گروه فرهنگي «خبرگزاري دانشجو»؛ سی امین جشنواره تئاتر فجر تا چند روز دیگر در بخش صحنه ای و خیابانی به طور رسمی کار خود را آغاز خواهد كرد.
بهترین زمان برای تمرین مشاهده. اما این در حالی است که تنها در سال 90 ما شاهد چندین جشنواره نو ظهور بودیم که بررسی و تحلیل این جشنواره ها خود جای بحث دارد، نخستین جشنواره تئاتر کودک و نوجوان کانون پرورشی که بعد از بازبینی در شهریور 90 بنا به دلایل نامعلوم برگزار نشد.
نخستین جشنواره شمسه با دبیر دکتر رحمت امینی به طور گسترده با هدف بومی کردن تئاتر در محله های تهران، نخستین جشنواره تئاتر تجلی بصیرت.
نخستین جشنواره تئاتر شهر، نخستین جشنواره تئاتر خیابانی نگاه منطقه 15 شهرداری، نخستین جشنواره تئاتر شهروندی منطقه 9 شهرداری تهران، نخستین جشنواره مکث دانشجویی، نخستین جشنواره نمایش های کوتاه ایثار که به زودی برگزار خواهد شد.
تنوع جشنواره های تئاتری که در همین امسال متولد شدند آن قدر زیاد است که سوال «کی میره تئاتر ببینه؟» که در ذهن عموم دیده می شود دوباره تکرار می گردد. براستی مخاطبان تئاتر را چه کسانی شکل می دهند؟ این جشنواره ها چه اهدافی را دنبال می کنند؟
چه فرایندی فرهنگی در سطح عموم جامعه اتفاق می افتد؟ یک کارمند یا یک کارگر ساده در طول سال چند بار به دیدن تئاتر در جشنواره و یا غیر از آن می رود؟ شاید به جرات می توان گفت که 90 درصد مردم از تئاتر حرفه ای و جشنواره های رنگارنگ آن بهره ای نمی برند. دقیقا و دقیقا همان قشری که باید مخاطب اصلی تئاتر باشند از آن دورند.
چرا با وجود جشنواره های بسیار شاهد کمترین اتفاق فرهنگی هستیم؟ خارج از هزینه های بسیار سنگین برای برگزاری یک جشنواره در سطح بین الملل و اتفاق فرهنگی آن مسئله آموزش برای دانشجویان، کمبود سالن نمایش، نداشتن متون بومی و هزاران مشکلات آموزشی برای دانشجویان تئاتر برگزاری ده ها جشنواره تئاتر نگاه دقیق تر و آسیب شناسانه ای را می طلبد.
نود هزار فارغ التحصیل بیکار تئاتر در این جشنواره ها چه سهمی دارند؟ چرا کمترین ارتباط در دانشگاه های تئاتر با جشنواره های که در طول سال برگزار می گردد دیده می شود؟ و هزاران سوالی که با برگزاری جشنواره ها دانشجویان تئاتر آن را برای چندمین بار از خود می پرسند.
با همه این موارد دیدن تئاتر برای اهل اندیشه جایگاه خاص خود را همیشه حفط کرده است.
يادداشت از افشين قاسمي//
ارسال نظرات