سیاست‌های آموزشی یا آموزش‌های سیاسی؟!
خبرگزاری دانشجو - سید علی قریشی؛ بزرگترین دغدغه حکومت و مردم، تربیت نسلی خلاق، با دانشی برتر ، متفکر و با اخلاق است. همواره همه ی نظام های آموزشی در دنیا سیاست های کلان آموزش را مبتنی بر شاخص های فوق ، طراحی و اجراء می نمایند. اما نظام آموزشی کشورمان کم تر از این قاعده پیروی می کند و با تغییر دولت ها و روی کار آمدن تفکرات سیاسی دولت جدید نظام آموزشی نیز دست خوش تغییرات ، علی الخصوص در حوزه ی سیاست های آموزشی می گردد و آموزش های سیاسی جایگزین سیاست های آموزشی می گردند .
این تغییرات وقتی محسوس تر می شود که والدین و همچنین دانش آموزان و دانشجویان اظهار نظراتی را می شنوند که تنها بوی سیاست بازی از آن به مشامشان میرسد و کم ترین اظهار نظری درباره ی ارتقاء کیفیت خدمات آموزشی که از اهم وظایف ذاتی آموزش و پرورش است از مسئولین ذی ربط نمی شنوند ! چرا ؟
به طور مثال در مسئله برجام که به فرموده مقام معظم رهبری می توانست دست آوردهای بیشتری برای جمهوری اسلامی ایران داشته باشد ، مسئولان آموزش و پرورش در نهایت تعجب پیشنهاد گنجانده شدن درسی به نام برجام را در محتوای آموزشی آموزش و پرورش ارائه کردند!
سوال این جاست که آیا محتوای آموزشی آنقدر کامل و بی نقص است که فقط درس برجام به آن باید اضافه می گردید؟! یا اینکه دغدغه چندین ساله و مطالبه به حق مقام معظم رهبری در خصوص سبک زندگی اسلامی با توجه به هجمه ها و تهاجم سهل الوصول فرهنگی باید با الویت به سیاست های کلان آموزش و پرورش اضافه و به عنوان دروس اصلی وارد محتوای آموزشی می گردید؟