بیانیه بسیج دانشجویی دانشکده حقوق دانشگاه شهید بهشتی در پاسخ به اظهارات اخیر درباره ضرورت پرهیز از «تسلیح حقوقی دشمن»
به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو بسیج دانشجویی دانشکده حقوق دانشگاه شهید بهشتی در پاسخ به اظهارات اخیر درباره ضرورت پرهیز از «تسلیح حقوقی دشمن» بیانیه ای صادر کرد.
متن این بیانیه به شرح زیر است:
بسم الله الرحمن الرحیم
بار دیگر «عقلانیت واخورده» آمده تا «ندای مقاومت» را تقبیح کند. آمده تا بگوید مبادا صدای ما بلند شود که دشمن بهانه بگیرد! نباید در رسانه، سخن از قدرت و توان موشکی به زبان بیاوریم یا شعار ضدصهیونیستی سر دهیم که مبادا آن‌ها نگران شوند! می‌گویند باید مراقب باشیم دشمن از رفتار ما «سلاح حقوقی» نسازد.
خیر آقایان! دشمن با سکوت ما آرام نمی‌گیرد. دشمن با عقب‌نشینی ما راضی نمی‌شود. خوی استکبار، نه بر اساس رفتار ما، که بر مبنای طمع، سلطه‌طلبی و نخوت استعماری عمل می‌کند. آن‌که بخواهد بتازد، دروغ می‌گوید و بهانه را می‌سازد؛ چه شما فریاد بزنید، چه نجوا کنید، چه سکوت کنید!
مگر دکترین بازدارندگی در جنگ، بر پایه اعلام آمادگی و قدرت بنا نشده؟ مگر خود آمریکا و اسرائیل شب و روز درباره زرادخانه‌هایشان سخن نمی‌گویند؟ مگر کلام ملکوتی وحی نمی‌فرماید: «وَأَعِدّوا لَهُم مَا استَطَعتُم مِن قُوَّة» ؟ پس چرا باید ایران در برابر آن‌ها ساکت بماند؟ بدانید که مشکل دشمن ما، بهانه نیست؛ اصل موجودیت جمهوری اسلامی است.
و شگفت آن که برخی به رفتار دوگانه مجامع بین‌المللی اذعان می کنند اما پذیرش "انفعال" در برابر آن مجامع را نتیجه می‌گیرند. گویی از این‌همه تجربه، هنوز نیاموخته‌اند که عقب‌نشینی، فقط دشمن را گستاخ‌تر کرده است. تفکری که روزگاری از آزمایش موشکی هم انتقاد می کرد تا دشمن تجریک نشود، امروز نیز هشدار می‌دهد که نکند گفتار ما، در اسناد بین‌المللی ثبت شود و بهانه دست دشمن بدهیم. این تکرار همان نگاه دیپلماسی التماسی است که به جای پاسخ به دشمن، جبهه خودی را نقد می‌کند.
آیا جهل آن نیست که هنوز کسی باور داشته باشد با زبان خوش می‌شود اسرائیل را مهار کرد؟ آیا جهل آن نیست که کسی تصور کند اگر شعار ندهیم، ما را نمی‌زنند؟ اصلا رژیم سفاک صهیونیستی وقعی به حقوق بین الملل می گذارد که بخواهد دنبال دستاویز آن باشد؟ در ضمن آیا با سکوت، عقب‌نشینی و مذاکرات بی ثمر، سایه جنگ برطرف شد؟
ما تجربه کرده‌ایم که امنیت را قرارداد نداد، موشک داد؛ صلح را نرمش نیاورد، صلابت آورد لذا آنچه امروز باید پنهان شود، توان دفاعی نیست؛ بلکه همان تفکر ذلیلانه‌ای است که با نام تعقل، ما را خلع سلاح می‌کند. بیم آن می‌رود که تداوم این تفکر به جایی برسد که حتی همین موشک‌های ما را که مظهر قدرت و اقتدار ملی هستند، مایه تحریک دشمن خوانده و آن را ابزار تسلیح حقوقی بدانند.
در پایان یادآور می‌شویم که "نابودی یهودیان" هیچ‌گاه گفته و خواسته دولت و ملت بزرگ ایران نبوده و نیست، گرچه "محو صهیونیسم"، مطابق با اصول ۲، ۱۵۲ و ۱۵۴ قانون اساسی به عنوان مصداق بارز "نفی هرگونه ستم كشی و سلطه پذیری"، "دفاع از حقوق مسلمانان" و "حمایت از مبارزات حق‌طلبانه مستضعفین در برابر مستکبرین" همیشه آرمان ایران و ایرانیان بوده و هست؛ آرمانی که تمام آزادگان عالم، حتی در کشورهای غربی نیز امروزه به آن واقف‌اند و بدان باور دارند.
حال سوال ما از آقایان این است که آیا تحریف «مرگ بر صهیونیسم» به نفرت‌پراکنی علیه یهود، مصداق تسلیح دشمن نیست؟ چرا این تحریف‌ها دیده نمی‌شود، اما گفتار صریح جبهه مقاومت آماج نقد قرار می‌گیرد؟