گزارش|
حق مسلم ایران در مذاکرات؛ کاربرد‌های صلح‌آمیز هسته‌ای
غنی‌سازی اورانیوم نه‌تنها مبتنی بر نیاز‌های جامعه ایرانی، بلکه یک «حق مسلم تاریخی» است حقی که هیچ معاهده و توافقی نه می‌تواند و نه می‌بایست که آن را از ملت ایران سلب کند .
به گزارش خبرنگار سیاسی خبرگزاری دانشجو ؛ تاریخ و سیاست سرشار از پارادوکس‌هایی است که برخی از آنها بیش از مشابهت با صحنه‌هایی تراژدیک، به کمدی‌هایی شباهت دارند که نه‌تنها خنده‌ای را به دنبال نخواهند داشت بلکه تلخندی ژکوندوار را نیز به دنبال می‌آورند. یکی از کمدی‌های تلخ این روز‌ها نیز تکرار مکرراتی از جانب مقامات آمریکایی است که مدام دم از حذف چرخه غنی‌سازی هسته‌ای ایران می‌زنند تا مبادا ایران به سلاح هسته‌ای دست پیدا کند!
آن هم در صورتی که تنها استفاده‌کننده از بمب اتم در تاریخ، ایالات متحده است که در جنگ جهانی دوم علیه ژاپن از این سلاح مرگ‌بار بهره برد. به علاوه آنکه به استناد دستگاه‌های اطلاعاتی و امنیتی آمریکا، ایران تاکنون قصدی بر دستیابی به سلاح هسته‌ای نداشته و فتوای مقام معظم رهبری نیز که به عنوان حرف نهایی ایران بیان می‌شود هنوز به قوت خود باقی است.
ضمن آنکه تنها دارنده بمب اتم در خاورمیانه نیز که هیچ شفافیتی را در برنامه هسته‌ای و تسلیحاتی خود پذیرا نبوده رژیم صهیونیستی است و نه ایرانی که حتی فراتر از پروتکل‌های مرسوم بین‌المللی، حاضر به ارائه جزئیات برنامه هسته‌ای خود برای سازمان بین‌المللی انرژی اتمی بوده است. با این حال، قسمت طنز ماجرا آن است که مقامات آمریکایی معتقدند ایران باید چرخه غنی‌سازی خود را کنار بگذارد و حتی از غنی‌سازی ۳.۶۷ درصدی نیز که در برجام تصریح شده بود، دست بردارد! در صورتی که به استناد معاهده عدم اشاعه سلاح‌های هسته‌ای (NPT) این موضوع حق مسلم ایران در راستای نیاز‌ها و مصارف غیرنظامی خود خواهد بود.
کاربرد‌های صلح‌آمیز هسته‌ای
از زمانی که دولت‌ها دست به غنی‌سازی اورانیوم زده‌اند تا کنون، مهم‌ترین کاربرد آن را در ساحت نظامی و در رابطه با ساخت بمب اتم دانسته‌اند. این سطح نیز به غنی‌سازی بالای ۹۰ درصد نیازمند بوده که از لوازم ساخت سلاح هسته‌ای به شمار می‌رود. با این وجود، کاربرد نظامی و تسلیحاتی تنها کاربرد غنی‌سازی اورانیوم نیست.
به واقع غنی‌سازی با غنای پایین‌تر دارای مصارف و کاربرد‌هایی است که نه‌تنها به مواردی مانند ساخت کلاهک‌های هسته‌ای و سلاح‌های کشتار جمعی ارتباطی ندارد بلکه مصارفی صلح‌آمیز در زمینه‌های انرژی و تولید برق، کشاورزی، پزشکی، علمی و تحقیقاتی را نیز در برمی‌گیرد. از همین رو، ایران از دهه ۱۳۴۰، یعنی از دوره پهلوی فعالیت هسته‌ای خود را آغاز کرد.
همچنین به همین علت است که برخی از کشور‌ها به مانند عربستان علی‌رغم اینکه از ذخایر نفتی فراوانی برخوردار می‌باشند به دنبال انرژی هسته‌ای نیز می‌باشند. چراکه در سال‌های آینده انرژی هسته‌ای در راستای تولید انرژی اهمیتی روزافزون پیدا خواهد کرد.
یکی از دلایل ایران در رابطه با تداوم برنامه هسته‌ای خود نیز کاربرد غنی‌سازی اورانیوم در زمینه تامین انرژی است که غنی‌سازی ۳.۶۷ درصدی طبق توافق برجام را برای ایران ضروری می‌سازد. خصوصا که ایران اکنون از ناترازی انرژی نیز رنج می‌برد و می‌توان این نیاز را با غنی‌سازی اورانیوم مرتفع کرد.
با این حال، حوزه انرژی تنها کاربرد اورانیوم غنی‌سازی شده نیست. در سطح غنی‌سازی ۲۰ درصد نیز کاربرد‌هایی وجود دارد که از نیاز‌های مهم کشور به شمار می‌رود. برخی رآکتور‌های تحقیقاتی و آموزشی برای تولید نوترون‌های زیاد از سوخت با غنای ۱۹.۷۵ درصد استفاده می‌کنند که نمونه آن رآکتور تحقیقاتی تهران (TRR) است که از اورانیوم ۲۰ درصد برای تولید رادیوایزوتوپ‌های پزشکی استفاده می‌کرد.
همه صنعت هسته ای بمب اتم نیست
سعید ستایشی، عضو هیئت علمی دانشگاه امیرکبیر و متخصص برجسته حوزه انرژی هسته‌ای گفته: «الان هیچ ابزاری وجود ندارد که به اندازه کاربرد پرتو‌های هسته‌ای بتواند در امر ایزولاسیون، ضدعفونی کردن و از بین بردن عوارض ناشی از ویروس‌ها و باکتری‌ها و... نقش داشته باشد. هیچ ابزاری به اندازه پرتو‌های هسته‌ای وجود ندارد که بتواند خلل و فُرج وارد بر بستر‌هایی که در آن نفت و گاز و موارد مانند آن وجود دارد یا جابه‌جا می‌شود را تشحیص بدهد.»
همچنین وی بیان کرده: «همین الان وقتی اعلام شد که فردی مبتلا به سرطان است، یکی از مفیدترین ابزار‌هایی که می‌تواند توسعه سرطان را متوقف کند، تابش پرتو یونیزان یا پرتو هسته‌ای ناشی از Cobalt-۶۰ در بخش تراپی است.»
به واقع، کاربرد‌های غنی‌سازی در سطح مصارف غیرنظامی مانند سطح ۲۰ درصد یا ۳.۶۷ درصد، نه‌تنها غیرمرتبط با ساخت بمب اتم است، بلکه بیش‌تر و پیش‌تر به نیاز‌های جوامع و خصوصا جامعه ایرانی مربوط می‌شود. ضمن آنکه این موضوع در چارچوب معاهده منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای (NPT) نیز می‌باشد که فعالیت هسته‌ای ایران ذیل آن قرار دارد. با این حال ایالات متحده و برخی جریانات مرتبط با آن، این سطوح از غنی‌سازی را نیز برنمی‌تابند و خواستار برچیده‌شدن فعالیت‌های هسته‌ای ایران نیز شده‌اند. موضوعی که هیچ‌گاه نباید رقم بخورد!
حق مسلم تاریخی
به مدت بیش از ۲۰ سال است که مقامات رژیم صهیونیستی در راستای امنیتی‌سازی پرونده هسته‌ای ایران اعلام می‌کنند: «ایران می‌خواهد به سلاح هسته‌ای دست پیدا کند!» بر همین اساس، ایران بیش‌ترین تحریم‌های تاریخ بشر را تاکنون متحمل شده است، آن هم بدون آنکه دست به ساخت بمب اتم بزند. با این همه، هنوز که هنوز است مقامات اسرائیلی دست از ادعا‌های پوچ خود برنداشته‌اند.
به عنوان مثال، نتانیاهو در سال ۱۹۹۲ هشدار داده بود که ایران «طی سه تا پنج سال» به بمب هسته‌ای مجهز می‌شود! علی‌رغم آنکه حدود ۳۳ سال از این ادعای وی می‌گذرد ایران هنوز به سمت ساخت سلاح نرفته است. این ادعا‌ها در این مدت به کرات تکرار شده است. در سال ۱۹۹۵ اسرائیل مدعی شد که ایران «کم‌وبیش در پنج سال آینده» به سلاح مجهز می‌شود. بعد‌ها نیز این رژیم دوباره دستیابی ایران به سلاح را تا سال ۲۰۰۵ ادعا کرد و در همین سال رئیس موساد شهادت داد که ایران به «نقطه بی‌بازگشت» نزدیک شده است. در سال ۲۰۰۹ نیز همان رئیس موساد می‌گفت: «ایرانی‌ها تا سال ۲۰۱۴ بمبی خواهند داشت که آماده بهره‌برداری است.» این ادعا‌ها در سالیان اخیر بی‌نهایت تکرار شده، اما هیچ مدرک و شاهدی دال بر حقیقت داشتن آنها ارائه نشده است!
با این وجود، آمریکا و خصوصا لابی صهیونیستی و نئوکان‌ها در این کشور، معتقدند که ایران می‌بایست فعالیت هسته‌ای خود را به‌کل تعطیل و غنی‌سازی را برچیده اعلام کند. در صورتی که اساسا ایران به مانند بسیاری از دولت‌های دیگر در نظام بین‌الملل، جایز است که برای نیاز‌ها و مصارفی دارد، فعالیت صلح‌آمیز هسته‌ای خود را ادامه دهد. این موضوع نه‌تنها مبتنی بر نیاز‌های جامعه ایرانی، بلکه یک «حق مسلم تاریخی» است. حقی که هیچ معاهده و توافقی نه می‌تواند و نه می‌بایست که آن را از ایران و ملتش سلب کند.
لینک کپی شد
گزارش خطا
۰
اخبار مرتبط
ارسال نظر
*شرایط و مقررات*
خبرگزاری دانشجو نظراتی را که حاوی توهین است منتشر نمی کند.
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگیلیش) خودداری نمايید.
توصیه می شود به جای ارسال نظرات مشابه با نظرات منتشر شده، از مثبت یا منفی استفاده فرمایید.
با توجه به آن که امکان موافقت یا مخالفت با محتوای نظرات وجود دارد، معمولا نظراتی که محتوای مشابهی دارند، انتشار نمی یابد.