گروه سیاسی «خبرگزاری دانشجو» - علی جعفری؛ هنوز چند روز بیشتر از تدبیر رئیس جمهور کشورمان در مذاکره تلفنی با رئیس جمهور آمریکا نمی گذرد که اوباما دوباره همه گزینه ها را روی میز گذاشت تا همه پیش بینی ها در مورد بی اعتمادی به غرب، بخصوص آمریکا محقق شود. رویکرد دولت تدبیر و امید به دیپلماسی و تاکید به حل مشکلات کشور از طریق برقراری ارتباط با آمریکا و بی توجهی به ظرفیت بزرگ داخلی باعث انتقاداتی شده بود که متاسفانه منتقدان از سوی برخی دولتمردان و حامیانشان به گروه های افراطی ملقب شدند که نان خود را در ادامه یافتن تحریم ها می خورند.
در ایام تبلیغات ریاست جمهوری یازدهم بود که عباراتی مانند کدخدایی آمریکا بر دهکده جهانی و وجود کلید حل مشکلات داخلی در اصلاح سیاست خارجی و تنش زدایی بر سر زبان ها افتاد، پس از انتخابات و پیروزی روحانی نیز مشاهده شد که سیاست اصلی دولت برای حل مشکلات حول دیپلماسی قرار گرفت و زمزمه هایی از آغاز مذاکره با آمریکا در سفر به نیویورک برای شرکت در مجمع عمومی سازمان ملل به گوش رسید، اما در کنار همه این زمزمه ها مقام معظم رهبری در دیدار با هیئت دولت در هفته دولت نکته ای را متذکر شدند.
ایشان خطاب به دولتمردان فرمودند: «یک شاخص دیگر تکیه به ظرفیت درون‌زاى کشور است؛ نگاهمان به بیرون نباشد. این، توصیه ما است؛ این معنایش این نیست که از امکاناتى که در بیرون هست استفاده نکنیم؛ این دو حرف با هم اشتباه نشود. امیدمان را به بیرون از ظرفیت داخلى کشور ندوزیم. در بیرون از مجموعه کشور و نظام جمهورى اسلامى، جبهه بزرگى وجود دارد که با همه توان از سى و چند سال پیش به این طرف کوشیده تا نگذارد این انقلاب ریشه‌دار شود، نگذارد که این نظام جمهورى اسلامى پایدار بماند، نگذارد که پیشرفت کند، نگذارد که در زمینه‌هاى گوناگون الگو شود. نمی شود از دشمن و روش هاى خصمانه‌اى که کرده، انتظار دوستى و محبت و صمیمیت داشت. نمی گوییم از اینها استفاده نکنید، اما می گوییم اطمینان نکنید، اعتماد نکنید، چشم به آنجا ندوزید، چشم به داخل بدوزید.»
اما ادامه اصرارها به نرمش در برابر آمریکا باعث شد تا مقام معظم رهبری در جمع فرماندهان و مسئولان سپاه برای دومین بار از اصطلاح نرمش قهرمانانه استفاده کنند. ایشان قبلاً در 17 مرداد سال 75 این اصطلاح را به کار برده بودند که تلفیق شاخص های بیان شده نشان می دهد که شناخت طرف مقابل، تلاش فعالانه و مبتکرانه دیپلماتیک، حفظ مواضع قوی و متعرضانه و تهاجمی، عدم تواضع در برابر قدرت های بین المللی، بخصوص آمریکا، فراموش نکردن دشمن و مبارزه، شناسایی آماج حمله دشمن و توجه به آرمان ها باید در نرمش قهرمانانه لحاظ شود. نکته مهم اینجاست که ایشان در روز اول فروردین امسال نیز از عدم خوش بینی خود نسبت به مذاکره با آمریکا سخن گفته بودند.
همه این ها یعنی اینکه نرمش فقط یک تغییر تاکتیک است و لحن سخن گفتن در آن عوض می شود و تقابل با جبهه دشمن با همه مشخصات آن ادامه خواهد داشت؛ چرا که تقابلی که امروز بین ایران و آمریکا وجود دارد یک تنش موقت سیاسی نیست که بعضی ها از پایان دشمنی با آمریکا سخن می گویند؛ بلکه این رو در رویی در ادامه تقابل تاریخی جریان حق و باطل است. ماهیت جبهه حق هرگز این اجازه را نمی دهد که با ماهیت جبهه باطل جمع شود تا برای حل مشکلات خود به تفاهم برسند و یا به یکدیگر کمک کنند. آن هم در شرایط امروز جهان که این جدال تاریخی به اوج خود رسیده؛ به طوری که هر دو طرف برای بقای خود می جنگند و کوچکترین اشتباه نه تنها هویت وجودی هر یک را زیر سوال می برد، بلکه اصل وجودی آنها را نیز تهدید می کند.
حال آیا آمریکا می پذیرد که یک نظام اسلامی قدرتمند در حساس ترین منطقه جهان به حیات سیاسی خود ادامه دهد؟ آیا مسئولان اجرایی کشور به دنبال این هستند که با جلب نظر دشمن ترین دشمنان خود که در طول 35 سال گذشته همه کار برای از بین بردن این نظام کرده است، به انرژی هسته ای دست یابند، پیشرفت کنند و رفاه اجتماعی را بدست آورند؟ چه بده و بستانی بین این دو جریان برای رسیدن به تفاهم صورت می گیرد؟ آیا آمریکا قبول می کند که ایران هسته ای را بدون هیچ پیش شرطی بپذیرد؟ آمریکا چه چیزی از ایران می خواهد؟ سوریه؟ لبنان؟ فلسطین و یا فرهنگ و هویت نظام جمهوری اسلامی را؟
در تاریخ می بینیم که در مبارزات حق در برابر باطل، همواره شاخصه مهمی به نام «نصرت الهی» به یاری مومنین آمده است. امروز هم توصیه ای که می توان به دولتمردان داشت، این است که به جای غلتیدن در دامان دشمن برای رسیدن به اهداف، به قدرت لایزال الهی توکل کنند؛ چراکه طبق وعده الهی «إن تنصرالله ینصرکم». اگر به وعده خداوند ایمان داریم، می توانیم با تکیه بر نیروی ایمان، اتحاد ملی و درمان ریشه ای اقتصاد بیمار داخلی، بدون نیاز به زورگویان بین المللی به عزت و افتخار برسیم.
اکنون که سفر رئیس جمهور به نیویورک انجام شد و مذاکره تلفنی با اوباما در حالی صورت گرفت که نیاز تبلیغاتی آمریکا به مذاکره با ایران بیش از نیاز ایران بود، و تنها چند روز پس از آن، دستاوردهای این مذاکره در دیدار اوباما و نتانیاهو با روی میز ماندن گزینه نظامی نمایان گردید، امید می رود که آشکار شدن تدلیس آمریکا، تدبیر دیگری را در سیاست های دولت تدبیر و امید رقم بزند. ادامه بازی مذاکره با آمریکا بیشتر به قماری شبیه است که به بازنده آن رحمی نخواهد کرد و این در حالی است که نرسیدن به موفقیت از همین حالا به چشم می خورد.
ارسال نظرات