دو ساعت با «بیگانه» گذر زمان را فراموش کردیم

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری دانشجو، منوچهر هادی، بعد از تماشای نمایش‌ «بیگانه» یادداشتی نوشته و آن را در اختیار خبرگزاری دانشجو قرار داده که در ادامه می‌خوانید: 

 

 

به همراه دوستانم نمایش «بیگانه» را دیدم و از آن لذت بردم. از آنجا که یک هفته پیش از دیدن نمایش برای آن برنامه‌ریزی کرده بودم، از شهر کتاب، «بیگانه» را خریدیم و به همراه یکتا ناصر آن را خواندیم. وقتی کار را دیدم، با توجه به جابه‌جایی‌هایی که دکتر دلخواه در دراماتورژی انجام داده بود، نمایش دل‌چسبی شده بود.

 

 

 

طراحی صحنه خوب، میزانسن‌های خوب، بازی‌های خوب و ... همه چیر خوب بود. البته کمی با لباس مورسو با بازی رحیم نوروزی مشکل داشتم. مورسو به ظاهر فردی گوشه‌گیر و منزوی است اما حرف‌هایش کاملا فلسفی است. درنتیجه مورسو به گونه‌ای شخصیت‌پردازی شده است که گویا در مقطع زمانی خودش، فردی روشن‌فکر باشد. طراحی لباس این شخصیت خیلی ساده بود. شاید طراح لباس نمی‌خواست کار کلیشه‌ای کند اما تصور من از لباس مورسو، یک کلاه فرانسوی، یک عینک گرد و ... بوده است. از دید من مورسو فردی است که از سواد و دانش به بی تفاوتی رسیده است چون حداقل نتوانسته است به خوبی این سواد و دانش را تحلیل کند.

 

 

 

درباره بازیگران نمایش باید بگویم اتفاقا بازی رحیم نوروزی آن شب خیلی به من نچسبید. البته شاید شبی که ما کار را دیدیم اینطور بود. ولی خود نمایشنامه و شخصیتی که دکتر دلخواه دراماتورژی کرده بود و دیالوگ‌ها جذابیت اصلی شخصیت مورسو را تشکیل می‌داد تا بازی رحیم نوروزی. اما بازی بازیگران جوان‌تر و کم‌تجربه‌تر، بسیار با انگیزه‌تر و خوب بود. البته شاید اگر قرار باشد بازی بازیگران را تک به تک در نظر گیریم، به برخی از آنها نقدی وارد باشد اما بازی آنها در کلیت کار، آزاردهنده نبود.

 

 

 

یکی دیگر از نکاتی که در اجرای «بیگانه» وجود دارد، نقش «ماری» است. من اگر جای کارگردان نمایش؛ دکتر دلخواه بودم، در نگارش متن کمی بیشتر به شخصیت ماری می‌پرداختم چون این شخصیت، تنها نقش زن محوری نمایش و معشوقه مورسو؛ شخصیت اصلی نمایش بود. می‌شد این شخصیت را پرورش داد. حال که این اتفاق نیفتاده است، اگر بازیگر نقش ماری خلاق‌تر و تواناتر بود، می‌توانست با همین متریالی که در نمایشنامه وجود دارد، بازی‌ای خلاقانه‌تر و دل‌چسب‌تر را به نمایش بگذارد.

 

 

 

در میان بازی‌ها، بازی محمدرضا ترابی در نقش سالامانو، همسایه مورسو را بسیار دوست داشتم، سیاوش چراغی‌پور که در دو نقش مدیر خانه سالمندان و سلست بازی کرده بود، بازی دل‌چسبی را به نمایش گذاشته بود. هومن رستگار در نقش رئیس دادگاه نیز بسیار خوب بازی کرده بود. بازی سارا نجفی در دو نقش پرستار و سمیه؛ دختر عرب، در حدی که در متن طراحی شده بود، بی‌غلط بود و از عهده نقش برآمده بود. 

 

 

 

ما برای دیدن نمایش دو ساعت در سالن بودیم اما این گذر زمان را احساس نکردیم و با وجود این‌که به‌تازگی دوباره رمان را خوانده بودم، این نمایش برای من تازگی داشت. به دکتر دلخواه عزیز و تمام دست‌اندرکاران این نمایش برای اجرای «بیگانه» تبریک می‌گویم.