کارمندی و ایثارگری در یک قاب

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، دوازده روزی که تهران زیر فشار اضطراب و تهدید روزگار می‌گذراند، سامانه ۱۳۷ به صورت ۲۴ ساعته و سه شیفت مشغول به کار بود و به بیش از ۲۳ هزار تماس از سوی شهروندان پاسخ می‌داد. از این تعداد، ۱۷ هزار و ۲۰۰ درخواست با دقت و سرعت به سرانجام رسید. این درخواست‌ها تنها محدود به حوزه خدمات شهری نبودند، بلکه در تمام حوزه‌ها مردم نیاز به پاسخگویی و اطلاعات داشتند و با راهنمایی صبورانه کارکنان ۱۳۷ رو‌به‌رو می‌شدند که از پیش با درایت مدیران، توصیه‌ها و توجیهات لازم صورت پذیرفته شده بود.

در چهار روزی که اوج آشفتگی تهران بود، ۵ هزار و ۴۸۰ تماس دریافت و ۴ هزار و ۴۱۰ درخواست پیگیری و رفع گردید. این مردان و زنان، با مهارت و تعهد، نه‌تنها مشکلات را حل کردند، بلکه در موارد حتی غیر مرتبط به حوزه شهری، با آرامش و هدایت دقیق، شهروندان را از نگرانی به اطمینان رساندند. این آمار، نه‌فقط عدد، بلکه گواهی است بر عزم راسخ این خدمتگزاران که در سخت‌ترین لحظات، شهر را تنها نگذاشتند.

قهرمانان آرامش در دل شب

وقتی تهران در سکوت نیمه‌شب غرق می‌شد و تنها صدای نسیم در خیابان‌های خالی می‌پیچد، صدایی از پشت خط، مانند نوری در تاریکی، به شهروندان یادآوری می‌کند که شهرشان هرگز تنها نیست. سامانه ۱۳۷ شهرداری تهران، این مردان و زنان فداکار، در سه شیفت صبح، عصر و شب، بی‌توقف در خدمت شهر و مردمانش هستند. شیفت شب، این میدان بی‌خوابی و ایثار، جایی است که قلب تهران در دستان این شب‌بیداران می‌تپد. از ساعت ۱۲ نیمه‌شب، وقتی شهر به خواب می‌رود، این قهرمانان گمنام، با چشمانی باز و دلی پر از تعهد، بیدار می‌مانند تا هر گره‌ای از زندگی شهروندان باز کنند. آنها نه‌تنها از دورکاری دوری کردند، بلکه با انتخابی از سر عشق به شهر، شیفت‌های طولانی‌تر و سنگین‌تری را در همه ایام، به‌ویژه در شب‌های بحرانی، به دوش کشیدند.

گوشی برای شنیدن، قلبی برای آرامش

در شب‌های پراضطراب تهران، بسیاری از تماس‌ها فراتر از مسائل شهری بود. برخی شهروندان، گرفتار ترس و دلهره، تنها به دنبال صدایی بودند که به آنها آرامش دهد. آنها از نگرانی‌هایشان می‌گفتند؛ از حال و هوای شهر، از دغدغه‌های روزمره، یا حتی از ترسی که در سایه تهدیدات بر دلشان نشسته بود.

همکاران ۱۳۷، با صبوری بی‌مانند، به این تماس‌ها گوش سپردند و با کلماتی پر از امید، آرامش را به تماس‌گیرندگان هدیه کردند. این لحظه‌های ساده، اما عمیق، که شاید در هیچ گزارشی ثبت نشود، نشان‌دهنده روح بزرگ این شب‌بیداران است که نه‌تنها مشکلات را حل می‌کنند، بلکه قلب‌های مضطرب را نیز التیام می‌بخشند.

فداکاری در خانه و شهر

ایثار این مردان و زنان تنها به شیفت‌های خود محدود نشد. خانواده‌هایشان، این حامیان خاموش، با ماندن در تهران در آن روز‌های دشوار، به آنها قدرت دادند تا با خیالی آسوده‌تر به خدمت ادامه دهند. از صبح تا شب و از شب تا صبح، وقتی همه در خواب بودند، این شب‌بیداران بیدار ماندند تا مردم در آرامش استراحت کنند. این فداکاری خانوادگی، ستونی بود که این خدمت بی‌وقفه را سرپا نگه داشت. هر تماس، هر مأموریت و هر لحظه بیداری، با پشتوانه عشق و حمایت خانواده‌های این مردان، به ثمر نشست و تهران را از دل شب به صبح رساند.

سربازان بی‌ادعای میدان عمل

نیرو‌های اجرایی ۱۳۷، بازوی توانمند این سامانه، در کنار پاسخگویان تلفنی، در خط مقدم خدمت ایستادند. فرقی نداشت که نیمه‌شب باشد یا آسمان شهر پر از غرش پدافند هوایی؛ این نیروها، با تجهیزات کامل، به‌سرعت به محل‌هایی که گزارش شده بود، می‌شتافتند. سرعت و دقت آنها، از تبدیل شدن مشکلات کوچک به بحران‌های بزرگ جلوگیری می‌کرد. این هماهنگی میان پاسخگویان و نیرو‌های اجرایی، مانند ضربان قلبی منظم، شهر را زنده و پویا نگه داشت.

تهران، در دستان شب‌بیداران

سامانه ۱۳۷، فراتر از یک شماره یا یک سیستم، روح زنده تهران است. در شیفت‌های صبح و عصر، این سامانه با توانی بی‌وقفه خدمت می‌کند، اما شیفت شب، این صحنه شکوهمند ایثار، در ۱۲ شبی که نخوابیدند، جایی است که مردان ۱۳۷، با اراده‌ای پولادین، شهر را از تاریکی به روشنایی می‌رسانند. آنها نه‌تنها مشکلات را حل می‌کنند، بلکه با گوش دادن به درددل‌های مردم و هدایت آنها در لحظات بحران، امید را در دل شهر زنده نگه می‌دارند.

این شب‌بیداران، قهرمانانی بی‌نام‌اند که اثرشان در هر کوچه و خیابان تهران حک شده است. در شب‌هایی که اضطراب بر شهر سایه افکنده بود، آنها با فداکاری و عشق به مردم، نشان دادند که تهران، حتی در تاریک‌ترین لحظات، هرگز تنها نخواهد ماند.

میلاد حقیقی