تاسیان خوراک کافه بازی به سبک کاباره‌های دوره پهلوی شد

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، سریال تاسیان بدون مجوز و نظارت تولید می‌شود و همه فریاد‌ها بر سر آن از تحریف تاریخی تا نگاه غلط به نظام سرمایه داری دوره پهلوی بی نتیجه می‌ماند.

نتیجه چنین سریالهایی، اما در کف جامعه و سبک زندگی تأثیرات منفی خودش را دارد که قابل اغماض و چشم پوشی نیست! سبک پوشش، رفتار، غذا خوردن و... حالا تبدیل به تم فانتزی و مهمانی‌هایی شده که در بعضی از رویداد‌ها به نام تفریح تبلیغ می‌شود.

این همان نتیجه عینی چشم پوشی روی همه اخطار‌هایی است که منتقدان فرهنگی و هنری به یک سریال در نمایش خانگی می‌دهند و مسئولین امر یا نمی‌خواهند یا توانایی جلو گیری از آن را ندارند.

تاسیان از جمله آثاری است که در ادامه یک روند تخریبی ساخته شده است. روند تخریبی که دهه شصت را در آثار سینمایی معوج نشان می‌داد. در این روند تاسیان با ارائه یک تصویر غیرواقعی و جعلی از دهه ۵۰ - که اوج فشار اقتصادی علیه مردم بوده است _ سعی دارد مخاطب را به این نتیجه برساند که ثمره انقلاب آنها برخلاف دهه ۵۰ که زندگی در آن جریان داشته است دهه شصت بود که سراسر زشت و پلشتی است که نمونه هایش را در آثار سینمایی از این دیده‌اید. در واقع تاسیان یک مهره در بازی شطرنجی است که می‌خواهد روایت وارونه اش را با تصویر به مخاطب حقنه کند. همان کاری که شبکه منوتو سعی کرد درباره پهلوی از طریق مستند و نوستالژی سازی انجام دهد. این اتفاق در حالی رخ می‌دهد که تاسیان زیر گوش نهاد‌های فرهنگی و رسمی جمهوری اسلامی ساخته شده است و این خطر بزرگ تری است که باید درباره آن تأمل کرد.

حالا تم عجیب نوستالژیک تاسیان تبدیل به خوراکی برای کافه بازی‌ها به سبک کاباره‌های دوره پهلوی شده است. این تأثیر مستقیم چنین محتوا‌هایی بر سبک زندگی مردم به خصوص جوانان است.

رویکرد نوستالژیک تاسیان به دوره پهلوی جذاب کردن نوعی سبک زندگی آن دوران است که نمی‌توان از تأثیر آن به سادگی گذشت. این سریال در طراحی فضایی و لحن روایی سریال، نوعی نگاه نوستالژیک به دهه ۵۰ شمسی دیده می‌شود.

خیابان‌ها تمیزند، مردم خوش‌پوش‌اند، زندگی‌ها منظّم است، موسیقی گوش‌نواز است و فضای عمومی از هرج‌ومرج به‌دور. در چنین فضایی، تنها عاملی که ایجاد تنش می‌کند عشق ممنوعه و درونیات شخصیت‌هاست، نه تضاد سیاسی-اجتماعی دوران. سریال «تاسیان» در ظاهر یک ملودرام تاریخی است، اما در باطن، اثری سیاسی با تأثیرگذاری خزنده بر حافظه فرهنگی جامعه است. بازنمایی عاطفی از ساواک و تطهیر رژیم پهلوی در پلتفرمی مانند فیلیمو، که دسترسی گسترده و مخاطب جوان دارد، مخاطره‌ای جدی برای روایت تاریخی انقلاب اسلامی محسوب می‌شود.

در روزگاری که نبرد روایت‌ها در فضای دیجیتال جریان دارد، تولیداتی مانند «تاسیان» بیش از آن‌که سرگرم‌کننده باشند، حامل بار ایدئولوژیکی‌اند؛ ایدئولوژی‌ای که تاریخ را با لنز احساسات و حذف واقعیت بازنویسی می‌کند.