب‌ترین آدم عالم شناخته می‌شد! ما وام دار انقلابی هستیم که معمارش هر وقت از مردم یاد کرده به نیکی و با خوش بینی بوده تا حدی که روزی گفته بود:
خمینی که آخرین روز‌های عمرش را می‌گذراند، تمام امیدش به شما مردم سلحشور ایران است به شما مردمی که به هیچ وجه تحت تاثیر اختلافات جزئی و کلی واقع نشده و ان شاالله نمی‌شوید.
جمهوریت چیزی نبود که به دلیل شرایط آن روز‌ها در پاچه امام رفته باشد! امام نیاز به مردمی بودن حکومت را از متن اسلام برگرفته بود. از تاریخ حکومت پیامبر اکرم (ص) گرفته بود. امام جمهوریت را ضامنی قوی برای بقای نظام می‌دانست حال آنکه خیلی از آن‌هایی که به خیال خود دارند از نظام دفاع می‌کنند جمهوری را سدی برای پیشبرد اهداف این کشور می‌دانند! خیلی دور از ذهن نیست اگر بگوییم که امام علیه افرادی با همین تفکرات قیام کرد.
ما وارثان انقلابی هستیم که پدران مان حقیقتش را از یاد برده اند! اینکه امام شان که بود را از یاد برده اند وضعیت ما همانند تورنومنت فوتبالیست که هر چند ساله برگزار شده و هر دفعه هم دو سه تیم مشخص در آن مشغول رقابت با هم اند و مردم صرفا روی سکو‌ها تماشاگر. در حالی که اگر امام بود و این اوضاع را می‌دید همچون جیمی جامپی وسط مسابقه می‌پرید و می‌گفت: آقایان اصولگرا آقایان اصلاح طلب یک لحظه صبر کنید مردم هم بازی هستند.
نشریه دانشجویی نبض-شماره ۱۴۳-دانشگاه تهران
ارسال نظرات