گروه بین الملل «خبرگزاری دانشجو»-ابوذر بهزادی: با گذشت حدود یک ماه از موافقت وزیران خارجه اتحادیه اروپا با تحریم واردات نفت از ایران، تهران سعی داشته تا با استفاده از مجاری و راهبردهای مختلف به تعدیل و مدیریت مسائل پیش رو بپردازد که یکی از مهم ترین راهکارهای ایران حفظ چین به عنوان بزرگترین واردکننده نفت از ایران می باشد. از سوی دیگر اولین واکنشی که ایران برای دور زدن تحریم ها در برابر موافقت نامه اروپاییان انجام داد تهدید به خارج کردن اروپا به خصوص فرانسه و بریتانیا از لیست مشتریان نفتی خود در یک اقدام پیش دستانه بود.
اگرچه رستم قاسمی به عنوان وزیر نفت ایران اعلام کرد در راستای اقدامات بشردوستانه به خاطر فصل سرما صادرات نفت به کشورهایی چون یونان ادامه می یابد در حال حاضر 18 درصد از کل صادرات نفتی ایران به اروپا صورت می گیرد. این اقدام تهران کارشناسان و تحلیلگران اروپایی مسایل ایران را بر آن داشت تا با برجسته نمودن پیامدهای این اقدام ایران که به عنوان نمونه می توان به ضربه به کشورهایی چون یونان، چین و... اشاره کرد تهدیداتی را علیه ایران در راستای در تنگنا قرار دادن ایران برای یافتن و جایگزین کردن مشتریان جدید در آینده مطرح کنند.
همچنین ایران سعی دارد تا با کمک گرفتن از کشورهایی چون چین، روسیه و ترکیه راهکارهای دیگر برای دور زدن تحریم های غرب را از دست ندهد که باتوجه به اینکه چین به عنوان یکی از شرکای اصلی اقتصادی ایران و به عنوان یکی از اعضای دائم شورای امنیت می تواند نقش قابل توجهی در معادلات بین المللی ایفا کند ما شاهد شکل گیری بازی جدیدی بین تهران-پکن خواهیم بود. در این راستا آنچه که از اهمیت زیادی برخوردار است این است که مسولین ج.ا.ا با درک واقع گرایانه و غیر آرمان گرایانیه مسائل پیش رو، آینده روابط با پکن را طوری رقم بزنند که ناچار به پرداخت هزینه های گزاف تری به چین نسبت به تحریم های غرب نشوند.
چین به عنوان بزرگترین شریک نفتی ایران که نیمی از هزینه واردات نفتی خود از ایران را با صادرات کالا به ایران پرداخت می کند تلاش دارد تا با ارائه ی راهکارهای جدید به دو طرف دعوی به حل مسالمت آمیز چالش های پیش رو به عنوان قدرت میانجی بپردازد. در این باره لازم به ذکر است که اهدافی که پکن از اتخاذ این سیاست دنبال می کند بیشتر در راستای منافع اقتصادی خود و دست یابی به نفت ارزان ایران و بازار عمده ایران برای کالاهای خود می باشد و چندان دور از ذهن نمی باشد که در شرایطی که چین، ایران را در تنگنای شدید اقتصادی و سیاسی بیابد دست به اقدامات یک جانبه برای سوء استفاده های سیاسی و اقتصادی علیه ایران بزند.
با نگاهی اجمالی به گذشته روابط ایران با کشورهایی چون چین و روسیه به روشنی قابل درک است که حمایت این کشورها راهکارهای موقتی بوده و تا زمانی تداوم دارد که منجر به تناقض چشمگیری در روابط آنها با آمریکا و اروپا نشود. چرا که در آن صورت پکن با رها کردن دست ایران در اوج بحران ها و گرایش به غرب به تشدید هرچه بیشتر آن کمک خواهد کرد.
آنچه که در شرایط فعلی حاکم بر فضای سیاسی-امنیتی کشورمان حائز اهمیت است این است که مجریان سیاست خارجی ایران ضمن درک واقع گرایانه از فضای حاکم بر روابط بین المللی علیه جمهوري اسلامي ايران پیش از اجرایی شدن تحریم های جدید به حل مشکلات سیاسی ایران در عرصه بین المللی بپردازند و دست به اقداماتی نزنند که سیاست مداران پکن را ناچار به انتخاب ایران یا غرب نماید.
ارسال نظرات