۳۳سال سکوت، تکرار خاطرات خوب مستند میراث آلبرتا

گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»، یاسر عبادی - یک جانباز، یک مجروح جنگی، کسی که کارمند وزارت بهداری بوده و می‌توانسته به دور از جنگ و هیاهوی آن، در خانه اش سر بر بالین بگذارد و در رویاهایش غلت بزند، از بالا دستی هایش می خواهد منتقلش کنند به مناطق جنگی! جایی که دنیا بازی جدیدش را با او شروع کرده و صدایی ناواضح، یک چشم چپ همیشه باز و یک لب نیمه چسبیده را برایش به یادگاری می گذارد.

شورای عالی پزشکی به ابوالفضل دوزنده می گوید که خوب شدنی نیست. برای گرفتن حقش، سراغ رییس شورا می رود تا او را با درد خود همراه کند. رییس به او در نگاه اول می گوید خوب می شود! و با نوشتن جملاتی خطاب به شورای عالی پزشکی از آنها می خواهد تا برای معالجه وی اقدام کنند. به آلمان اعزام می شود. بعد از عمل اول از طرف مسئولان ایرانی به او می گویند باید برگردی. چون برای ادامه درمان، پولی نداریم!

این، احوال جانبازی است که در صورت نرفتن به جبهه شاید هیچ کدام از این تجربه ها را نمی کرد. جانبازی که قبل از جراحت، برای وطنش جنگیده و بعد از جراحت برای زنده ماندنش ...

پس از عمل اول و قطع کمک های مالی، پرفسور سمیعی هزینه ادامه درمانش را به عهده می گیرد اما برای کسب اقامت، مجبور به پناهندگی می شود. پناهندگی به کشوری که سلاح های شمیایی اش بلایی بر سر مردم ایران آورده که غیرقابل وصف است و حمایت هایش از صدام، غیرقابل فراموشی ...

 
امثال دوزنده به خاطر کمبود احترام و عدم تکریم شخصیت انسانی شان، با وجود علاقه به ایران اسلامی، به خارج از کشور رفته اند اما این افراد، یک شاخصه مهم دارند: در برهه ای که کشور به آنها نیاز داشته است پا پس نکشیده اند و از جان و سلامتی خود چشم پوشیده اند و اکنون همگان، امنیت و رفاه خود را مدیون جهاد آنها مدیون هستند حتی مسئولانی که استراحتشان در کاخ های زیبا و دنج شاه سابق است ...

برای داشتن شناخت از دوزنده همین بس است که بدانید امام خامنه ای و سردار قاسم سلیمانی چهره های محبوب او و فرزندش هستند.

۳۳ سال سکوت، مستندی دیدنی و تاثیرگذار برای عموم مخاطبین است که باید به سازندگانش (موسسه آرمان مدیا) بابت جسارت در پرداخت به این نوع موضوعات و سوژه ها، آفرین گفت. ما پیشتر از آنان، مستندهای میراث آلبرتا ۱و ۲ را دیده ایم و ۳۳ سال سکوت هم، تکرار همان خاطرات خوب این دو مستند است.