باشگاه دانشجویان/
گروه دانشگاه «خبرگزاری دانشجو» - یادداشت دانشجویی*؛ با روی کار آمدن دولت یازدهم مباحث بسیاری در مورد وزارت علوم ، تحقیقات و فن آوری مطرح شد. مسائلی که شاید نشأت گرفته از پناسیل عظیم دانشگاه، البته به پشتوانه دانشجویان باشد.
شاید عده ای به یاد دهه هفتاد در فکر به کار گیری دانشجویان به عنوان پیاده نظام سیاسی خود هستند. و آنانی که می پندارند در پیروزی دولت یازدهم نقشی داشته اند با جدیت تمام به سهم خواهی از این دولت می پردازند.
شاید یکی از این سهم خواهی ها چشم داشت عده ای به کرسی وزارت علوم و صندلی های ریاست دانشگاه ها باشد. تا با تسلط بر پتانسیل یاد شده جاده را برای ارضای شهوت قدرت طلبی خود اندکی هموار تر کنند. این سر و دست شکستن ها برای دست یابی به وزارت خانه علوم مسائل بسیاری را پیش روی دانشگاهیان نهاد، که البته برخی از این مسائل کماکان گریبان گیر جامعه دانشگاهی کشور است.
از آن جمله می توان به "اداره غیرقانونی تعدادی از دانشگاه ها توسط سرپرست های غیر قانونی" اشاره کرد. نظر به نبود ثبات در مدیریت دانشگاه های سطح کشور و بعضا غیر قانونی بودن این مدیریت ها ، عدم ثبات فضای علمی ، فرهنگی و سیاسی دانشگاه ها امری خارج از تصور نیست.
در این میان عده ای چهره ی دادخواهی به خود گرفته ، مقالات و یادداشت هایی در این باره می نگارند. تا این بی ثباتی ها را به رقبای سیاسی خود نسبت دهند. رقبایی که از آنان با لفظ "اقتدارگرایان" یاد می کنند. حال بنا دارم در این مقال به معرفی این اقتدار گرایان بپردازم.
آری من نیز عقیده دارم که اقتدار گرایان فضای دانشگاه را جولانگاه هوای نفسانی خویش قرار داده و از هیچ اقدامی برای دست یابی به کرسی های قدرت فروگذار نمی کنند. همان اقتدار گرایانی که پس از پی بردن به عدم اعتماد مسئولین نسبت به خویش، برای دست یابی به کرسی های قدرت دست به دامان مقامات استانی شده و برای ایجاد فشار بر مقامات همراه با همبازی های سیاسی خود به درب ادارات دولتی متحصن می شوند. و به گدایی پست و مقام می پردازند. بله اینان آب را گل آلود می کنند تا از آن ماهی بگیرند این رسم دیرینه ی آنان است. آری همینان زمام اداره مبدا تحولات یعنی دانشگاه را بر عهده می گیرند ، به هوای نفسانی خویش لبیک می گویند، به آرزوی دیرین خود می رسند و دنیا به کامشان می شود.
اما بعد از چندی مشخص می شود که گویا اوضاع دانشگاه به کام دانشجویان نیست. در سالی که به نام فرهنگ نام گذاری شده متصدیان فرهنگ در دانشگاه اقداماتی را انجام می دهند که بعضا یا ضد فرهنگ است یا اصلا محتوای فرهنگی ندارد. بله معلوم است در دانشگاهی که متصدیان فرهنگ آن مشغول برگزاری نمایشگاه خودرو های لوکس می شوند آن هم در حالی که هر ترم شهریه خوابگاه ها افزایش میابد، کیفت غذا پایین می رود و قیمت آن بالا صدای دانشجو ها بلند خواهد شد. اما این اعتراضات راه به جایی نمی برد. و تنها پاسخ مسئولین امر به این اعتراضات ، سرنگون کردن "چرخ گردون" و بی اعتمادی به "اعتماد" است.
و هر روز در دانشگاه شاهد تاخت و تاز این دوستان تندرو با مبنای فرهنگ اباحی گری هستیم. هر فعالیتی را مباح می دانند و اعتقاد دارند که باید به هر طرز تفکری اجازه داد که با استفاده از بودجه بیت المال به تبیلغ افکار خود بپردازند حتی اگر این افکار و اعمال ، منحط و مرتجع باشند. لذا یکی از افتخارات خود را جذب همه سلایق و ذائق ها می دانند! و وقتی که با اعتراض دانشجویان دلسوز مواجه می شوند تنها این استدلال را می آورند که در دولت قبل بودجه بیت المال به صورت فراوان در اختیار دیگران قرار داشته نه آنان.
من یک سوال دارم: آیا شما واقعا دلواپس بودجه بیت المال هستید؟ من جواب خودم را می دانم. خیر شما نمی توانید نگران بودجه بیت المال و جیب دانشجویان باشید. شما فقط کسانی هستید که ادعای خیرخواهی میکنید. شما کسانی هستید که به گفته خودتان مبلغی بالغ بر ۲۰۰۰۰ میلیون در جشنواره ای خرج می کنید که هیچ ربطی به امور فرهنگی دانشگاه ندارد.
بله اکثر برنامه هایی که متصدیان فرهنگ دانشگاه برگزار می کنند یا محتوای فرهنگی ندارد و یا در برنامه هایی که محتوای فرهنگی دارند ، به اسم برنامه ی فرهنگی فجایعی رخ می دهد که همه از زیر بار آن شانه خالی میکنند. و دلیل این اتفاقات را عدم توانایی دانشگاه در کنترل فرد به فرد دانشجویان می دانند. درست است ، نمی شود برای همه مردم پلیس تعیین کرد که مبادا کار خلافی از آنان سر بزند. اما انتقاد دانشجویان آنجاست که مدعیان فرهنگ شرایط و روند برنامه را به شکلی طراحی می کنند که بستر ناهنجاری های فرهنگی به بیشترین میزان شکل ممکن فراهم باشد. اما بعد با ادعای مذکور شانه از زیر بار مسئولیت خالی میکنند. صحبت این است، اگر نمی توانند اداره کنند بروند و فضا را برای فعالیت دانشجویان فراهم کنند نه این که برای کسب نام و نشان دست به اجرای برنامه هایی بزنند که جز افتخار آفرینی های شخصی هیچ نصیبی برای دانشجویان و دانشگاهیان ندارد.
امید است که مسئولین مربوطه با عنایت به نقش حساس و کلیدی دانشگاه اقدامات لازم را جهت ایجاد ثبات در نظر بگیرند.
*علی گلشاهی- فعال دانشجویی دانشگاه شهید چمران
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تایید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
ارسال نظرات