شبکه رادیویی صبا در "مشتاق دیدار"، رادیو تهران از "سینمای خانوادگی"، رادیو نمایش با "مشق عشق" و رادیو جوان در "سینما چی" ویژه سالروز درگذشت علی حاتمی روی آنتن میروند.
رضا کیانیان در رابطه با آثار کمدی باب شده در سینمای کشور به هنرآنلاین گفت: یک زمانی، کیفیت آثار سینمایی چنان بالا بود که مخاطبان برای تماشای آثار سینمایی سر و دست میشکاندند تا بتوانند فیلم ببینند، اما از حدود دو دهه گذشته به بعد این سفره جمع شد و اغلب آثار سینمایی به سمت کمدیهای بیشناسنامه و لمپن رفته است.
انیمیشن سینمایی «بچه زرنگ» به تهیهکنندگی حامد جعفری که از پنجم مهر در سالنهای سینمای سراسر کشور روی پرده رفته، با گذشت بیش از یک ماه، اکرانهای دانشگاهی آن نیز آغاز شده است.
کارشناس سینما در نشست «بر سینمای ایران چه گذشت؟»: فاصله سال ۷۲ مدرسه فیلمنامه نویسی حوزه هنری راه افتاد. نگاه این مدرسه این بود که فیلمنامه مهم است برای فیلمنامه باید سرمایه گذاری کرد. فیلمسازان با هم کار بکنند از افکار یکدیگر استفاده بکنند در روند فیلم موثر است و نهایتا سینما با مردم معنا پیدا میکند. شاید نزدیک به ۷۰ فیلمسازان و نویسندگان و کسانی که در سینما بودند در مدرسه فیلمنامه نویسی حضور پیدا کردند. تنها کسانی که شاید بتوانم بگویم از فیلمسازان برجسته نبودند آقای بیضایی و آقای کیمیایی و خانم بنی اعتماد نبودند. اغلب فیلمسازان؛ آقای پوراحمد، جیرانی، داوودی و نویسندههای فیلمنامه از جمله اقای سجادی همه حضور داشتند. در این فضا ضمن اینکه درباره فیلمنامه صحبت میشد خود آن جمع گویی محصول فضای اجتماعی پیرامونی بود که این فیلمسازان نمیتوانستند فیلم بسازند یا نگران بودند.
ابوالحسن داوودی در نشست «بر سینمای ایران چه گذشت؟»: حضور آقای شفق به دورانی که خانه سینما به دلیل شرایطی که داشت و هنوز هم دارد بر میگردد. آقای شورجه مواردی را پیشنهاد کرده بودند که وقتی به خود آقای ضرغامی این مسائل را مطرح کرده و گفتیم که وی این موارد را گفته تا خانه سینما را به این شکل تغییر بدهد دقیقا لفظی که به کار برد این بود که؛ بیخود! شما بروید کار خودتان را بکنید. از زمانی که آقای شفق آمدند ارتباط ما عملا شکل خیلی ارگانیکی پیدا کرد. سینماگرها سیاست زده نشدند، سینماگرها به سمت سیاست رانده شدند. به این دلیل که در ۲ خرداد احساس کردند که سیاست ابزاری است که با آن میتوانند حرف خود را بزنند و حق خود را بگیرند. برای به دست آوردن حقوقی که فیلم ساز برای خود قائل است وگرنه فیلم سازها هیچ وقت به شکل آگاهانه و سیستماتیک و حزبی به هیچ عنوان وارد عرصه سیاست نشدند.