به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، هنگامی که بدن انسان دچار جراحت می‌شود، فرایند ترمیم پوست به طور متابولیک فعال است و برای طی فرایند‌های فیزیولوژیکی مرتبط با التیام زخم به اکسیژن نیاز دارد. در صورتیکه زخم مزمن باشد، ممکن است شرایط هیپوکسی یا کم اکسیژنی به وجود بیاید که همین امر فرایند‌های التیام زخم را به تعویق می‌اندازد.
در این میان تحقیقات نشان داده وصله‌های حاوی ریز سوزن فرایند درمان و التیام زخم را بهبود می‌بخشند. اخیراً چند تحقیق نیز امکان استفاده از وصله‌های ریز سوزنی که اکسیژن آزاد می‌کنند را بررسی کرده‌اند. اما این وصله‌ها فرایند تولید و کنترل پیچیده‌ای دارند و از سوی دیگر نمی‌توانند محصولات جانبی سمی سلولی (سیتوتوکسیک) را نیز از بین ببرند.
گروهی از محققان با همکاری محمدمهدی سمندری، اشکان نوین، پژمان قلیچ و فرنوش سعیدی نژاد برای برطرف کردن این چالش‌ها، وصله‌های ریزسوزن مبتنی بر ژلاتین متاکریلویل زیست تجزیه پذیر و از لحاظ مکانیکی قدرتمند ابداع کرده‌اند که قادر به نفوذ به بافت هستند و پس از قرار گرفتن در معرض مایع بینابینی بدن و ترشحات زخم، اکسیژن آزاد می‌کنند. در این تحقیق نرخ آزادسازی اکسیژن و زیست سازگاری وصله‌های ریز سوزن توسعه یافته و با ترکیبات مختلف ارزیابی و بهینه سازی شدند.
نکته جالب آنکه تحقیقات در شرایط آزمایشگاهی (in- vitro) نشان داد ترکیبات بهینه شده می‌توانند اکسیژن را در سطح درمانی آزاد کنند و به طور قابل توجهی قابلیت زنده ماندن سلول‌های هیپوکسیک مزمن را برای مطابقت با سلول‌هایی با غلظت نرمال اکسیژن افزایش دهند.
آزمایش روی جانداران (in-vivo) نیز حاکی از آن بود که وصله‌های ریز سوزن با قابلیت تولید اکسیژن بهینه شده هیچ گونه آسیبی به فرایند درمان یک موش آزمایشی با جراحت پوستی شدید نرساند یا این فرایند را مختل نکرد.
این استراتژی درمانی می‌تواند فرصت‌های نوینی برای از بین بردن هیپوکسی و در نتیجه آن درمان زخم‌های مزمن به وجود بیاورد.
ارسال نظرات