گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، عليرضا تقوي زاده؛ در توافق امارات و دولت اسرائیل که با واسطه گری ترامپ انجام پذیرفت، نتانیاهو به اصطلاح آش ریخته را نذر امامزاده کرده و الحاق کرانه غربی رود اردن را که بر اثر هشدار‌های حلقه‌های محور مقاومت، پادشاهی اردن و کشور‌های اروپایی متوقف ساخته بود به اماراتی‌ها فروخت.
کرانه باختری رود اردن در جنگ ۱۹۶۷ به کنترل اسرائیل درآمده و از جنبه حقوقی کاملا اشغالی دانسته می‌شود و حتی بر طبق قطعنامه‌های شورای امنیت همچون ۲۴۲ و ۴۷۸ (که دولت‌های وقت آمریکا نیز آن را وتو نکردند) صهیونیست‌ها موظفند به اشغال آن پایان دهند.
حالا بر اثر بی کفایتی و ضعف اعراب، نتانیاهو لطف کرده و در قبال بهای گرانِ به رسمیت شناخته شدن موجودیتش توسط ابوظبی، الحاق منطقه‌ای که اعراب بدان "الضفه الغربیه " می‌گویند، را برای مدتی به عقب می‌اندازد (و نه حتی از آن صرفنظر می‌کند).
خنجری که امروز اماراتی‌ها از پشت به فلسطین زدند، اثری در عزم گروه‌های مقاومت فلسطینی و حامیان آنان ایجاد نمی‌کند، اما تاثیرات منفی عمیقی روی پادشاهی کوچک و کم جمعیت امارات که به تعبیر رهبر جمهوری اسلامی عمرش از چنار‌های خیابان ولیعصر تهران هم کمتر است، می‌گذارد.
اول این که با توجه به این نکته که انصارالله یمن بار‌ها با وساطت‌های ایران، از حملات جدی به امارات خودداری کرده و حساسیت جدی این جنبش مقاومت نسبت به مسئله فلسطین، بعید نیست تاسیسات اماراتی نیز مانند عربستان هدف موشک‌ها و پهپاد‌های یمنی در آینده قرار گیرند.
دوم، دُبی بر اثر سال‌ها زحمت و مشقت محمد بن راشد حاکم این امیر نشین، هاب تجاری خلیج فارس و مقصد گردشگری مهمی در غرب آسیا شده است. کوچکترین واقعه امنیتی در این امیرنشین کل موقعیت تجاری آن را با خطر مواجه خواهد کرد و به رسمیت شناختن رژیم صهیونیستی می‌تواند اعلام رمز ناامنی در این بندر تجاری باشد.
سوم، از امروز امارات متحده نمی‌تواند مدعی حسن همجواری با ایران گردد و جمهوری اسلامی نیز ملاحظات دیگری نسبت به این کشور خواهد داشت و با بدبینی بدان خواهد نگریست. همچنین مدتهاست ایران دیگر نیاز تجاری اش را به دبی کم کرده و به رسمیت شناختن اسرائیل آن را تشدید خواهد کرد.
چهارم، امروز روز مهم و نقطه عطفی در تحولات اعراب و اسراییل نبود؛ مگر پذیرفتن رژیم صهیونیستی توسط مصر که ادعای رهبری جهان عرب را داشت و دارد از مشکلات امنیتی اسراییل کاست؟ اسرائیل قدرتمندِ بعد از توافق با سادات کجا و امروز کجا که توسط صده‌ها هزار موشک و راکت محاصره شده و حتی قدرت مقابله با بادکنک‌های آتش زای ساکنان نوار غزه را هم ندارد.
مگر توافق وادی عربه با اردن، کمکی به اسرائیل در جهت مشروعیتش نمود؟ مگر توافقات اسلو، غزه - اریحا و ... با فلسطینیان معضلات متعدد دولت یهود را حل کرده که توافق امروز با امارات بخواهد حلال آنان باشد؟ کیسینجر جمله معروفی در این خصوص دارد؛ او می‌گوید هیچ صلحی بین اسرائیل و اعراب بدون حضور سوریه به طور واقعی ایجاد نخواهد شد. دیروز بشار اسد مواضع محکم و صریح دههاساله دولت سوریه در خصوص رژیم صهیونیستی را تکرار کرد.
پنجم، ترامپ نیازمند دستاورد است. دست او در سیاست خارجی برای انتخابات آبان ماه خالی است. موفقیت‌های نمایشی این چنینی بیش از آن که مربوط به تحولات اعراب و فلسطین باشد، حاکی از عجز رئیس جمهور آمریکا در تبلیغات انتخاباتی اش ارزیابی می‌شود.
در نتیجه باید گفت رخداد امروز تحولی راهبردی در غرب آسیا نیست، اما یک اشتباه استراتژیک از سوی ابوظبی بود، چون واقعیت ماهوی حکام خلیج فارس را به دنیای عرب نشان داد و در نتیجه گروه‌های مقاومت فلسطینی (حتی فتح) را بیش از پیش به ایران، سوریه و حزب الله لبنان نزدیک خواهد کرد و موقعیت محور مقاومت را تقویت و اعراب آزادیخواه که خواهان مقابله با رژیم صهیونیستی هستند را بیشتر از قبل به سمت جمهوری اسلامی سوق خواهد داد.
عليرضا تقوي زاده - فعال دانشجویی دانشگاه تهران
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.