یادداشت/
گروه سیاسی «خبرگزاری دانشجو»؛ نعیمه موحد- رابطه دیپلماتیک بین ایران وآمریکا بعد از پیروزی انقلاب به ویژه بعد از تسخیرسفارت این کشور توسط دانشجویان پیرو خط امام (ره) درسال1357 به طورکامل قطع شد.ازآن سال تاکنون در مورد این رابطه تصمیم های گوناگونی از سوی دولتمردان ایرانی وهمچنین سیاستمداران آمریکایی اتخاذ شده است.
در ایران افرادی بوده اند که باتوجه به یکی از اصول اساسی نظام که قائل به استقلال کامل کشور است، در مقابل خوی سلطه گری آمریکا، برقراری رابطه با این کشور را امری کاملا مردود و با نتیجه از قبل مشخص ناکارآمد، می دانستند. مقابل این گروه نیز دولتمردانی داشته ایم که به این رابطه خوشبین بوده اند و اصل را بر مذاکره و تعامل با قدرت های بزرگ جهت بهره مند کردن کشور وملت ازاین رابطه متقابل گذاشتند.
اما سوال اساسی که باید از طرفداران ایجاد رابطه با آمریکا پرسید این است که عواید این خوش بینی ها در هر دوره برای ملت چه بوده است؟ و به قول رهبر انقلاب درمذاکره ای که به معنای معامله است؛ از انقلاب اسلامی چه چیز را به آمریکا بدهیم، که بخواهیم چیزی از او بگیریم؟
آمریکایی ها ابایی ندارند ازاینکه به دنیا نشان بدهند در مذاکره به هیچ یکی از اصولی که پای آن را امضا می کنند پایبند نیستند و همین طبیعت سلطه گر و تمامیت خواه آنان زمانی که با نرمش و کرنش دولت اصلاحات همراه شده تعطیلی کامل فعالیت های هسته ای در آن دوران را برای ملت به ارمغان آورد.
این روزها نیز در دورانی به سرمی بریم که مسئولین سیاست خارجی کشور همان خط مشی اصلاحات را در لباس اعتدال، در قبال آمریکا به کار گرفته اند و باب مذاکره را گشوده اند. دولت روحانی به قدری به سرانجام این مذاکرات خوش بین است که تمام نقدهای وارد شده به مفاد توافق نامه ژنو و عکس العمل مردم در مواجهه با اظهارات دونشان آمریکایی ها را نشنیده می گیرند.
شاید نفس مذاکره با آمریکا در دورانی که ملت ایران فشار ناشی از تحریم های اقتصادی یک جانبه و سنگین را تحمل می کند بد نباشد اما خوش بینی بیش از حد مسئولین به شکستن طلسم رابطه با آمریکا و بی توجهی آنان به گواه های تاریخی شکست این نوع نگاه قابل تامل است.
سخنان مقام معظم رهبری در این رابطه که به مناسبت های گوناگون گفته شده است سنگ محک خوبی برای رفتار این روزهای دولت است.
ایشان اگرچه ازهمان ابتدا اعلام کردند که ازتیم مذاکره کننده حمایت می کنند و فرمودند چون خود سختی های کار اجرایی را تجربه کرده ام ومی دانم که مسئولان اجرایی نیازمند کمک و حمایت هستند، بنابراین حمایت من از دولت و مسئولان قطعی است. اما درهمان صحبت ها که بیست ونهم سال جاری در اجتماع پرشکوه بسیجیان ایراد شد در تبیین خصوصیات رفتار نظام استکباری، بر یک ویژگی اصلی یعنی خود برتر بینی تاکید کردند و گفتند وقتی یک کشور یا یک نظام بین المللی، خود را اصل، محور و برتر بداند معادلات خطرناکی در تعاملات جهانی بوجود می آید.
همچنین ایشان در آخرین صحبت های خود درجمع مردم تبریز با یادآوری سخنان خود در ابتدای امسال در مشهد مقدس گفتند: تصور برخی دولتمردان دولت قبلی و همچنین برخی دولتمردان دولت فعلی این است که اگر ما در قضیه هسته ای، با امریکا مذاکره کنیم، موضوع حل می شود. من هم به دلیل اصرار آنها بر مذاکره درخصوص موضوع هسته ای، گفتم مخالفتی ندارم اما همان موقع هم تاکید کردم که خوشبین نیستم.
مقام معظم رهبری درحالی نشانه های این عدم خوش بینی خود را، اظهارات سخیف و توهین آمیز سناتورها و مقامات امریکایی بر ضد ملت ایران دانستند که تاکنون مسئولین ما خود را از دادن هرگونه پاسخ مناسب به این اظهارات ناتوان نشان داده اند.
اگر سخن مقام معظم رهبری برای تمام آحاد مملکت و مسئولین فصل الخطاب است پس طبیعی است که باشنیدن آن جای هیچ شک و شبهه ای برای غیرقابل اعتماد بودن آمریکاییها باقی نماند.مردم باحضور ملیونی و باشکوه خود درجشن انقلاب سهم خود را در عمل به سخنان رهبری ادا کردند اما جای خالی عکس العمل مسئولین دراین میان هنوز احساس می شود.
مشخص نیست مسئولین اجرایی کشورعلت نگاه خوش بینانه افراطی خود به آمریکا را چگونه تفسیر می کنند. اگر به قول برخی از اندیشمندان علت نگاه خوش بینانه به آمریکا و به طور کلی غرب مربوط به جریان روشنفکری باشد و ریشه آن در توجه به عینیات و برشمردن ویژگی های ظاهری تمدن غرب آیا بهتر نیست که مسئولین ما به این نکته نیز توجه داشته باشند که چیزی که ایران را از باقی کشورهایی که تحت حمایت آمریکا به رفاه و پیشرفت رسیده اند متمایز می کنند روح ایمان وعزت طلبی است که در کالبد ملت جریان دارد و اصل دشمنی آمریکا با ما برسر همین اعتقاد است؟ و تا زمانی که وضع اینگونه باشد هیچ نگاه خوش بینانه، لبخند تعامل طلبانه، وسکوت جانبدارانه، دیوار بی اعتمادی بین ملتی انقلاب کرده برای عزت و استقلال و حکومتی برخواسته ازظلم و به دنبال قدرت را، فرو نخواهد ریخت.
ارسال نظرات