گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، مهدی شیبانی؛ احمد زیدآبادی در مواضع اخیر خود ذات گذشته‌اش را این‌بار درباره «توفان‌الاقصی» تکرار کرده است. او صحنه‌ی عملیاتی جبهه مقاومت را سراسر ترس از ایالات متحده و اروپا ترسیم می‌کند و نسبت به آینده «هشدار» میدهد. در این خصوص چند نکته وجود دارد که ذیلاً به آن پرداخته می‌شود:
- زیدآبادی در هیچ یک از متن‌های اخیرش نمیخواهد توحش دو سه ماه اخیر رژیم صهیونیستی در تعدی به نقاط مختلف فلسطین را ببیند؛ او صرفاً به دنبال آن است تا مخاطب را متوجه سازد که این آتشافروزی می‌تواند چه هزینه‌های کلانی برای فلسطین و ما ایرانیان به ارمغان آورد. البته زیدآبادی نهتنها به کشتارهای چند ماه اخیر؛ بلکه در نپرداختن به سابقه نه چندان دور ماجرا هم تعمد خاصی از خویش نشان میدهد. البته طبیعی است که اساساً برای زیدآبادی تاریخ موضوعیت نداشته باشد؛ زیرا در سناریوی او باید جبههی مقاومت مقصّر نشان داده شود.
- زیدآبادی از «جنگ» سخن میگوید: «اگر شعلۀ چنین جنگی روشن شود، فجایع بی‌شماری به دنبال خواهد داشت» و از وقوع فاجعه هشدار میدهد. دو مطلب را در اینجا باید به یاد نویسنده آورد؛ مطلب اول آنکه طوفان الاقصی استمرار تاریخی جنگی است که در 1948 و چه بسا 1917 آغاز شده است. شروع کننده جنگ رژیم صهونیستی و لابی آنان در ساختار‌های جهانی است. اما مطلب دوم؛ کسی که از جنگ می‌هراسانَد، آیا افق روشنی را در صلح می‌بیند؟ آیا او زمانی که عرفات اسلحه بر زمین گذاشت و خواستار صلح با رژیم شد را فراموش کرده است؟ رژیم صهیونستی، معاهده صلح‌آمیز اسلو را طوری به سخره گرفت که دو سال آخر عمر عرفات تحت حفاظت قاتلان برادرانش سپری شد.
- زیدآبادی هنوز بر این باور است که معادلات جبههی مقاومت در ریاض، واشنگتن و تل‌آویو رقم می‌خورد. او همچنان منتظر واکنش سازمان ملل و شورای امنیت است. انگار هنوز و پس از گذشت بیش از هفتاد سال متوجه این مسئله نشده است که سازمان ملل متحد امکان نقش‌آفرینی مستقل در قبال مسئله‌ی فلسطین را ندارد که اگر داشت در میان انبوه دولت‌های آمده و رفته در اسرائیل حداقل یک دولت و یک نخستوزیر توجّهی به قطعنامههای صادره اعم از 242 و338 می‌کردند. مشخصاً حافظه تاریخی نویسنده با ضعفهای جدّی مواجه است. زیدآبادی هنوز به این باور نرسیده است که معادلات در چادر‌های مرزی حزب‌الله و تونلهای حماس تعیین می‌شود و به همین سبب در نوشته‌ی خود بهگونهای موضوع را مطرح می‌کند که نشان دهد موضعگیری‌های اروپا و ایالات متحده است که به اراده نیروهای منطقه جهت خواهد داد. در تصویر او همه چیز متاثر از تصمیمات این دولت‌ها است؛ تصویرِ قرن بیستمی منحطِ مشهود در تمام متن.
- باید به کنفرانس مادرید اشاره کنیم. کنفرانسی که به زحمت حافظ برگزار شد تا تمام دنیا به مسئله صلح در منطقه اهتمام بورزند و معضل فلسطین را از مجرای صلح با پشتیبانی قدرت های جهانی حل کنند. در آغاز کنفرانس اسرائیلیها حتی اجازه قرار دادن پرچم فلسطین اشغالی را در مذاکرات به هیئت‌های عربی ندادند، چه رسد به اینکه اسرائیل بخواهد در مورد اراضیِ غصبی و بازگشت به مرز‌های 4 ژوئن 1968 گفت وگو کند! آقای زیدآبادی کنفرانس مادرید را از یاد برده یا آن را نادیده گرفته‌است. باید به او تذکر داد حافظ اسد 30 سال نتوانست با طرح صلح، کاری از پیش ببرد؛ آیا می‌توان امیدی به رهبران سیاسی معاصر جهان عرب داشت؟ آنانکه به هیچ عنوان قدرت سیاسی اسد را ندارند. از قبیلِ کنفرانس مادرید و اسلو در این چند دهه بسیار است. تنها یک نگاه تاریخیِ گذرا هم سرنوشت توهم صلح را نشان خواهد داد.
این‌ها بخشی از نقدهای وارده بر مواضع احمد زیدآبادی است. زیدآبادی نشان داده است بیش‌تر «تحلیلگر اسرائیل» است تا تحلیلگر «مسئله فلسطین». مسئله‌ی فلسطین «تاریخ» دارد و این تاریخ باید کاملاً سیاسی و انسانی روایت شود. زیدآبادی چون اساساً تحلیلگر اسرائیل است، مسئله را از دریچه‌ی «دیپلماسی و نظام حقوق بین‌الملل» می‌نگرد. این دریچه برای نویسنده و نیز مخاطب چیزی جز «هراس» به بار نمی‌آورد.
زیدآبادی باید بداند، مسئله فلسطین در بن‌وبنیان خویش سیاسی است و به همین سبب منجر به تشکیل جبهه‌ای با محوریت فلسطین در غرب آسیا شده. مسئله فلسطین مقاومت می‌سازد ولی مسئله اسرائیل ترس و هراس. باید با صدای بلند گفت؛ «نترسید آقای تحلیلگر اسرائیل!»
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.