پیام تبریک نوروزی دبیر شورای فرهنگ عمومی

نوروز همیشه عیدی است برای اقامه دو رکعت نماز تفکر که آن را، در مسجد زمین، به نیت قربت به«حقیقت» و فهم معنای کلمه «زندگی» ادا کنیم «ذَٰلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّهُ یُحْیِی الْمَوْتَىٰ وَأَنَّهُ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ»؛ به ویژه امسال که می توان آن را در رمضان فکر و لمعان ذکر، با قرائت و تلاوت کلام رحمان و تواصل و صله ارحام آراسته و پیوسته کنیم.

 

 

 

 

 

اما بعد، سالی که گذشت پر بود از درس های قدیمی و جدید برای درک الطاف الهی و فهم جامعه و مردم ایران، تغییرات و ثبات حیات مردمی که اهل جهان نوروز اند و  شهروند رمضان، متکی به تاریخی سترگ و جغرافیایی آبرومندانه و شیفته اولیای دین و پیشوایان معصوم ،وِلایت و وَلایت را از خانواده تا جامعه تجربه کرده اند و از تهاجم، سردرگمی و بحران تمدنی خسته،سال گذشته سال مردم بود با همه ارزش ها و لغزش ها،حضرت آقا در پیام کوتاه نوروزی شان(۱۴۰۲)، برای همین مردم غصه خوردند و همت همگان خصوصا کارگزاران را برای حال خوش آنها خواستند.از مساله اصلی مردم گفتند، از نابسامانی و نامعادلات معیشتی،که آتش خرمن سرمایه اجتماعی دولت ها در دهه گذشته بوده است.و کیست که نداند اگر سرمایه و همبستگی قومی،ملی و فرهنگی بیشتری داشتیم، بسیاری چالش ها،اساسا مساله مند نمی شد، مسائل اجتماعی خلق نمی شوند،برساخت می شوند و سیاستگذاران هم الزاما آنها را محو و حل نمی کنند،بلکه بر بستری اجتماعی و با سرمایه شناختی  ، مسائل را تدبیر می کنند.حضرت آقا در پیام شان به باقیمانده وفاق و تفاهم جمعی مان اتکا داشتند، نوروز یعنی حافظه تاریخی مان ، بهار معنویت و شکوه دینداری مان و گلایه و ناخرسندی غیر قابل کتمان مان،باشد که بیشتر برای "مای جمعی مان" وقت و اندیشه صرف کنیم، از وفاداران متشرع مجاهد و پای کار انقلاب تا معترضین با منطق و بی منطق،تا دهه شصتی های برزخ نشین تحول و توسعه، تا نوجوانان ناامید از عقب ماندگی نسلی امثال من،باصداها،بی صداها...همه شما را به بهار قسم می دهم، هوای هستی مشترک مان را داشته باشیم تا وطن،وطن بماند و سال های مان، نو.