به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، نشنال اینترست نوشت: آن‌هایی که امیدوارند ریاست جمهوری جو بایدن با تفکر جدیدی درباره سیاست خارجی و پذیرش بیشتر مفهوم خویشتنداری همراه باشد، خیلی زود ناامید خواهند شد. بیشتر گزینه‌های رئیس‌جمهوری منتخب برای سمت‌های اصلی دفاعی و سیاست خارجی، افراد دولت اول باراک اوباما هستند. انتخاب مجدد آن‌ها توسط دولت جدید نشان می‌دهد که این جناح از حزب دموکرات تصور می‌کند سیاست خارجی تا پیش از آنکه دونالد ترامپ «انزوا طلب» موقعیت آمریکا را در جهان برهم بزند، هیچ مشکلی نداشته است. بدین ترتیب، هدف غایی این گروه احتمالاً بازگشت شرایط به پیش از دولت ترامپ خواهد بود.
اما واقعیت این است که وقتی اوباما کاخ سفید را ترک کرد، همه چیز در رابطه با سیاست خارجی ایالات متحده خوب و خوشایند نبود و با وضعیت مناسب فاصله زیادی داشت. دولت اوباما نه یک مداخله نظامی، که سه مداخله فاجعه‌بار را در لیبی، سوریه و یمن آغاز و سرتاسر خاورمیانه را بیش از هر زمان دیگری دچار هرج و مرج کرده بود. اوباما و اعضای دولت او همچنین با حمایت از سرنگونی ویکتور یانوکویچ، رئیس‌جمهوری منتخب و طرفدار روسیه در اوکراین، به روابط واشنگتن و مسکو آسیب شدیدی وارد آوردند. بسیاری از افراد مورد نظر بایدن از طرفداران این ماجراجویی نامیمون بودند.
بایدن شخصاً درباره مأموریت‌ها در جهان اسلام بسیار محتاط بود. او از مخالفان سرسخت تصمیم به سرنگونی معمر قذافی در لیبی به شمار می‌رفت و اوضاع غم‌انگیز بعدی در آن کشور، نشان داد که حق با او بوده است. بایدن همچنین درباره سلطه عناصر تندروی اسلام‌گرا بر شورش علیه دولت بشار اسد نگرانی داشت. زمان ثابت کرد که بایدن حق داشت و آمریکا و متحدانش در پشتیبانی از شورشی‌های سوری مرتکب اشتباه شدند. بن رادز، معاون مشاور امنیت ملی اوباما، نیز در جایی گفته که بایدن «تن‌ها مقام ارشد در دولت اوباما» بود که به طور مداوم با اعزام نیرو‌های بیشتر به افغانستان مخالفت می‌کرد. اما بایدن در رابطه با سیاست ایالات متحده در قبال اوکراین و روسیه از چنین حس غریزی ارزشمندی برخوردار نبود. در حقیقت، همانطور که اسناد فاش شده نشان دادند، بایدن از فرد تعیین شده برای جانشینی در کی‌یف حمایت می‌کرد.
در حالی که به نظر می‌رسد بایدن درباره سیاست خارجی دیدگاه‌های متفاوتی دارد، اما نظرات افراد مورد نظر او برای سمت‌های مهم نگران‌کننده به نظر می‌رسد. تونی بلینکن، گزینه بایدن برای وزیر امور خارجه، از رویکرد فعال نظامی در لیبی و سوریه طرفداری کرده است. در رابطه با سوریه، ترجیح بلینکن سیاست مسلح کردن شورشی‌ها بود. جیک سالیوان، گزینه بایدن برای مشاور امنیت ملی و آوریل هاینز، نامزد مدیریت اطلاعات ملی، هم به حمایت از جنگ‌ها برای تغییر نظام و دیگر موضع‌گیری‌های مشکوک شهرت دارند. ژنرال بازنشسته لوید آستین، گزینه بایدن برای وزیر دفاع، تقریباً هرگز با مداخلات ایالات متحده در خاورمیانه مخالفت نکرده و حتی بدتر اینکه از اعضای هیئت مدیره شرکت ریتون است؛ یکی از شرکت‌هایی که بیشترین سود را از حضور نظامی سنگین آمریکا در منطقه می‌برد.
با توجه به گروهی که بایدن گردهم آورده، تصور محدود شدن فعالیت‌های ایالات متحده در خاورمیانه بعید است. چشم‌انداز تفکر جدید در رابطه با سایر موضوعات سیاست خارجی هم چندان بهتر نیست. اعضای گروه همگی با حفظ یا حتی تشدید سیاست سختگیرانه در قبال روسیه موافق به نظر می‌رسند. بلینکن در مصاحبه‌ای به تاریخ ۲۵ نوامبر گفت: «رئیس‌جمهوری بایدن با اقدامات تهاجمی آقای پوتین مقابله خواهد کرد و آن‌ها را تحمل نمی‌کند. ناتو را نابود نخواهد کرد، بلکه قدرت بازدارندگی آن را تقویت می‌کند... و برای کشور‌هایی مانند اوکراین، گرجستان، بالکان غربی کمک جدی امنیتی در نظر خواهد گرفت.» در اظهارات بلینکن حتی کوچک‌ترین نشانه‌ای از انعطاف‌پذیری وجود نداشت. به طور مشابه، تفکر گروه گردهم آمده توسط بایدن درباره اروپا نیز همان تفکرات قدیمی است. کاتلین هیکس، گزینه بایدن برای معاون وزیر دفاع، حتی با برنامه ترامپ برای خارج کردن حدود ۱۲ هزار سرباز آمریکایی از آلمان مخالفت کرده و این در حالی است که قرار بوده نیمی از این نیرو‌ها به سادگی به سایر کشور‌های سازمان پیمان آتلانتیک شمالی اعزام شوند.
منبع: کیهان
ارسال نظرات