اکنون که فقط ۴ ماه تا انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۹۶ باقی است و رئیس دولت تدبیر و امید شانس حضور مجدد در انتخابات را دارد، لازم است تا عواقب احتمالی تصمیمات سیاسی ماههای آتی بر متغیرهای اقتصادی مورد بررسی قرار گیرد. تمرکز این نوشتار بر بررسی عواقب تصمیمات سیاسی بر نرخ تورم است.
در 30 سال اخیر، سه مرتبه در انتخابات سال‌های ۱۳۷۲، ۱۳۸0 و ۱۳۸۸ رئیس دولت سازندگی، رئیس دولت اصلاحات و رئیس دولت مهرورزی شانس انتخاب مجدد به‌عنوان رئیس‌جمهور را داشته‌اند. بررسی نرخ رشد مهم‌ترین متغیرهای موثر بر نرخ تورم که دولت و بانک مرکزی بر آنها تسلط دارند (نرخ ارز و پایه پولی)، ۶ ماه قبل از انتخابات و ۶ ماه بعد از انتخابات ریاست‌جمهوری نشان می‌دهد که در همه سال‌های مورد اشاره، متوسط نرخ رشد ماهانه ارز ۶ ماه قبل از انتخابات یک درصد کمتر از متوسط نرخ رشد ماهانه ارز در ۶ ماه بعد از انتخابات است. همچنین متوسط نرخ رشد نقطه به نقطه پایه پولی در ۶ ماه قبل از انتخابات 5/ 6 درصد بیشتر از متوسط نرخ رشد نقطه به نقطه پایه پولی در ۶ ماه بعد از انتخابات است.
این مساله درحالی است که روزنامه حامی دولت وضعیت اشاره‌ای به وضعیت اقتصادی ماههای پایان دولت اول هر رئیس‌جمهوری نکرده است. به عنوان مثال در پایان دولت نهم بسیاری از شاخص‌ها در وضعیت مثبت قرار داشت. اما اکنون کارشناسان معتقدند عملکرد حسن روحانی، وضعیتی از عدم محبوبیت را برای وی رقم زده که امید به پیروزی مجدد او در انتخابات به پایینترین حد در میان رئیس‌جمهورهای تاریخ ایران رسیده است. به عنوان مثال نظرسنجی مؤسسه مطالعات امنیتی و بین‌الملل دانشگاه مریلند حاوی نتایج بسیار جالبی از دیدگاه‌های مردم ایران نسبت به برجام و مواهب اقتصادی آن و همچنین محبوبیت و عدم محبوبیت حجت‌الاسلام روحانی است. بر اساس این نظرسنجی، مردم ایران معتقدند که از تیر ۱۳۹۴(زمان امضای برجام) به بعد وضعیت اقتصادی کشور نه تنها بهبود نیافته، بلکه بدتر هم شده است. همچنین مردم نسبت به بهبود وضعیت اقتصادی نسبت به قبل از برجام بدبین‌تر هم شده‌اند.
