زمان ما خطر، خطرِ اعتقاد است/ اعتقادات، اخلاق و عمل من سرنوشت آینده‌ام را تعیین می‌کنند

گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ حجت‌الاسلام محمدعلی جاودان از اساتید برجسته اخلاق هستند که در طی دوران زندگی و تحصیل حوزویشان از محضر اساتید برجسته‌ای از جمله آیت‌الله حاج آقا مجتبی تهرانی، آیت‌الله خوانساری، آیت‌الله حق‌شناس و علامه عسکری بهره‌مند شده اند.
 

توبه از پشیمانی شروع می شود

انسان هرچه می کند یک روزی آن را می بیند؛ هرکاری که می کند؛ یک ذره در عالم گم نمی شود؛ یک ذره در عالم گم نمی شود؛ هرکس به وزن یک ذره خیر کند، آن را می بیند و آن گم نمی شود؛ هر ذره از عمل تو در تمام سرنوشت آینده ات موثر است؛ توبه از پشیمانی

شروع می شود؛ وقتی انسان پشیمان شد، توبه کرده است؛ پشیمانی این است که من دیگر آن کار را نمی کنم؛.
 

خوش به حال آدمی که خوبی هایش را فراموش کند؛ کسی که خوبی هایش را فراموش کند و اصلا آن را حساب نکند، در درگاه خدا حساب می شود؛ خوب است که انسان بدی های خودش را فراموش نکند؛ «وَوَجَدوا ما عَمِلوا حاضِرًا» آنچه کردم حاضر می بینم؛ بدی کرده اند، پس بدی می بینند؛ خوبی کرده اند، پس خوبی می بینند.
 

یک شخصی که مسلمان شده بود خدمت رسول خدا رسیده بود؛ رسول خدا فرمودند که به او قرآن بیاموزید؛ رفت پیش معلم قرآن نشست تا قرآن بیاموزد؛ سوره زلزله را به او آموختند؛ سوره را خواند و به انتهای سوره رسید که می فرماید هرکس یک ذره خوبی بکند، می بیند و هرکس یک ذره بدی بکند، می بیند؛ از جا بلند شد و گفت من تمام دین را فهمیدم.
 

یک ذره خوبی کنی، می بینی و یک ذره بدی کنی، می بینی؛ مگر بدی را جبران کنی؛ یا خوبی را به رخ بکشی؛ در آن صورت خوبی را به باد فنا داده ای.
 

سرانجام یک مومن

رسول خدا به معراج رفته بودند؛ پیغمبر را به یک سرزمینی بردند که بسیار بزرگ و آماده کشت بود؛ بعد مشاهده فرمود که یک فرشتگانی در آنجا کار می کنند و ساختمان قصر می سازند؛ قصری که می سازند، یک خشتش از طلاست و یک خشتش از نقره است؛ یک مدتی دیواری را بالا می برند و بعد کناری می نشینند؛ از حضرت جبرئیل پرسیدند اینها چیست؟ چرا اینها این کار را می کنند و بعد کنار می نشینند؟
 

عرض کرد یا رسول الله این سرزمینی که می بینید اینها در آن ساختمان می سازند سرزمینی است که سرانجام یک مومن است؛ یک مومنی که باید به اینجا بیاید؛ در دنیا برای اینها کار می کند و این مواد ساختمانی می رسد؛ به مقداری که او کار می کند مواد می رسد و این ساختمان را می سازند.
 

تمام ما هم در بهشت جا داریم هم در جهنم
 

تمام ما هم در بهشت جا داریم هم در جهنم؛ جای جهنم را هم خودمان می سازیم؛ اگر آن را پر از آتش کردی، خوب خودت کردی؛ اگر هم جای بهشتت را پر از گل کردی، خودت کرده ای؛ در آیه 20 سوره مبارکه زمر می فرماید: «غُرَفٌ مِنْ فـَوْقِها غُرَفٌ مَبْنیَّة» طبقه روی طبقه ساخته می شود؛ بستگی دارد به اینکه انسان چقدر کار کند.
 

ما خدمت مرحوم آقای بهجت رسیده بودیم؛ ایشان روزهای جمعه در منزل شان روضه داشتند؛ تسبیح ایشان در دست شان بود و همینطور مشغول بودند؛ لحظه ای آرام نبودند؛ از دو و نیم یا سه ساعت مانده به اذان تا ساعت هشت مشغول بودند؛ بیداری سحر و نماز در مسجد و بعد از مسجد هم به حرم می رفتند و دو سه ساعت آنجا بودند؛ حدود ساعت هشت به خانه می آمدند و قاعدتا یک صبحانه مختصری می خوردند و بعد برای درس می رفتند.
 

تا ظهر مشغول بودند؛ دو مرتبه از ظهر تا عصر مشغول بودند؛ اینها مربوط به زرنگی فرد است؛ نمی گذاشتند یک ذره اش حرام شود؛ ما هم می توانیم؛ اگر کار شما خدمت به مردم است تمامش عبادت است؛ اگر شما تحصیل می کنید که بعد از آن به مردم خدمت کنی، این تحصیل شما عبادت است؛ بعد هم کارت خدمت به مردم مسلمان است و عبادت است.
 

اگر برای خدمت به مردم درس می خوانی و کار می کنی، عبادت است
 

اگر برای خدمت به مردم درس می خوانی و کار می کنی، عبادت است؛ لازم نیست همه اش ذکر بگویید؛ ما شروع داریم اما انتها نداریم؛ تا خدا خدایی می کند ما هستیم؛ چه هستیم؟ همان کاری که کرده ایم؛ اگر یک اتاق برای خودت ساختی پس یک اتاق داری؛ تا ابد؛ همه اش به کار خودمان بستگی دارد.
 

می گویند اگر کسی با اعتقاد بخوابد ارزشش بیشتر از آن کسی است که شب تا صبح با کمی شک در دلش عبادت کرد؛ اگر کسی اعتقاد خوب و درست و محکم دارد بسیار قیمتی است؛ زمان ما خطر، خطرِ اعتقاد است؛ درجات بهشت شما با توجه به اعتقادت شما تعیین می شود؛ آدم را به خاطر اعتقادت خوب و قرص و یقینی اش به جایی می برند و او را همنشین پیغمبر می کنند.
 

اعتقادات، اخلاق و عمل من سرنوشت آینده مرا تعیین می کنند
 

این آدم به خاطر اعتقادات خوبی که داشته همنشین اولیاء و انبیاء می شود؛ به خاطر اخلاق خوبی که داشته؛ حالا فرض کنید از لحاظ عمل هم فقط به واجبات عمل می کرده؛ بیشتر از این هم لازم است؟ خیر؛ اگر واجبات را عمل کردی کافی است.

اعتقادتت درست است و اخلاقت خوب است و به واجبات هم عمل می کنی؛ کافی است؛ به اعلا علیین بهشت می روی؛ من هرچه اعتقاد دارم و هرچه عمل دارم و هر اخلاقی که دارم، تمام سرنوشت مرا اینها تعیین می کنند؛ اعتقادات، اخلاق و عمل من سرنوشت آینده مرا تعیین می کنند.