سربازهاي هنري جنگ نرم اينجا تربيت مي‌شوند

 

چند صباحي است به دنبال اين هستيم كه پاتوق هاي دانشجويي را به مخاطب نشان دهيم، اين بار به سراغ يكي از هيئت هاي دانشجويي رفتيم كه علاوه بر هيئت بودنش پاتوقي است براي بچه مذهبي هاي هنري!

 

 

از قدیمی‌ترها که می‌پرسیم می گویند زمان ما که تلویزیون نبود، سینما نبود، اینترنت نبود. بعد از کار روزانه وقتی به خانه بر می گشتند چند کار بیشتر روی میز نداشتند! 

یا با اهل خانه معاشرت می کردند، یا به خانه اقوام می رفتند برای دید و بازدید.

در ایام عزا و مناسبت ها هم همه کارشان هیئت و تکیه های محلشان بود، هر چه یاد می گرفتند از همان سخنران محل بود، منبع اطلاعات همگان و به نوعی دایره المعارف محل، وقتی عصر مدرن از راه رسید، همه ابزارها به کمک بشر آمد تا هرچه می توانند اطلاعات به خورد بشر بدهند، حالا شده عصر انفجار اطلاعات، لحظه ای نیست که در زندگی روزانه به انسان از طریق تجهیزات جانبی اطلاعات وارد نشود!

 

 

خیلی ها فکر می کردند در این عصر و زمان که با کلیک بر یک دکمه حجم عظیمی از مطالب به شما منتقل می شود دیگر کسی پای مجلس سخنرانی و روضه خوانی حاضر نمی شود، اما بر عکس داستانش مثل آمدن سایت های خبری است، خیلی ها فکر می کردند وقتی سایت های خبری زیاد شوند دیگر کسی روزنامه نمی خواند و یا وقتی تلویزیون بیاید کسی رادیو گوش نمی کند.

 

داستان هیئت و قدمت آن به نزدیکی های واقعه روز عاشورا و همان روز واقعه بر می گردد، اما طول عمر هیئت های دانشجویی به تناسب سن دانشگاه و قدمت آن باز می گردد، نکته قابل توجه در این داستان عدم ایجاد فاصله میان هیئت و مجلس سخنرانی با قشری است که بیشترین ارتباط را با تکنولوژی و ابزارهای آن دارد، اما با نگاهی عمیق تر و تحقیق و تفحص به راحتی می توان اقبال روز افزون نسل جوان و دانشجو را به هئیت هایی تخصصی مشاهده کرد.  
 

هیئت تخصصی!! آری هیئت تخصصی، نامی که خیلی ملموس نیست، اما تازه دارد به صورت نوین و گاها غیر عمدی در دانشگاه ها پیاده می شود. منظور از هیئت تخصصی همان تفکیک مطالب بیان شده (چه از طریق سخنرانی و چه مداحی) به تناسب قشر مخاطب است. کاری که خیلی وقت پیش باید در دانشگاه همانند تخصصی کردن دروس انجام می گرفت و سخنرانانی متخصص برای مجالس خاص سنی تربیت می شد.

 

 

حالا می خواهیم برویم سر وقت یکی از زیبا ترین هیئت های دانشجویی تهران، جايي كه توانسته پاتوقي باشد براي بچه مذهبي هاي هنري.
 
هيئت هنر هفت سالي است به راه افتاده! در واقع روزهايي كه حاج آقاي پناهيان در دانشگاه هنر درس مي داد بچه ها دورش جمع شدند و اين هيئت شكل گرفت.

 

ماه عسل گروهي هيئت اتفاقات محرم است؛ محرم وقتي چادر توي حياط اين دانشگاه برپا مي شود، قاب عكس ها و تصوير ها با چيدمان هاي مختلف توي حياط قرار مي گيرد مي تواني حس كني كه هيئت هنري اش صفاي بيشتري دارد.
 

اين هيئت علاوه بر شوراي مركزي كه متشكل از مسئول هيئت ،روابط عمومي،مسئول فرهنگي و انتظامات است داراي كارگروه هايي با عناوين مختلف سينمايي ،عكاسي،تصويرسازي و ... است كه در طول سال به فعاليت مي پردازند.
 
شايد بايد از اين گروه حمايت هاي بيشتري صورت بگيرد، بچه ها خودشان محصولات هنري توليد مي كنند.

شاسي هاي روميزي، شال هاي گردن و روسري، پيكسل هايي با طرح هاي بكر كه براي اولين بار توليد شده.

بچه ها با فروش همين اثرهاي توليدي است كه خرج هيئت را در مي آورند. محرم كه مي شود در خيلي از دانشگاه ها بچه هاي هيئت بساط فروش پهن مي كنند.

 

الحق محصولات بچه ها به قدري جديد است كه مسئولين بايد در نمايشگاه هاي مختلف غرفه در اختيارشان قرار دهند.
 
از همه اين ها كه بگذريم هيئت هنر ،زیباست چون ترکیبی از هنر و حماسه است، دانشگاه هنر و بچه های هنرمندش بانی این هیئت و این مجلس هستند، وقتی نوای عزای امام حسین در فضای شهر طنین انداز می شود، وقتی محرم کوله بار غم و اندوه شورو شعور، حماسه و ایثار را با خود به همراه می آورد خیمه عزای حسینی در حیاط این دانشگاه برپا می شود و همه حول محوری به نام ((حسین)) جمع می شوند.
 

تفاوتش با دیگر هیئت ها در یک چیز است، اینجا هنرمند می خواهد عشق، شور، شعور و حماسه را با هنر به تصویر و قلم تبدیل کند، هر کس که هنری دارد دست به کار می شود، طراح، لباس طرح می زند و لباس سیاه ساده را به لباسی منقش به جملات واقعه کربلا می کند، سپس لباس ها را بین خادمین هیئت توزیع می کند.

 

من به این می گویم فرهنگ سازی، اوایل فقط بچه های خادم این لباس را می پوشیدند، طرح ها به قدری زیبا بود که همه در نگاه اول مجذوب می شدند، بعد از درخواست های مکرر دانشجویان و مردم حاضر در مجلس لباس ها را تولید و در حاشیه هیئت فروختند.
 

 
حالا نوبت طراح پرچم است، طرحی می زند که ساعت ها انسان را مشغول خود می کند، پرچم های عزای دانشگاه هنر هم هنریست! طراح پوستر طرح می زند، نقاش، نقاشی هاش را به هیئت می آورد، کم کم حاشیه هیئت می شود نمایشگاه! نمایشگاهی زیبا از هنر متعالی، هر شب یاد شهیدی را در کارت پستال هایی که به مهمانان امام حسین می دهند، زنده می کنند.

 

 

 

حالا وقت شروع برنامه است، اینجا به جای این که سینه زنی آخر باشد، ابتدای مجلس شروع می شود، آدم یاد مراسم های بعضی مداحان معروف می افتد! اگر مجلس را با سینه زنی شروع کنند آخر مجلس کسی نیست که پای سخنرانی بنشیند! اما اینجا بر عکس است! اول مراسم زیارت عاشورا می خوانند و بعد سینه زنی، وقتی نوبت سخنرانی می شود جمعیت چند برابر می شود، همه می نشینند تا صحبت های تخصصی گوش کنند، حجت الاسلام پناهیان  وارد مجلس می شود، سخنران همیشگی این مراسم خود اوست!
 

چند وقت پیش در یکی از همین شب ها پشت تریبون گفت (آقای پناهیان) من وقتی به این هیئت می آیم با وجود چندین ساعت سخنرانی قبل از اینجا، هرگز خسته نیستم! چون وقتی این مخاطب را در این ساعت از شب (ساعت 23 ) در اینجا می بینم، توان و انرژی ام چند برابر می شود.

 

وقتی سخنرانی شروع می شود سريع می رود سر اصل مطلب، یک موضوع را از ابتدای دهه انتخاب می کند و پیرامون آن بحث را باز می کند، حواشی بحث هم بسیار جالب است وقتی از متن اصلی بحث خارج می شود می رود سر وقت مشکلات هنر در جامعه امروز، همه مثال های ضمن بحث هم هنری انتخاب می شود، یک چیزی را در این هيئت خوب فهمیده ام، آقای پناهیان می خواهد در این جا هنرمند متعهد و انقلابی تربیت کند.

 

سربازان هنرمند فرهنگی (یا همان افسران جنگ نرم هنری) در راه هستند!

داستان همان سربازان در قنداق است، وقتی امام می گفت سربازان من در گهواره ها هستند خیلی ها باورشان نمی شد، اما من کم کم به این نتیجه رسیدم که سربازان هنرمند فرهنگی (یا همان افسران جنگ نرم هنری) در راه هستند!

 

 

این کار وظیفه اصلی هیئت های تخصصی است، یعنی باید در دانشگاه و در همان محل تربیت نیرو را متعهد بار آورد، این کار همان کاریست که سال هاست در دانشگاه تعطیل شده و افراد خاصی در صدد پر کردن این خلا فرهنگی هستند.