گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ خانه سینما در تاریخ 14 دی ماه 1390 خانه سینما به حکم وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی انحلال یافت و حدود 14 ماه بعد از تعطیلی خانه سینما، هیئتی برای بازنویسی اساسنامه تغییر یافته خانه سینما تشکیل شد.
اما به راستی خانه سینما چرا تعطیل شد؟
خانه سینما بزرگترین نهاد صنفی سینماگران ایران است. خانه سینما سال 1365 و در پس مصوبه مجلس مبنی بر اختصاص 2٪ ار درامد فروش سینما جهت بهبود وضعیت رفاهی و صنفی شاغلان سینما تاسیس شد.
اما این نهاد صنفی تبدیل به پایگاهی برای فعالیت های فراصنفی و بعضا سیاسی تبدیل شده بود که در ادامه به بررسی بعضی از تخلفات خانه سینما که منجر به تعطیلی و بازبینی در اساسنامه خانه سینما شد پرداخته می شود.
اولا: اساسنامه خانه سینما مشتمل بر 21ماده و 6 تبصره در سال 1366 به تصویب شورای فرهنگ عمومی کشور رسیده است. اما در تاریخ 20/3/1387 اساسنامه جدیدی به تصویب مجمع عمومی خانه سینما می رسد.
این تغییر اساسنامه خلاف قانون بوده و مفاد تغییر یافته نیز جای بررسی و تدقیق دارد: در ماده اول اساسنامه اول ذکر شده بود که خانه سینما موسسه ای است که تحت نظر وزرات فرهنگ و ارشاد اسلامی فعالیت خواهد کرد در حالیکه در اساسنامه جدید غیرقانونی ذکر شده است که خانه سینما موسسه ای است که تحت نظر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تشکیل شده است.
این تغییر جدید به این معناست که خانه سینما می تواند بدون اعمال حاکمیت وزرات فرهنگ و ارشاد اسلامی مستقلا فعالیت کند، قیودی چون اعتقاد به نظام مقدس جمهوری اسلامی و قانون اسلاسی، دارا بودن تقوا ، تعهد و صلاحیت حرفه ای اعضا که در اساسنامه اول از شرایط عضویت در هیآت مدیره بوده نیز در اساسنامه جدید غیرقانونی حذف شده است. این بخشی از تغییراتی است که در اساسنامه خانه سینما صورت گرفت.
دوما: شهریور 1390 بعد از دستگیری 6 نفر از مستندسازان شبکه بی بی سی که در سال 88 نقش مهمی در فتنه افروزی وقایع انتخابات داشتند، خانه سینما بیانیه ای صادر می کند: در بخشی این بیانیه آمده بود: «از بازداشت تنی چند از همکاران مستندساز نزدیک به یک هفته سپری شده است. متاسفانه این بازداشت ها ناشی از سو تفاهم بزرگی است که بر سر فروش و پخش فیلم های مستند ساخته این همکاران به شبکه تلویزیونی بی بی سی پیش آمده است. اطمینان داریم دستگاههای امنیتی کشور با رعایت حقوق بازداشت شدگان و بی طرفی کامل به تحقیقات درباره اتهامات وارده خواهند پرداخت».
سوما: خانه سینما هر سال در شهریور ماه به مناسبت روز ملی سینما جشنی برگزار می کرد و گویی این جشن دهن کجی اهالی سینما به جشنوار دولتی فیلم فجر بود. در این جشن تقدیر ها و تجلیل های خانه سینما و جایزه دادنها در مقابل دیپلم افتخار ها و سیمرغهای جشنواره فجر قرار می گرفت.
در چهاردهمین جشن خانه سینما، اصغر فرهادی کارگردان فیلم «درباره الی» که توانست از این جشن جوایز متعددی را کسب کند، در سخنانی غیرمنتظره خود در این مراسم، از عدم فعالیت کارگردان مسئله دار سینما انتقاد کرد و عنوان کرد: من هم می‌خواستم سؤال مائده طهماسبی (یکی از اهداکنندگان جایزه‌ها) را بپرسم که چرا گلشیفته اینجا نیست؟»، در سخنانی که باز نشان از احساساتی شدن او داشت، پرسید «چرا بهرام بیضایی و امیر نادری در سینمای ایران فیلم نمی‌سازند!» و «چرا «جعفر پناهی» فیلم نمی‌سازد» و ناگهان خواستار تغییر هر چه زودتر وضعیت مملکت شد!
در نهایت پس از 14 ماه تعطیلی خانه سینما اساسنامه خانه سینما از 4 تا 30 بهمن ماه مورد بررسی هیئت هفت نفره بازنویسی اساسنامه خانه سینما قرار گرفت.
اعضای کمیته عبارت بودند از فرهاد توحیدی، جمال خندان و ابراهیم مختاری به عنوان نمایندگان خانه سینما و جمال شورجه، ابوالقاسم طالبی و عباس بابویهی به عنوان نمایندگان سازمان سینمایی و مسعود جعفری جوزانی به عنوان حَکَم و نماینده رئیس‌جمهور. پس از برگزاری چندین جلسه در اصلاح اساسنامه خانه سینما تلاش شد تا کلمه «جمهوری اسلامی» در بندی از اساسنامه قرار گیرد؛ بندی که خانه سینما را موظف می‌کند تا در پرچم، آرم و مراسلات از نام جمهوری اسلامی استفاده شود تا از سوءاستفاده خارج نشینان و معاندان نظام جلوگیری شود.
کش و قوس های بازنویسی اساسنامه و تضارب نظرات اعضای هیئت هفت نفره به اضافه نظرات معاونت سینمایی در مورد خانه سینما ادامه دارد و به نظر نمی رسد که به این زودی ها پایان یابد.
اگر خانه سینما یک مجمع صنفی است چرا باید در حالی که هنوز در رفع مشکلات صنفی چون بیمه و بازنشستگی اعضای خود دچار مشکل است به فعالیت هایی چون برگزاری جشن سالانه و انتخاب بهترین های سینمای ایران بپردازد. واقعیت امر این است که مشکل این خانه سینما با تبصره و ماده اضافه کردن به اساسنامه حل نخواهد شدبلکه باید در پی تربیت نسلی بود که سینما را ابزاری در خدمت ایران اسلامی بداند و فهم این نکته آن چنان گزاف نیست.