به گزارش گروه اقتصادی خبرگزاری دانشجو، گروه سایپا دو سایت "سایپا کاشان" و "بن رو" را طی قرارداد میان "سایپا با پژو-سیتروئن" و "ایدرو با رنو" به طرف فرانسوی واگذار کرده است. بنابراین سایپا از این پس فقط دو سایت قدیمی را به جهت تولید داخلی خود در اختیار دارد. از آنجا که این دو سایت فرسوده، حتی پاسخگوی سطح تولید سایپا در سال های گذشته چه از نظر کیفیت و چه از نظر تیراژ نبوده اند، در عمل سایپا توان توسعه تولید داخلی خود را از دست می دهد. همچنین لزوم تمرکز بر مونتاژ خودروهای پژو-سیتروئن نیز این خطر را جدی تر می کند.
کارخانه بن رو اوایل دهه 80 و کارخانه سایپا کاشان در اردیبهشت 89 به بهره برداری رسید. سایپا به جهت فرسودگی و توان اندک تولید سایت مرکزی و پارس خودرو اقدام به راه اندازی این دو سایت با تجهیزات و خط تولید به روز تری کرد. در حال حاضر بن رو بهترین خط تولید پیش رنگ ایران می باشد.
سایپا کاشان نوسازترین کارخانه خودرو با ظرفیتی در حدود 150-200 هزار خودرو در سال می باشد. استفاده از خطوط پیشرفته روباتیک و اتوماسیون در سالنهای تولیدی، سالنهای وسیع، همچنین قرار گرفتن در شریان اصلی ترانزیت شمال-جنوب و دسترسی به خطوط ریلی تنها بخشی از ویژگی های ممتاز این کارخانه می باشد که از آن به عنوان بزرگترین و به روز ترین خط تولید خودرو در غرب آسیا نام برده می شود. مقامات عالی پژو نیز پس از بازدید از این کارخانه اذعان داشتند که سایپا کاشان مدرن‌ترین کارخانه تولید خودروی ایران و دارای بالاترین سطح استانداردهای زیست‌محیطی است.
واگذاری این دو سایت تاثیر به سزایی بر توسعه داخلی سایپا در آینده دارد. چرا که با توجه به خطوط تولیدی فرسوده و قدیمی سایپا مرکزی، تولید محصول جدید در این کارخانه با هزینه ها و مشکلات فراوانی مواجه خواهد بود و بررسی ها نشان می دهد این امر صرفه اقتصادی ندارد. از طرفی ساخت و تجهیز کارخانه هایی مانند سایپا کاشان علاوه بر سرمایه بالا، بسیار زمان بر می باشد.
با بررسی تجربه 25 ساله مونتاژ برای شرکتهای خارجی نیز به این نتیجه می رسیم که قرارداد های مونتاژکاری نه تنها انتقال فناوری و سودی برای توسعه خودروهایی با نمانام داخلی ندارد، بلکه مانع تحقق آن هم می شود. چرا که در وهله اول اختصاص بخش عمده ای از سرمایه محدود خودروساز داخلی به خط مونتاژ محصولات خارجی، دیگر سرمایه ای برای توسعه تولید داخلی باقی نمی گذارد. در حالی که همواره دلیل اصلی خودروسازان برای عدم تولید پلت فرم، فقدان سرمایه لازم بوده است و این قرارداد این امر را تشدید می کند.
از طرف دیگر بازار خودرو، به سختی پاسخگوی صرفه مقیاس برای تولیدکننده داخلی در رسیدن به تیراژ اقتصادی است. ضمن این که طبق قرارداد سایپا و پژو-سیتروئن، بخش قابل توجهی از این بازار به خودروهای مونتاژ شده اختصاص می یابد.
بنابر این باید اذعان داشت رسیدن به اهداف سند چشم انداز 1404 صنایع خودروسازی، مبنی بر سهم 50 درصدی تولید خودرو های سبک تحت نمانام داخلی، به یک رویا مبدل می گردد چرا که خودروساز داخلی تنها به یک مونتاژ کننده خودروهای پژو-سیتروئن تبدیل شده است و زیرساخت، سرمایه و توان مدیریتی و تولیدی لاز م برای توسعه محصول داخلی را نخواهد داشت.
