گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ در تمام روزهای قبل از عید، منتظر نوروزی بودیم که هر ساله گمان می کنیم بیش از هر سال به ما خوش می گذرد. البته اگر هم بیش از نوروز سال های قبل به ما خوش نگذرد، حداقل از بسیاری از روزهای سال بهتر است. بنابراین از روزها قبل منتظر فرا رسیدن نوروز هستیم.
عموماً این انتظار بیش از خود ایام نوروز است. یعنی معمولاً ما از اوایل اسفند با خانه تکانی و خرید های نوروزی، به استقبال عید می رویم. هر چه به عید نزدیک تر می شویم نیز، انتظارمان برای آن بیش از پیش می شود.
اما وقتی به عید نوروز می رسیم، هر چه روزهای آن می گذرد، می بینیم انتظارمان از عید بیش ازقابلیت عید نوروز است. یعنی آن قدرها هم که فکر می کردیم و منتظرش بودیم به ما خوش نگذشت. نه آنکه عید بدی داشتیم. اتفاقاً بسیار هم خوب بود. اما اولاً آنقدر که عید را برای خودمان و در ذهنمان بزرگ کرده بودیم، نتوانست انتظارمان را برآورده کند. دوماً اتفاقی که می افتد و بسیار تلخ تر از اتفاق اول است، این است که خیلی زود فرصت عید تمام می شود. یعنی 1 ماه و حتی گاهی بیشتر منتظر می مانیم تنها برای دو هفته.
خاصیت دنیا همین است. انتظارها برای لذات و دلخوشی ها طولانی و زمان خود لذات کوتاه باشد. شاید بهترین شاهد مثالش مراسم عروسی است. معمولاً حداقل دو خانواده در طول حداقل شش ماه دوندگی فراوان دارند تا مراسم عروسی را برپا کنند. البته همه می دانیم به خصوص در تهران، بیش از دو خانواده و بیش از شش ماه برای عروسی می دوند. اما کل مراسم عروسی تنها و تنها به سه ساعت ختم می شود. یعنی تمام آن سختی ها در سه ساعت دود می شود.
قدری تأمل کنید و تمام خوشی های خود را مد نظر بیاورید. آیا این گونه نیست که زمانی طولانی منتظر لذتی کوتاه بودید؟
همین است که مردم در پایان تعطیلات عید می گویند «تازه داشتیم به تعطیلات عادت می کردیم.»، «چه کسی فردا برود سر کار» و ...
اکنون که این وضعیت را می بینیم، بهترین زمان برای یادآوری بهشت است. زمانی کوتاه منتظر لذاتی طولانی خواهیم بود. البته 70 یا 80 سال، زمان کوتاهی نیست. اما وقتی با میلیاردها میلیارد سالی که در بهشت به سر می بریم، چیزی نیست.
این چند ده ساله که بعید است به یک صده هم برسد، را باید چند برابر کنیم تا تعداد سال های حضورمان در بهشت را متوجه شویم؟
سختی های این دینا نیز بسیار است. اما اگر واقعاً کلاهمان را قاضی کنیم و قدری در خصوص لذات بهشت، بیش از آن حداقل هایی که تا کنون شنیده ایم، تحقیق کنیم، می بینیم، این سختی ها بسیار کمتر از دلخوشی های بهشت است.
فقط کافی است به دلمان مراجعه کنیم تا برای رفتن به بهشت و رسیدن به آن دلمان پر بکشد و شوق آن لذات بی نهایت، قدری فکرمان را از دنیایی که در ذاتش درد جای گرفته، رها شود.
که خداوند در توصیف زندگی انسان در دنیای خاکی فرمود: «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی کَبَدٍ» (بلد 4) خداوند پس از قسم به شهر مقدس و حضرت ابراهیم و فرزندش می فرماید: که ما انسان را در رنج آفریدیم.