گروه فرهنگي «خبرگزاری دانشجو»؛ رهبر معظم انقلاب در جمع دانشجویان و در پاسخ به پرسش یکی از دانشجویان در خصوص مرز میان موسیقی حلال و حرام می فرمایند: ببینید؛ در مورد موسیقی دو حرف وجود دارد؛ یکی این که ببینیم اساسا مشخصه های موسیقی حلال و حرام چیست و دیگر این که بیاییم در مصداق، مرزهایی را مشخص کنیم تا به قول شما، جوانان بدانند که این یکی حرام و این یکی حلال است.
البته این دو کار آسانی نیست. کار دشورای است که انسان از این اجرای موسیقی های گوناگون –موسیقی خارجی، موسیقی ایرانی هم با انواع و اقسامش؛ با کلام، بی کلام –بخواهد یکی یکی این ها را مشخص کند؛ اما مشخصه های کلی ای دارد که آن را می شود گفت... . موسیقی ای که انسان را به بیکارگی و ابتذال و بی حالی و واخوردگی از واقعیت های زندگی و امثال این ها بکشاند، موسیقی حلال نیست؛ موسیقی حرام است.
موسیقی چنانچه انسان را از معنویت، از خدا و از ذکر غافل کند، حرام است. موسیقی ای که انسان را به گناه و شهوترانی تشویق کند، حرام است؛ از نظر اسلام این است.
موسیقی اگر این خصوصیات مضر و موجب حرمت را نداشته باشد، البته آن وقت حرام نیست. اینهایی را که من گفتم، بعضی اش در موسیقی بی کلام و در سازهاست؛ بعضی هم حتی در کلمات است. یعنی ممکن است فرضا یک موسیقی ساده بی ضرری را اجرا کنند، لیکن شعری که در این موسیقی خوانده می شود، شعر گمراه کننده ای باشد؛ شعر تشویق کننده به بی نبد و باری، به ولنگاری، به شهوترانی، به غفلت و اینطور چیزها باشد؛ آن وقت حرام می شود.
بنا بر این، آن چیزی که شاخص حرمت و حلیت در موسیقی است و نظر شریف امام هم در اواخر حیات مبارکشان -که آن نظریه را در باب موسیقی دادند- به همین مطلب بود، این است. موسیقی لهوی داریم. ممکن است موسیقی -به اصطلاح فقهی اش- موسیقی لهوی باشد. «لهو» یعنی غفلت، یعنی دور شدن از ذکر خدا، دور شدن از معنویت، دور شدن از واقعیت های زندگی، دور شدن از کار و تلاش و فرو غلتیدن در ابتذال و بی بندوباری؛ این موسیقی می شود حرام. اگر این با کیفیت اجرا حاصل شود، اگر با کلام حاصل شود؛ فرقی نمی کند.
شما می گویید زبان بین المللی. آن موسیقی ای که به قول خود شما مرزها را در نوردیده و در جاهایی پخش شده، آیا لزوما مویسقی خوبی است؟ صرف این که این موسیقی از مرز فلان کشور خارج شد و توانست به مثلا کشورهای مختلف برود و یک عده طرفدار پیدا کند، مگر دلیل خوب بودن موسیقی است؟ نه؛ به هیچ وجه. ممکن است موسیقی ای باشد که به شهوترانی و تحرکات و نشاط های شهوی جوانی تحریک می کند؛ طبیعی است که یک مشت جوانی که غفلت زده هستند، از این موسیقی خوششان می آید. هر جایی که در دنیا دستشان به این نوار بیفتد، از اين نوار استفاده می کنند. این دلیل خوب بودن موسیقی نیست.
من نمی توانم به طور مطلق بگویم که موسیقی اصیل ایرانی، موسیقی حلال است؛ نه، این طور نیست. بعضی خیال می کنند که مرز موسیقی حلال و حرام، موسیقی سنتی ایرانی و موسیقی غیرسنتی است؛ نه، این طوری نیست. آن موسیقی ای که منادیان دین و شرع همیشه در دوره های گذشته با آن مقابله می کردند و می گفتند حرام است، همان موسیقی سنتی ایرانی خودمان است که به شکل حرامی در دربارهای سلاطین، در نزد افراد بی بند و بار، در نزد افرادی که به شهوات تمایل داشتند وخوض در شهوات می کردند، اجرا می شده است. این همان موسیقی حرام است.
بنابراین، مرز موسیقی حرام و حلال، عبارت از ایرانی بودن، سنتی بودن، قدیمی بودن، کلاسیک بودن، غربی بودن یا شرقی بودن نیست؛ مرز آن چیزی است که من عرض کردم. این ملاک را می شود به دست شما بدهیم، اما این که آیا این
نوار جزو کدام ها است، این را من نمی توانم مشخص کنم. البته الان دستگاه هایی هستند که ممیزی می کنند؛ اما من خیلی هم اطمینان ندارم که این ممیزی ها صددرصد درست باشد. گاه می آیند به ما می گویند که یک نوار بسیار بد یا مبتذلی را به صورت مجاز پخش می کنند، گاهی هم ممکن است عکس این اتفاق بیفتد. من الان نمی دانم واقعا این ممیزی ها چقدر از روی واقع بینی و ضابطه مندی انجام می گیرد؛ اما آن چیزی که من می توانم به شما بعنوان یک جوان خوب و بعنوان کسی که مثل فرزندان خودم هستید بعنوان نصیحت و نظر خودم بگویم، این است که عرض کردم.
به نظرم می رسد که موسیقی می تواند گمراه کننده باشد، می تواند انسان را به شهوات دچار کند، می تواند انسان را غرق در ابتذال و فساد و پستی کند، می تواند هم این نباشد و می تواند عکس این باشد. مرز حلال و حرام این جا است. من امیدوارم که شما جوانان با این زاد تقوا بتوانید وارد میدان شوید و تولیدهایی داشته باشید که به معنای حقیقی کلمه هم خصوصیات موسیقی خوب و بلیغ را داشته باشد و به معنای حقیقی تأثیر گذار مثبت باشد و حقیقتا جوانان و روح ها را به صفا و به معنویت و به حقیقت رهنمون کند.
ارسال نظرات