گروه اقتصادی خبرگزاری دانشجو - امیر زاهد؛ نیویورک تایمز:{هنوز هم حتی سرمایه گذاران بزرگ و قدرتمندی مثل شرکت فرانسوی توتال درباره همکاری با ایران با نگرانی و احتیاط کامل عمل می کنند! انها باید مراقب باشند که تحریمهای باقی مانده علیه ایران در تعامل با این کشور زیر پا گذاشته نشود.}
پس از طلوع افتاب برجام روزنه ای در دل سیاسیون و مردم پدید امد مبنی بر ورود سرمایه خارجی ! از انتشار ۱۰۰ میلیارد دلار اوراق بین المللی به صورت سالانه در کنار ۵۰ میلیارد دلار دارایی ازاد شده خبر می دادند که نهایتا به عبارتی می شد ۱۵۰ میلیارد دلار!
حالا اما بیش از یکسال از زمان انعقاد برجام می گذرد و خبری هم از سرمایه گذاری خارجی نیست! جریان غربگرا هم بسیار علاقه دارد که این عدم سرمایه گذاری را به ماجراجویی های منطقه ای ایران و یا درج عبارت مرگ بر اسرائیل بر روی موشکها ربط دهد! برای تقویت این گزاره در ذهن مردم که اقدامات تنش افرین جریان انقلابی مانع جذب سرمایه خارجی است رئیس جمهور محترم پشت تریبون قرار گرفته و می گوید:[نمی دانم چرا بعضی ها در تعامل با جهان حساسیت دارند]
اما علت عدم جذب سرمایه گذاری در پسا برجام را باید دقیقا در خود برجام جستجو کرد و نه در جایی دیگر!
علت اما در SDNLIST است! لیستی متشکل از افراد، نهادها و بانکها که تقریبا تمام پژوهشکدهها و بخشهایی از نهاد ریاست جمهوری را در بر می گیرد! حالا فرض کنید سرمایه گذار خارجی بخواهد در ایران سرمایه گذاری کند، در اینصورت اگر از این سرمایه گذاری نفعی به افراد و نهادهای موجود در این لیست که همچنان بر اثر سوء تدبیر تیم مذاکره کننده جزئی از تحریمها هستند برسد انوقت ان سرمایه گذار مشمول تنبیهات وزارت خزانه داری امریکا قرار خواهد گرفت! و تنها ۱۸۰ روز فرصت دارد تا جول و پلاس خود را جمع کند و از ایران برود.
ماجرا وقتی جالب می شود که بدانید اگر تحریمها به هر علتی برگردد، چه با مکانیزم ماشه و یا هر مکانیزم دیگری! و یا برجام ملغی شود، چه توسط ایران و یا توسط ایالات متحده در اینصورت نیز باید سرمایه گذار خارجی ظرف مدت ۱۸۰ روز سرمایه خود را جمع کند و از ایران برود!
حال با چنین شرایطی عقل سلیم حکم می کند که سرمایه گذار فرنگی در ایران سرمایه گذاری کند!؟