جانبازی که در خیابان کفاشی می‌کند + عکس

 

آقای کمالی وقتی می‌فهمد ما برای چه به سراغ او آمده ایم، به خاطر تاخیرش عذر خواهی کرده و می ­گوید:« من همیشه از ۹ صبح تا ۹ شب اینجا هستم، یک سره. امروز کمی ناخوش احوال بودم. اصلا نمی‌خواستم بیایم.» کیف و ساکی که همراه خود دارد را به درخت آویزان می ­کند و به سراغ میز کارش می رود. نایلون ها را یکی یکی از روی میز و صندلی بلند می کند. دوتا صندلی به میز قفل شده اند. کلید را از جیبش در می آورد و صندلی ها را از زنجیر رها می کند. صندلی مشکی با یک بالشتک کوچک روی آن مخصوص مشتری است. روی آن دستی می کشد و کنار میز می گذارد. روی صندلی می نشینم.آقای کمالی در کمد را باز می­ کند و یکی یکی کفش های سفارشی را روی میز می چیند. روی دیوار چند کاغذ چسبانده است که روی یکی از آنها اسم و فامیل به همراه شماره تماس خودش است. از آقای کمالی می ­خواهم قبل از هرچیزی از کودکی اش بگوید تا بفهمیم لهجه ای که دارد برای کدام استان است. «من بچه خراسان جنوبی هستم. بجنورد،دهستان شوقان، روستای جغدی» او بچه چهارم خانواده است و غیر از خودش ۷ برادر و یک خواهر دارد. از شغل پدری اش می­گوید که دامدار بوده است و هنوز هم با ۸۰ سال سن به کارش ادامه میدهد و غصه می­ خورد از اینکه ریه هایش اجازه نمی دهند تا به کمک پدر برود.  وقتی می خواهد از مادرش بگوید مکث می­ کند و بغضش را قورت می دهد.«عمرش را داده به شما» آقای کمالی می ­گوید با آنکه بچه خراسان بوده است ولی از ۸ سالگی برای کار جوشکاری با برادرانش به تهران می آمده.« الان ۱۷ سال است که تهران زندگی می­ کنم. تمام این محل من را می شناسند. من هر روز از میدان خراسان به اینجا می آیم. یک مترو و دوتا ماشین سوار می شوم،مسیر برایم طولانی است ولی فقط به خاطر مردم این محله می آیم. همه هوای من را دارند. وسایلم را در انباری همین ساختمان می گذارم. مشتری هایم برایم ناهار می آورند. طبقه اول همین ساختمان به من برق داده تا در گرمای تابستان از پنکه استفاده کنم.» پنکه را از کمد بیرون می آورد. خیلی کوچک است و بعید می دانم در گرمای هوا تغییری ایجاد کند. اما اعتقادش بر این است که پنکه بزرگ­تر برق بیشتری مصرف می کند و این سو استفاده است. بالای میز و صندلی اش یک چوب پهن گذاشته تا سقف محل کارش شود. وقتی از آفتاب و برف و باران می پرسم به همان چوب بالای سرش اشاره می کند و می گوید: تمام شرایط من همین است.فقط در برف و باران یک نایلون روی آن می کشم.

 

علی کمالی در سال ۶۵ پشت‌بند سه برادر دیگرش به سربازی می ­رود. یک سالی از خدمتش نمی گذرد که عازم جبهه می شود و یک راست به منطقه دهلران منتقل می­ شود. همان اول کار ماشینی که به سمت دهلران می رود چپ می­ کند و او مجروح می شود. کمی بالاتر از مچ دست چپش را به ما نشان می ­دهد. درست جایی که باد کرده است. « این یادگار همان زمان است». بعد از دهلران، ۱۵ ماه در خط دشت آزادگان خدمت می ­کند. شاید بدترین اتفاق زندگی اش باشد. چون روز، ماه و سال آن را هم دقیق در خاطر دارد. اما موقع گفتن آن موضوع سرش را بالا می ­گیرد و می گوید:«۶۶/۲/۲ در دشت آزادگان شیمیایی شدم. وقتی به شهرم برگشتم به خاطر مریضی ام زندگی ام چندین بار به صفر رسید، زیر قرض رفتم. اما دوستان و اقوام دستم را گرفتند. الان هم هیچ چیزی ندارم. نه خانه ای، نه ماشینی. صفرِ صفر. خانمی می آید کفش هایش را برای تعمیر به آقای کمالی بدهد. وقتی قیمت را می پرسد آقای کمالی جواب می دهد: «اجازه دهید تعمیر کنم. برای قیمت باهم کنار می آییم.». جواب تمام مشتری هایش را به همین شکل می دهد.کمالی  می گوید: «نمیخواهم کسی از دستم ناراضی باشد. من اول کار را انجام می دهم اگر راضی بودند دستمزدم را می ­گیرم. برایم فرقی نمی کند چی کسی کفشش را می آورد. اینجور نیست که اگر کسی از ماشینش میلیاردی اش پیاده شود من بخواهم بیشتر از او پول بگیرم. دستمزد کارهایم هم از بقیه جاها پایین تر است»