مصطفی تا زنده بود شیشه عطری دربسته بود

گروه فرهنگي «خبرگزاري دانشجو» - عليرضا رجبي؛ بعداز شهدا ما چه كرديم؛ اين جمله‌ كوتاه حوالي سال 78 واژه‌ مشترك جواناني شد كه الگوهاي خود را در حاج همت، حميد و مهدي باكري، حاج احمد متوسليان، مرتضي آويني و سرداران شهيد جستجو مي‌كردند.
 

جواناني كه در آن سال‌ها بر اساس فرمان مولايشان، اتفاقات زمانه را مانند استخواني در گلو تحمل مي‌كردند و عقده‌هاي انقلابي خود را در سينه‌هاشان فرو مي‌خوردند.
 

دستور مولاست ديگر! حرفي براي گفتن نمي‌ماند، آنجا كه مولا فرمود «اگر عكس مرا پاره كردند، سكوت كنيد» يادتان هست؟
 

انفجار بغض در گلو مانده جوانان حزب‌الله در آن مجلس يادتان هست؟
 

استغاثه‌ مولامان به درگاه امام زمان(عج) و درخواست شهادت در اين را «پر بهجت» يادتان هست؟
 

بسيجي گوش به فرمان ولي خود است و مگر فرياد نمي‌زديم: «از تو به يك اشاره، از ما به سر دويدن»

 

سيد و مولاي ما اما، با روح الهي و انقلابي و نفس قدسي‌اش، انگيزه‌هامان را پروراند و جوانان را به فعاليت در جبهه ای دیگر فراخواند؛ از «جنبش نرم‌افزاري و نهضت توليد علم» يادتان هست؟
 

برخي مي‌خنديدند و با نگاه عاقل اندر سفيه به جوانان انقلابي بعد از جنگ مي‌نگريستند كه «اينها عده‌اي جوان پرشور _ بخوانيد بي‌عقل _ مگر نمی دانند که افق علم دنیا دست نایافتنی است؟ و ما ناگزیر باید الگوی دیگران را مدنظر قرار دهیم و همان راه را برویم.»

 

جالبتر آنجا بود که جوانان انقلابی نسل سومی، سراپا تکلیف به فرموده  مولا؛ می خواستند از راه های میان بر به قله های علمی دست پیدا کنند.
 

و شد آنچه که بسیاری از عقلای مرعوب شده غرب، در باورشان نمی گنجید. به لطف جوانانی چون رضایی نژاد و احمدی روشن!
 

یادتان هست می گفتند دانشمندان هسته ای ما جوانانی بیست و شش هفت ساله هستند و میانگین سنی آنها کمتر از 30 سال است و باز عده ای دیر باور این سخنان را بلوف و محض دلخوشی ملت عوام بر می شمردند.
 

ما یک به یک مسیر رشد را پیمودیم و هر از چندی یکی از دستاوردهامان چشم جهانیان را گرد می کرد.
 

و اگر نبود خیانت و ساده لوحی عده ای غربرده و مرعوب، قطعا در مسیر پیشرفت علمی کشورمان با موانع و سنگ اندازی کمتری از سوی دشمنان داخلی و خارجی مواجه می شدیم.
 

ما رشد کرده ایم، با وجود همه تحریم ها، با وجود همه دشمنی ها، با وجود همه تمسخرها.
 

نشانه رشدمان، هدف گیری نخبگان ماست.
 

 تنها راه دشمن برای کند کردن مسیر پیشرفت علمی، ترساندن ماست.
 

و چه بد ساده لوحند و چقدر این کلام معصوم زیباست که «خداوند دشمنان ما را از احمقها قرار داده است.»

 

شما ددمنشانه علی محمدی را ترور کردید، بر سرعت شهریاری افزوده شد، شما غضبناک شهریاری را ترور کردید، رضایی نژاد انگیزه اش افزون شد، شما بغض آلود رضایی نژاد را ترور کردید، مصطفی احمدی روشن برافروخته تر می شد. و مگر این همان مسیر اولیاء الله نیست.
 

دشمنان ما را از کشتن می ترسانند، در حالیکه کشته شدن در مسیر تحقق فرمان مولا، برای ما شهادت است و شهادت در افق و نظرگاه جوانان حزب اللهی ما «احلی من عسل» است، چرا که ما فرزند عاشوراییم.
 

به راستی دشمن مان چه خیالی کرد؟ وقتی مصطفی احمدی روشن را ترور نمود.
 

مصطفی تا زنده بود شیشه عطری دربسته بود، وقتی شربت شهادت نوشید، فضای ایران و جهان از وجودش عطرآگین شد.
 

وقتی به شهادت رسید انگیزه انقلابی جوانان ایران اسلامی، فوران کرد.
 

 شک نکنید که خون مصطفی باعث جهش علمی کشور می شود، خون او بر سرعت علمی ما می افزاید.
 

 خون شهید است دیگر؛ برکت دارد، خون شهید مصطفی اتحادمان را بیشتر کرد.
 

 اگر اندکی هم در کشور از تیغ پوسیده  تحریم هراسیدند، حالا دیگر همانها هم با غضب به دشمن می نگرند و راه مقابله را صبر انقلابی می دانند.
 

و مصطفای ما، مگر غیر از این، آرزویش بود، مگر او انگیزه ای غیر از ایرانی دیندار، ولایتمدار، پیشرفته و مستقل و سرافراز در آرزویش بود.
 

با ریخته شدن خون مصطفی حالا هزاران مصطفی متولد شده است.
 

به یاد وصیتنامه شهیدی که نوشته بود: «نگذارید این پرچم برزمین بماند»

 

مصطفی جان، با تو عهد می بندیم و نمی گذاریم پرچمی را که بر افراشتی بر زمین بیفتد، ما پرشورتر و با انگیزه تر و با خشم مقدس انقلابی، آنچنانکه مادرت می گفت؛ مصطفی هایی در خاک مقدس ایران پرورش می دهیم که اسرائیل را به خوار و خاشاک بکشانند.